Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1856

De Zaak der Afschaffing van den Sterken Drank (;) eene zaak, die aanspraak heeft op aller belangstelling en medewerking. Voorlezing, gehouden in de November-Vergadering van het Departement Medemblik der Maatschappij Tot Nut van 't Algemeen, door A.W. van Campen, Theol. Doct., en Predikant te Opperdoes. Ten voordeele der Armen-Bewaarschool te Medemblik. Te Tiel, bij H.C.A. Campagne. 1856. In gr. 8vo. 16 bl. f :-15.

Een met warmte en overtuiging geschreven en uitgesproken woord, tot welks uitgave de Eerwaarde Schrijver besloot, om den inhoud zijner Voorlezing, waartegen in het openbaar harde beschuldigingen ingebragt waren, aan het oordeel van een grooter publiek te onderwerpen, en om tevens de opbrengst er van te doen strekken ten voordeele der Armen-Bewaarschool te Medemblik. Zoo wel wegens inhoud als vorm zal die Voorlezing, gelijk wij vertrouwen, met belangstelling aangehoord zijn, en met geene mindere goedkeuring zal zij ook nu, na ‘zonder eenige verandering te zijn uitgegeven’, door allen die in de zaak der afschaffing belang stellen, gelezen en overdacht worden. Tot die belangstelling en medewerking werden de hoorders opgewekt ‘als leden der Maatschappij Tot Nut van 't Algemeen; als behoorende tot de grootere maatschappij der menschheid; als Christenen’. Uit die drie verschillende oogpunten wordt de zaak der afschaffing bepleit, en de groote verantwoordelijkheid aangewezen, die ten dien opzigte, op elk onzer, als mensch en als Christen, rust. Zelfs de vrouwen mogen niet zeggen: ‘Wat gaat ons de sterke drank aan? Dat is eene zaak die de Heeren maar moeten afmaken’. Op zoodanige bedenking, welke welligt bij deze en gene hoorderes of lezeres zal zijn opgekomen, antwoordt de Schrijver met de volgende allezins behartigenswaardige woorden: ‘Wat gaat ons die sterke drank aan? Dat zegt gij toch niet, Dames! want waarlijk, hij gaat u meer aan dan

[p. 522]

ons. Het is uw geslacht, dat van dien geesel duizendwerf meer lijdt dan het onze. Ziet, die vrouwen, die daar nederzitten in kommer en druk, en weder met beven en sidderen den naderenden winter te gemoet zien, omdat hare mannen dronkaards zijn, of althans een groot gedeelte van hunne verdiensten aan den drank verspillen, zij zijn uwe zusters. Ziet, die moeders, die dubbel honger lijden, omdat hare kinderen geen brood hebben, die dubbel koude lijden, omdat zij haar kroost niet kunnen dekken tegen het gure weder, daar hare echtgenooten den drank liever hebben, dan vrouw en kroost, zij zijn uwe zusters. Ziet, die jonge dochters, die daar gereed staan, om hare hand te geven aan mannen, die hunne hand reeds hebben gegeven of op het punt zijn, om haar te geven aan den drank; die jonge dochters, die binnen weinige jaren tot den bedelstaf zullen gebragt zijn, zij zijn uwe zusters. En gij zoudt vragen: wat gaat die sterke drank ons aan? - Neen, dat vraagt gij niet. Gij vraagt: “Wat kunnen wij doen om aan die ellende een einde te maken, of haar zoo veel mogelijk voor te komen?” Wat gij doen kunt? Gij kunt uwe mannen, uwe broeders, uwe vaders aansporen, dat zij niet langer met trage handen en slappe knieën blijven nederzitten; hen aansporen dat zij ons helpen, om dien gruwel te bestrijden en te verwinnen. Gij kunt weigeren, dien drank te schenken en aan te bieden.’