Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1856

Eene tuingedachte.
van G. Gravé, J.z.^(*)

Eenzaam in mijn tuin gezeten,

Peinsde ik planloos, als in droom,

Turende op een appelboom;

Zonder van de zorg te weten

Die zoo menig denkend hoofd

Van genot en rust berooft.

'k Zag den jongen bloesem open

Door de zwoele Zuiderlucht;

'k Zag zijn bloemen uitgeloopen

En een frissche Meije-zucht

Spelen met heur roode bladen;

'k Zag ook hoe mijn rozenstronk

Met genot de druppels dronk

Door den dauw er op geladen;

En ik zag hoe 't Oosten blonk

Van den eersten zonneblos;

En hoe alles, uit het duister,

In zijn groenen voorjaarsdos

Opkwam met vernieuwden luister.

Veld en vliet was nog in rust;

Want de morgen had ten hemel

Pas de sterren uitgebluscht.

'k Had geen stoornis van 't gewemel

Dat de steden woelig maakt

Telkens als de zon ontwaakt.

'k Hoorde alleen de stem dei hanen,

En bij wijle een kwartelslag

Welkom zingen aan den dag,

En tot waakzaamheid vermanen.

Rustig, met mij-zelv' tevreên,

Zat ik bij den boom alleen,

Blies een rookwolk naar den hoogen

En, bij 't zwinden van den smook,

Denkende: mijn leven ook

Kan zoo spoedig zijn vervlogen

Als die dunne wolk van rook! -

Viel een muschje mij in de oogen,

(*) Uit diens onuitgegeven nagelaten gedichten.

[p. 200]

 

Dat op een gebogen tak,

 

Om zijn honger te verzaden

 

Zoekende in de jonge bladen,

 

't Kopje door de bloesems stak.

 

'k Maakte in 't opzien vast gerucht,

 

Want de vogel nam de vlugt.

 

Maar al spoedig kwam hij weder,

 

In mijn naasten buurmans gaard.

 

Vrij en vrolijk naar zijn aard,

 

Hupte en sprong hij, op en neder,

 

Pikkend uit den bloesemschat

 

Wat zijn lust getrokken had.

 

 

 

‘Aardig diertje!’ - dacht ik toen -

 

‘Hoe bevoorregt is uw leven!

 

Ja, dat alles moogt gij doen:

 

Vrij door alle beemden zweven;

 

Voedsel nemen waar gij 't vindt

 

Zonder dat in 't vlugtig leven

 

U ook zorgen zijn gegeven,

 

Of een breidel die u bindt!

 

Och, hoe menig menschenkind

 

(Zoo 't zijn lot bepalen kon)

 

Zeide, als gij, in werkloos zwerven:

 

“Mij is elke beemd en bron!” -

 

Zeker van hier niets te derven,

 

Wijl Natuur toch alles geeft

 

Wat de stervling noodig heeft!’

 

 

 

Maar 'k dacht verder door meteenen;

 

't Leven lag als bloot voor mij;

 

'k Dacht aan 't juichen, en aan 't weenen,

 

En ik voegde er haastig bij:

 

 

 

‘Één geluk is mij beschoren,

 

Dat de Hemel u ontzegt!

 

Heb ik most en voedend koren

 

In mijn schuren opgelegd,

 

En een arme doet zich hooren,

 

'k Juich dan, als ik hulp hem bied -

 

Diertje! dat vermoogt gij niet!

 

Gij kunt voor u-zelven leven;

 

Maar, met een gevoelig hart

 

Deelen in eens anders smart,

 

Dat is slechts den mensch gegeven.

 

En, God lof! niet enkel vreugd:

 

Zaligheid voor u niet te erven

 

Wint hij door deze enkle deugd.

 

 

 

Aardig diertje! ik gun u 't zwerven!

 

Vrij en zorgloos, dat zijt gij;

 

Maar gelukkiger is hij!’