Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1851

Ik heb er vier bemind.
(De Bekentenis eener Dame.)

De eerste, dien ik beminde!.... Met welke woorden zal ik 't uitdrukken, hoe ik hem beminde! Hoe zou ik een denkbeeld kunnen geven van het gevoel, dat mij aangreep, als ik zijne stem maar hoorde; van de verrukking, waarmede ik zijne blikken bespiedde; van de ijverige zorg, waarmede ik poogde een glimlach op zijne lippen te doen ontstaan! En toch, ik moet het bekennen, hij was leelijk, boven alle tegenspraak leelijk. Maar het was mijne eerste liefde, en hij het eerste wezen, dat mijn hart onafgebroken deed kloppen, mijne droomen met altijd lagchende beelden vervrolijkte, en een geheel nieuw leven voor mij geopend had: een le-

[p. 43]

ven sedert welks begin ik geen geluk meer kende, dat niet uit hem ontsproot, geene aandoeningen, die niet hem ten voorwerp hadden, geene pligten, die ik niet voor hem zou hebben opgeofferd. Elk zijner woorden als de zoetste harmonie, deed mijn geheele wezen van wellust trillen; zijn blik, hetzij mij die toelachte of met kalme rust op mij gevestigd was, scheen met zoete vreugde, zich in het binnenste van mijn hart af te spiegelen; en wanneer zijn mond op den mijnen tallooze kussen drukte, wanneer zijn arm mijnen hals liefkozend omstrengelde, en zijn hand al spelend een mijner lokken ontkrulde, dan verhief het geluk, dat ik smaakte, mijne aandoeningen tot hemelvreugd, en gevoelde ik, dat zoodanig de wellust der engelen zijn moest.

Ook verbleekten bij hem alle andere vreugden van mijn leven. Wat bekommerde ik mij om die banden, waaraan welvoegelijkheid of gewoonte ons onderwerpt! Wat waren mij de genoegens van gezelschappelijken omgang, of de zegepralen van eigenliefde! Hoe menigmaal ontdeed ik, om bij hem te blijven, mij van den tooi, dien ik, tot bijwoning van eenig feest, had aangedaan, en was één woord uit zijnen mond mij liever dan alle bedwelming, waarin de toejuiching der wereld ons stort! Met hoe veel blijdschap zag ik onder zijne voeten den bloemkrans vertreden, dien de behaagzucht mij om de slapen had gewonden. Wat zou ik op de aarde voor hem niet gedaan, wat den hemel voor hem niet afgebeden hebben; welke hartstogt kon in mijne ziel met dien voor hem wedijveren! En nogtans, ik moet het zeggen..... naauwelijks was een jaar van dat eerste gevoel voorbij, of eene andere liefde vermeesterde mijn hart. Geene magt ter wereld kon weêrstand bieden aan de belangstelling, die mij een wezen inboezemde, dat wel geene vroegere regten kon doen gelden, maar welks open voorhoofd duizend hoopvolle verwachtingen in mij opwekte. Hij had groote zwarte oogen, waarin het mijn wellust was den blik van teedere liefde te bespieden, en wanneer zijn hoofd aan mijnen boezem rustte, wanneer zijne lippen mijnen naam, als eersten toon van eenen nieuwen liefdezang, stamelden, sprak mijn hart in mij: Ook hier zal ik het geluk vinden van bemind te worden! Met verrukking gaf ik mij aan dit denkbeeld over, hetwelk mijne zaligheid verdubbelde, en ik beminde hen beide.

Hoe, eenigen tijd daarna, een derde, bleek van kleur en met blaauwe oogen zich aan mijne zijde bevond, te naauwer nood durf ik het u bekennen.... Evenwel, daar mijne pen de waarheid wil huldigen, zal ik u eerlijk alle

[p. 44]

de geheimen van mijn hart openleggen, en moet ik er voor uitkomen, dat ook deze nieuwe hartstogt niet blootelijk een dier vlugtige episoden was, welke over het leven eener vrouw henenglijden, gelijk kortstondige verhevelingen door het uitspansel, zonder de regelmatigheid er van te storen. Mijn derde lieveling eigende óók zich een duurzaam gedeelte toe van de genegenheid mijner ziel, en om hem te vaster aan mij te verbinden, onthield ik ook hem de innigste blijken mijner liefde niet. Met verrukking sloeg ik de ontwikkeling zijner begeerten gade, en eigende mij al de uitstortingen zijner gevoelens toe. Overtuigd, dat het hart eener vrouw aan eene bloem gelijkt, welker geur de liefde is, en aan welke iedere nieuwe liefde een spruit te meerder voegt, bood ik aan het nieuw gevoel, dat in mij opwelde, geenen tegenstand, en ik beminde hen alle drie.

Mogt, wat ik u thans nog zeggen moet, verborgen blijven; mogt ik een laatsten hartstogt in het diepste mijner ziel begraven, ik zou dan bij het geheimzinnige drietal mijner liefden blijven staan; maar helaas, het lot is magtig, ondoorgrondelijk: ondanks mij-zelve moest ik nog een ander voorwerp aanbidden, dat uit den hemel tot mij scheen afgedaald. Zijne schoonheid was als die der cherubijnen; om zijn' kleinen mond speelde een dier lachjes door welke eva gevallen is, indien het aldus was, dat de booze geest haar verleidde; in zijne oogen lagen een lust en onschuld, die alles deden hopen en alles vergeven. Lieftallig, beminnenswaardig, toegeeflijk voor mijne eigenzinnigheden, en mijne verlangens voorkomende, waren zijne blikken en liefkozingen onwederstaanbaar. Hem te zien, was hem te beminnen; derhalve beminde ik ook hem.

Maar, vier te gelijk! Zulk eene mildheid in het vrouwelijke hart gelijkt naar verkwisting. En toch beminde ik hen met eene gelijke liefde. Allen vonden in mijne liefde hun geluk, deelden in dezelfde gunsten en liefkozingen, werden met dezelfde blikken, met dezelfde minnelachjes gestreeld, en dit alles zonder dat jaloezij hun mingenot en hunne eendragt stoorde. - Is dat niet eene dier onbegrijpelijke verborgenheden, welke de natuur alleen aan het hart der vrouwen heeft geopenbaard?

Wilt gij nu weten hoe het mogelijk ware dat ik hen allen beminde, en dat zij allen ook mij eendragtig lief hadden, en dat wij te zamen in vrede leefden en liefden, hef dan den sluijer op, die het tafereel nog bedekt, en wat aanschouwt gij dan? Eene beminde moeder door vier beminde zonen omgeven.