Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1858

Uit den vreemde. Poëzij van W.H. Warnsinck B.zn. Amsterdam, bij Allart en van der Made. 1857. In post 8vo. VIII en 128 bl., met 2 gelith. platen, geb. in geheel linnen met verg. stempels. f 1-80.

Terwijl dit bundeltjen op onze korte aankondiging wachtte, trof ons het doodsbericht van den edelen warnsinck. Zacht ruste de asch des braven mans! Moge al de hollandsche muze geen breeden lauwerkrans nederleggen op zijn graf - zeker een andere, schoonere, onverwelkelijke kroone verbeidde den regtschapen Christen. ‘Want hij was een goed en mensch-

[p. 28]

lievend man met een geopend verstand voor edele en schoone gedachten, een geopend hart voor liefde tot velen.’ Maar schoon hij ook niet zonder verdienste de vaderlandsche letteren beoefende, onder onze dichteren bekleedde hij geene eerste plaats. Daarop maakte hij zelf geene aanspraak. Beminnaar der poëzij, was hij nogtans te goed en te edel om geprikkeld te worden door eenige onmatige en onmachtige dichterlijke eerzucht. Nederig en oprecht, gelijk hij was, schrijft hij dan ook in zijn voorbericht, tot deze Poëzij; als de titel aanduide uit vertalingen bestaande; schrijft hij: ‘Het goede dat men wellicht in dezen mijnen arbeid mogt opmerken, stel ik gaarne op rekening der schoone modellen, die ik gepoogd heb na te volgen. Voor het gebrekkige blijf ik zelf alleen aansprakelijk. De bescheidene aanwijzing daarvan zal mij niet het minste leedgevoel veroorzaken, en mijne jaren zijn te verre gevorderd, dan dat onbescheidene oordeelvellingen mij, ook maar voor een oogenblik zouden kunnen verontrusten.’ Warnsinck meende dit toen hij 't schreef. Maar nu gewis is hij nog meer verheven boven de eer of oneer die men zijne poëzij gelieft aan te doen. Doch onze aankondiging na dat de groeve zich over zijn hoofd heeft gesloten, zal niet meer of minder oprecht en bescheiden wezen, dan ze bij zijn leven zou geweest zijn.

Deze verzameling gedichten, uit den vreemde, is een nieuwe uitgave van een kleiner bundel, reeds ten jare 1835, onder den titel ‘Vertellingen Romances, en andere stukjens’ in 't licht verschenen. De nieuwe uitgave, met een paar niet onaardige plaatjens versierd, is in alle opzichten keurig en strekt den heeren allart en van der made tot eere. De auteur zelf heeft over zijnen arbeid van voor twintig jaren nog eens een zorgvuldig oog laten gaan, en hier en daar eenige kleine veranderingen aangebracht, die wij, wien de eerste druk onbekend is, gaarne voor zóo vele verbeteringen houden.... wat nu voorts den inhoud van dit bundeltjen betreft, wij ontfangen hier een dertigtal over 't algemeen wel geslaagde vertalingen van min of meer bekende Hoogduitsche gedichten. De namen der gevolgde dichters zijn: schulle, schiller, hölly, kind en bourisch. Gold het hier een belangrijker arbeid, wij zouden temet lust gevoelen in 't breede hier de opmerking te ontwikkelen, die ons al lezende inviel,

[p. 29]

de opmerking - zij is niet nieuw - hoe men uit de keuze der dichters, die hij vertaalt, menigmaal naar waarheid ook den aart en het wezen van den oorspronkelijken dichter kan raden. Ik ken b.v. iemand van wien ik zou kunnen verklaren: het is zedelijk onmogelijk, dat hij er immermeer toe komen kan een vaersjen te vertolken, als b.v. klagt eener maagd over den dood van haren geliefde, uit de tijden der kruistogten (hölty); en een ander - doch - glissons là-desus! Enkele der gedichten waarvan hier ten tweedemale de vertaling het licht ziet zijn tamelijk sentimenteel of onbeduidend. Zij klinken ons toe, als flaauwe stemmen, uit een vervlogen tijd. Gedachten en indrukken van eenigen invloed voor uw hart, hoofd, leven of levensbeschouwing, zult gij uit deze vertalingen niet overvloediglijk opzamelen. Toch enkele hebben blijvende waarde en zijn waarlijk schoon. Het stukjen b.v. mede naar hölty: ‘De oude landman aan zijn zoon,’ is indedaad krachtig en treffend. Sommige prijzen wij lieflijk. De vaerzen, zonder uit te munten door kleur of toon zijn over 't geheel goed en welluidend. Wij mogen echter niet nalaten op te merken dat de alexandrijnen van het uitgebreide dichtstuk ‘het Tryfonszwaard’ aan schriklijke eentoonigheid lijden. Gelukkiger achten wij de alleenspraak van johanna d'arc, naar v. schiller.

Deze vrij algemeene en oppervlakkige kritiek, die ook niet meer dan een aankondiging wezen wil, moge hier om vele redenen volstaan. Wij eindigen met de oprechte betuiging, dat den velen vrienden van den ontslapene in dit keurige boekske een niet onwaardige herinnering wordt aangeboden aan den waardigen warnsinck, een man, die, zoo hij onze letterkunde niet schitterend heeft verrijkt met zijne vaerzen, zoo als de onsterfelijke vriend, wien hij spoedig ter ruste is gevolgd - zeker de menschheid met zijn leven heeft gediend en wiens naam leeft in het hart aller braven.

Nov. 1857.
-e-t.