Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1854

Sneeuwklokjens. Poëzij. Te Amsterdam, bij H.J. van Kesteren. 188 bl. f 1-80.

Het miniatuur-formaat van dit even zoo fraai als lief boekje is oorzaak, dat het eene poos onder grootere dichtbundels is verscholen geweest, gelijk vaak eene zedige vergeet-mij-niet onder in het oog vallende bloemen van den hof. Van daar, dat het niet vroeger is aangekondigd. Om 't niet weder uit het oog te verliezen haasten wij ons 't nu aan te prijzen, naar waarde.

De Verzamelaar heeft op den titel geen jaartal geplaatst, waarschijnlijk om 't boekje altijd jeugdig te doen blijven, en tot een teeken dat de poëzij die 't bevat nimmer oud wordt. Dit laatste zijn wij volkomen met hem eens. - Sneeuwklokjes zijn regt lieve witte bloempjes, en niet ongepaste beelden van de behagelijke reinheid en liefheid der gedichtjes in deze kleine verzameling. Als de titel nog een anderen zin had zouden we dien niet kunnen gissen, wijl de sneeuwklokjes voorjaarsbloemen zijn, en het werkje, volgens 't Voorberigt, in het najaar schijnt uitgegeven.... doch, daar zien wij uit den vóórzang, dat ‘deze ruiker’ in de lente ontloken is. - Te regt staat er op den titel: poëzij; want er is - ook van de enkele minder algemeen bekende poëten, die op de inhouds-tafel voorkomen - niet één stukje in het boekske, dat niet, beide om de gedachte en den inhoud, poëzij verdient te heeten. De stukjes zijn allen kort, maar elk gedichtje is lief of fraai. Uit de keur van hetgeen der pen van vroegere en levende Dichters 't meest aanminnigs, naïfs, zoetvloeijends en zangerigs in een gelukkig oogen-

[p. 524]

blik is ontvloeid, vindt men hier eene keurlezing, die van 't gevoel en den goeden smaak des Verzamelaars getuigt. Van sommige puikpoëten echter wier namen men niet aantreft, had óók wel iets, en van anderen ook wel méér dan één enkel stukje kunnen gekozen worden. De bijeengevoegde dichtbloemen zijn (naar de Alphabetische lijst) van beets, bellamy, bennink janssonius, van den bergh, bilderdijk, bogaers, van den broek, camphuyzen, feith, de génestet, gravestein, de groot, ter haar, hasebroek, heije, hofdijk, hooft, ten kate, van lennep, potgieter, riehm, schimmel, spandaw, van der star, staring, tollens, vondel, withuys en van zeggelen. Zij zijn aan de werken dier Heeren, of aan Jaarboekjes en Tijdschriften ontleend, en dus, ofschoon verspreid, reeds bekend; anders namen we gaarne er iets uit over, hoewel we, meer dan ooit, zouden verlegen staan met de keus. De verzameling is een ongemeen keurig kunstkabinetje, vol treffende proeven van den rijkdom en de zoetvloeijendheid ónzer taal, van de verdienste ónzer Poëten, en van de schatten ónzer poëzij. De reeds genoemde vóórzang:

De Lente koomt, de Lente koomt

Al sluimren nog de velden.

Ons kwam een bloemtjen uit de sneeuw

Die zoete maar vermelden.

Sneeuwklokjens, blinkt,

Sneeuwklokjens, klinkt,

Sneeuwklokjens, luidt op den winterschen akker
Lente met duizende bloemekens wakker.

Dees ruiker poëzij ontlook

Met d' eerstling onzer velden:

Dat, lieven, ook haar bloemen u

Een schoonen dag voorspelden!

Sneeuwklokjens, blinkt

Sneeuwklokjens, zingt!

Zingt op der harten nog sluimrenden akker
Rozen der liefde in de lentezon wakker!

is van den Dichter de génestet; die dus, naar 't schijnt, ‘deze ruiker’ heeft zaâmgebonden - het zij dan uit eigen aandrift, of op verzoek van den kunstlievenden, verdienstelijken Uitgever. Eere zij beiden voor den smaak en de zorg waarvan dit lieve boekske in alle opzigten, uit- en inwendig,

[p. 525]

de teekenen draagt. Wij bevelen 't aan zonder eenig voorbehoud, en achten 't ook ongemeen geschikt om gegeven te worden aan vreemdelingen, als zij, belang stellende in onze taal, op eene aangename wijze met onze poëzij wenschen kennis te maken.