Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1858

De Ring en de Sluijer. Zedekundige Roman, uit het Engelsch van James August St. John. Twee Deelen. Te Amsterdam, bij J.M.E. Meijer. 1857. In gr. 8vo. 643 bl., met gesteendrukten titel en vignet. f 6-60.

Een roman, die Ref. mag verklaren, niet zonder genoegen, al was 't dan ook niet met onverdeeld genoegen, te hebben gelezen. 't Is eene monographie, waarbij de Auteur afweek van den gewonen sleur, die maar immer scheen te eischen, dat, waar de held van een verhaal zijn eigen leven vertelt, hij bij 't begin, bij zijne geboorte, aanvangt, om op 't eind den lezer de vrijheid te geven, om te gissen, hoe hij aan zijn eind kwam of komen moest. Rivers - zoo is de naam van den hoofdpersoon in dit boek, die zijnen lezers zijne ontmoetingen en ervaringen meêdeelt - vormde zich een ander plan; hij begint in 't midden, hij vangt aan zijn leven te verhalen op den oogenblik waarin zijn strijd met de wereld en het lot het toppunt heeft bereikt. Later eerst brengt hij ter kennisse van het publiek, wie en hoe hij in zijne jeugd was. Dit biedt hem de gelegenheid aan tot eene boeijende roman-intrigue, die, vooral in 't Eerste Deel, de nieuwsgierigheid wekt en de belangstelling levendig houdt: een voorregt, dat menige monographie mist.

Onder den vrij mysterieusen titel van: ‘De Ring en de Sluijer’, worden het huwelijk en het kloosterleven voorgesteld. 't Boek heeft dan ook eene zeer anti-Roomsche strekking, en is belangrijk, omdat het ons eenen blik doet werpen op den invloed, dien de Jezuïten ten huidigen dage op het huiselijk leven in Engeland uitoefenen. Er zijn zeer goede trekken in; sommige passages munten dan ook naar Ref.'s oordeel uit, door eene degelijke behandeling en juiste opvatting der toestanden, terwijl menige goede en schoone gedachte, als ter loops tusschen

[p. 140]

de dramatische voorstelling is ingeweven, denkbeelden dikwerf zoo frisch, zuiver en eenvoudig, dat wij om deze alleen het nu en dan onwaarschijnlijke van sommige positie's over 't hoofd zouden zien.

Gaarne zou Ref. dus dezen arbeid met een aanprijzend woord eindigen. Waar 't oorspronkelijke hem daartoe vrijheid zou geven, daar verbiedt de vertaling hem dit echter. Nooit kwam Ref. zulk eene slechte overbrenging van eenig uitheemsch product in handen. De Vertaler verstaat blijkbaar zijne moedertaal niet. De domste schooljongen zou 't na eenig genoten onderwijs hem verbeteren. Een paar staaltjes; wij grijpen maar in 't midden van het Eerste Deel; bl. 54: ‘doch daar hij anderen van hem had afhangen stelde ik voor’, enz.

Bl. 54: ‘hij had geen andere troost dan vrouw of kind, die hij beiden tot zotwordens toe lief had.’

Bl. 62: ‘het kleijnen omhulsel der ziel.’

Bl. 101: ‘Toen hij de plek, waar ik zat, naderde, verlangzaamde hij zijn tred een weinig.’

Bl. 101: ‘Ik zag over het verledene terug.’

Bl. 114: ‘Zij beminde intrigue uit haar eigen hoofde.’

Bl. 130: ‘Zij schijnt hem toe zijne eigene ziel te zijn, overgeplant in een teederder ent.’

Bl. 161: ‘Wij gevoelen den donder in de lucht, lang voordat de electrieke wolk op komt dagen. Een onzigtbare voorlooper wijst de nadering ons geheel zenuwstelsel aan.’

Bl. 175: ‘De hemel behoede (voor verhoede) dát!’

En zoo gaat het verder, honderd leemten in de vertaling voor ééne; ook correctie en interpunctie zijn erbarmelijk, jammer voor een boek dat anders vrij goed uitgevoerd is.

o.
l-e.