Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1855

Harptoonen eener vrome en dichterlijke ziel. Eenige losse bladen uit het dag- en levensboek eener vrouw. Naar het Hoogduitsch. Te Amsterdam, bij C.L. Brinkman. In postform. ƒ 1-80.

In dit lieve, fraai gebonden boekjen is wel alles goed en schoon, anders zou de Eerw. lublink weddik 't niet aan zijne landgenooten hebben aangeboden. In den dichterlijken titel: ‘Harptoonen’, is de vrome Schrijfster, wier naam wij niet kennen, aan den Vertaler beter verwant dan in den oorspronkelijken, die tamelijk prozaïsch klinkt: ‘Bilder ohne Rahmen’. Schilderijen zonder lijst plaatst men niet in de kunstzaal. ‘Harptoonen’, zelfs in niet zamenhangende akkoorden, zijn altijd aangenaam. Men denkt zelden aan eene harp zonder

[p. 201]

daarbij aan Israëls gekroonden Zanger te denken, en dan hoort men nog de snaren van zijn speeltuig, door de stormen van meer dan twintig eeuwen nog niet ontstemd. Davids harptoonen klinken nog even welluidend als in de dagen toen Israël ten huize Gods optoog. Hoor 't maar des Zondags in onze tempelen, en in de binnenkamer der beproefden, die zich troosten met een psalm van den Koninklijken Dichter. Zoo lang van duur en zoo weldadig zullen deze Harptoonen wel niet zijn; maar toch verheffen zij den geest en verkwikken het hart, en getuigen van de voortreffelijkheid der ziel uit welke zij geklonken hebben, en nu ook nog ruischen over de grenzen haars vaderlands.

Wij hebben ons reeds menigmaal met een blik in dit aangenaam en leerzaam boekjen verkwikt, dat minder geschikt is om achtereen gelezen te worden. Men moet het nu en dan eens openslaan, zoo als men van tijd tot tijd in een bloementuin gaat, om een verschen ruiker te plukken. Tot eene proeve zullen wij onze lezeressen een klein getal van de bloemen die hier te plukken zijn, aanbieden:

‘Album. - Hebt gij een Album? - Ik heb er geen. Waartoe een Album, wanneer men een hart heeft?

Zendelingschap. - Het Zendelingschap is de levende offerschaal der Kerk. Wanneer de Kerk hare armen verpleegt, verpleegt zij zich-zelve.

Onaangename bejegeningen. - Men moest onaangename bejegeningen, die men soms van onbeschaafde menschen moet dulden, als sneeuwvlokken van zich afschudden. Hoogstens mag eene enkele op ons kleed smelten en eene waterdrup - een stille traan - worden.

Leven der hartstogten. - Menschen, die hun leven enkel aan hunne hartstogten gewijd hebben, zijn in hunnen ouderdom uitgebrande vulkanen. Hun inwendig leven, waarvan zij de gloeijende lava uitgebraakt hebben, ligt dan voor hen in duisternis, waarover ook een kille doods-adem zweeft.

Verstand zonder hart. - Menschen met veel verstand en weinig hart gelijken op het Noorderlicht: het heeft veel licht en geene warmte! Wat baat het mij? Onder dat licht bloeit geene bloem, en ik buig toch mijn hoofd bij dien tooverglans, wanneer ik aan de halfjarige nachten denk.

Voorhoofd. - Het voorhoofd van den mensch is een

[p. 202]

titelblad, of als men wil, de voorrede, die men niet mag overslaan.

Licht der wereld. - “Ik ben het licht der wereld!” zegt christus. En de groote schoonheden van al het geschapene willen wij nu zonder licht erkennen?

Godsdienst in uiterlijkheden. - Wanneer gij eene Godsdienst aantreft, die vele uiterlijke plegtigheden, of eenen mensch, die velerlei kleederen lief heeft, denk dan: het is niet pluis in het hart.

God en de ziel. - De ziel moet tot haren God staan gelijk de magneetnaald tot hare pool. Bij iedere afwijking moet zij sidderen en beven.

Verschillende wijzen van gebed. - De vrome Heiden bidt tot God van verre, de wijsgeer bidt aan Zijne voeten, het kind en de Christen bidden aan Zijn hart.

IJdelheid. - Een ijdel schoon meisje gelijkt op een visitekaartje. Zij heeft niets dan eene gladde, schoon versierde oppervlakte, en staat den geheelen dag aan den spiegelrand.’