Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1852

De zelfstandigheid der ziel, aan Prof. J.L.C. Schroeder van der Kolk, door Mr. M.C. van Hall. Te Amsterdam, bij de Wed. L. van Hulst en Zoon. 1852. In gr. 8vo. 7 bl. f :-10.

In eene beschouwing van den mensch, geplaatst in de vijfde Aflevering van 't Album der Natuur, staaft de genoemde Hoogleeraar de zelfstandigheid der ziel, en naast den Wijsgeer plaatst zich de vier-en-tachtig-jarige dichter om ook hare onvergankelijkheid te bezingen, en deze insgelijks te staven met de uitspraken van den Heidenschen Dichter pindarus, van den Wijsten der koningen, en van Dien, in wien de waarheid is en het leven. Zie hier 't begin van den uitmuntenden lierzang:

Nog staat daar de overoude boom,

Zich treurig spieglend in den stroom,

En, met een schedel reeds ontbladerd,

Biedt hij, al wagglend, haast vergaan,

Den wandlaar, die zijn omtrek nadert,

Niets meer dan stervende armen aan.

[p. 417]

 

Ras breekt zijn laatste wortel af,

 

En hij, die 't woud eens sieraad gaf,

 

Valt haast, bij 't minste windje, neder;

 

De vaste tronk, waar hij uit sproot,

 

Vergaan als hij, herleeft nooit weder: -

 

Zijn toekomst is een eeuwge dood.

 

 

 

Heil u, o Mensch, naar 't beeld van God

 

Geschapen! u werd zaalger lot,

 

Na uw bestaan in 't stof, beschoren.

Wie zou 't kunnen gelooven, dat dit verzen zijn van een Dichter zoo hoog bedaagd als de Nederlandsche horatius! - En wiens geloof aan de onvergankelijkheid van het leven der ziel, zou niet versterkt worden door die vaste overtuiging, in zulk een laten levensavond, met zoo veel jongelingsgloed voorgedragen! - Aanprijzing heeft een werk als dit niet noodig; maar wij danken den Heer van hall voor zijn hoog gewaardeerd geschenk, en wenschen hem, nog vele jaren levens en daarbij kracht en lust toe, om onze Letterkunde met zulke hartverheffende zangen te verrijken.