Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1855

[p. 631]

Liedjes.
Van G.H.J. Elliot Boswel.

I.
Rozen.

Weest welkom, o bloemen,

Zoo weeldrig van kleur!

Als balsem welriekend

Verbreidt gij uw geur. -

Maar welke er ook blozen

En bloeijen op 't feest,

Ik min van de bloemen,

O rozen! u 't meest!

Gij legt op de koontjes

Van 't lagchende wicht

Uw blos, waar de hope

Der moeder uit licht;

En grijsden de haren

Des vromen voorlang,

Gij speelt met zijn jaren

En troont op zijn wang.

Den gloed onzer liefde

Wie spreken zoo luid,

Zoo levend en gloeijend,

Als rozen dien uit?

En zij ons verzwegen

Wien 't meisje zich koos; -

Heur ‘dien’ gloeit ons tegen

In 't blosje der roos.

De vriendschap biedt rozen

En rozen alleen;

De liefde weeft zielen

Met rozen aaneen;

De min heeft gekozen

Uw lieflijken blos;

De deugd siert met rozen

Heur zedigen dos.

[p. 632]

 

Weest welkom, o rozen!

 

Gij beelden der jeugd,

 

Bodinnen der liefde,

 

En tolken der deugd!

 

Gij spreekt ons van de englen

 

Die 't leven ons gaf;

 

Dies wil ik u strenglen

 

Om 't wiegjen - en 't graf.

II.
Twee engelen.

Twee englen staan op de aarde
Als wachters in een gaarde;

Den een', die haar ontsloot,

Begroeten we als: het Leven,
En dien, aan 't eind der dreven,

Dien noemen wij: de Dood.

Het Leven, vleijend, lonkend,
Met bonte siersels pronkend,

Heeft ieder ras bekoord;

En kwijnen wij in zorgen,
Dan spelt het: vreugd op - morgen;

Doch houdt maar zelden woord.

De Dood kan hier niets geven,
Hij spreekt van schooner dreven,

Dan wij op de aarde zien;

Maar is gestreng van wezen,
Zoodat hem allen vreezen

En angstig blijven vliên.

Doch, als we, moê van 't sloven,
In 't Leven niet gelooven,

Dat trouweloos ontvlood -

Dan treedt de Dood ons nader
En brengt ons tot d' Alvader.....

Dat doet, getrouw, de Dood!