Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1855

[p. 528]

Kinderlijk avondgebed. (Naar Victor Hugo.)
Door Joh^s. H^k. Jonckers.

Ga heen, mijn kind, en bid! - De nacht is neêrgestreken.

Een gouden dwaalstar komt dáár ginds door 't wolkfloers breken:

Der heuvlen omtrek trilt in witten nevelmist:

Naauw wankt door 't somber graauw een verre wagen...luister!

't Keert al in huis, en rust: en 't avondwindgefluister

Heeft reeds van 's rijwegs boom het stof des daags gewischt!

Het schemerdonker - daar 't heur sluiër weg doet wijken -

Doet elke kleine star als gloênde lichtvonk prijken:

Het west verdunt allengs zijn karmozijnen boord:

De nacht heeft zilverschijn op 't watervlak gesprengeld,

En vore en weg en bosch, 't is al doorééngemengeld:

De ontruste reiziger treedt niet dan weiflend voort.

De dag, helaas! is meest voor moeite en haat en zonde.

Gij, staatlijk stille nacht! roept ons ter bedestonde.

Zie: de oude herder, 't windgefluit in 's torens scheur,

De vijver, en de kudde al blatend stalwaarts hijgend,

't Lijdt alles, alles klaagt. Natuur, vermoeid en zwijgend,

Verlangt naar sluimring, naar gebed, en liefdegeur.

't Is de ure, die het Kind met de Englen ziet verkeeren. -

Als wij zóó driftig naar ons wuft vermaak begeeren,

Vouwt ieder kindekijn de teêre handtjens zaâm:

't Houdt met gebogen kniên zijne oogjens opgeslagen,

En 't kort gebedtjen, Hem in onschuld opgedragen,

Roept om genâ voor ons tot 's Heeren Vadernaam.

En dàn gaan zij ter rust. - Straks komen, moê van 't dwalen,

Gelokt door 't lief gelaat en 't vreedzaam ademhalen -

Gelijk een bijenzwerm zich op 't gebloemte zet -

Bij 't leste daggerucht hun schuilhoek uitgetogen,

De gouden droomen als een woelziek heir gevlogen,

En laten zacht zich neêr op 't jeugdelijke bed.

O slaap der kinderkrib! gebed uit kindermonden!

Gij stem die altoos streelt, nooit grieven zult of wonden:

Aanminge vroomheid, vol van blijden levenslust,

Die 't vóórspel zijt van 't koor bij 's eeuwgen ochtendkrieken! -

Gelijk de vogel 't hoofd verbergt in zijne wieken,

Zóó vlijt óók 't kind zijn geest in stil gebed ter rust!

Heteren, Sept. 1854.