Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1851

[p. 480]

Christelijke stemmen uit de hoogte en uit de diepte. (Vervolg op ‘de bergen.’) Door J.H. Daub, Schrijver van: ‘de Sterrenhemel en de Bergen.’ Te Amsterdam, bij J.D. Sijbrandi. 1850. In gr. 8vo. 163 bl. f 1-70.

Dit werkje is een vervolg op des Schrijvers vroegere werken, die het Nederlandsch publiek zijn aangeboden. Het stukje echter staat ook zeer goed op zich-zelven. Er spreken Christelijke stemmen uit tot Christenen; komende van de bergen, die, of uit hunne ingewanden, of van hunne spitsen, de grootheid en liefde verkondigen des grooten Bouwheers, die ook de vader zijner schepselen is. Het grootste gedeelte van den inhoud is in beeldspraak vervat, hier en daar, zoo als de Vertaler te regt opmerkt, poëtisch genoeg. Maar wie zal er den vernuftigen man om laken. 't Is waar, geen genre zoo gevaarlijk om te struikelen en verkeerd verstaan te worden; terwijl zij, die niets geestigs in de hersenkas bezitten, hunne gal uitwerpen over hetgeen zij dikwerf te ligtvaardig valsch vernuft noemen. Aan eene leiddraad van waarheid en liefde voert daub den lezer waarschuwend tot in de diepte van het menschelijk hart, of verheft hem tot de hoogte van Gods genade in christus; terwijl hij hem met de belangrijkste levensvragen bezig houdt, en wel zóó, dat de oplossing niet uitblijft. Men voelt zich door Meester kroon en Dominé gerhard somwijlen diep in het gemoed gegrepen. Hun woord is dan geen klank die vervliegt, zoo ras het gesproken is, maar geeft nog lang een welluidenden weerklank. De stijl echter is niet overal even fraai, en duidelijk. Zie hier een paar proeven:

‘Hoor mijn vriend,’ zeide kroon eens tot frederik, ‘ik word er altijd boos om, wanneer men zoo veel over het bidden praat. Het gebed is voor God en hem die bidt; het is eene heilige zaak, die voor een ieder geheim gehouden moet worden. Daarom kan ik het niet dulden, wanneer men er veel over babbelt, en doorgaans

[p. 481]

steekt er niet veel goeds achter. Voor eenige dagen had ik iemand bij mij, die den schijn aannam alsof hij een zeer ootmoedig, waar discipel van den Heer was, en hij verhaalde mij ook, hoe hij door het gebed verlicht en bekeerd was geworden; ik dacht er echter terstond bij: ‘is het wel zoo?’ en nog denzelfden avond bleek het, dat het niet waar was; want de vreemdeling had tot laat in den nacht in de herberg kaart gespeeld; en om iemand om een paar penningen te bedriegen, daar had hij ook geen bezwaar in gevonden. Welk eene bekeering was dat nu? of liever, wat was dat een dwaas praten over het gebed? Mijne moeder was eene brave, godvruchtige vrouw, en is voor drie-en-veertig jaren zeer kalm en getroost in den Heere gestorven. Zij bad 's avonds met mij, toen ik nog een klein kind was, en dan sliep ik in. Toen ik echter grooter werd en het avondgebed zelf kon bidden, en er ook nog iets uit mijn eigen hart kon bijvoegen, liet zij mij alleen, en slechts van tijd tot tijd, wanneer ik haar goeden nacht wenschtte en de hand toereikte, fluisterde zij mij in het oor: ‘vergeet toch vooral uw avondgebed niet, beste jongen!’ -

‘Gerhard zeide eens tot zijne kinderen, hoe de goede, barmhartige God toch voor alles vaderlijk zorgt, hoe hij de leliën des velds kleedt en de vogelen des hemels voedt.

Van waar weet gij dat?’ vroeg hermine.

‘Wel,’ zeide de kleine wilhelm, ‘Hij heeft het immers gezegd.’

‘Wien meent gij daarmede?’ vroeg gerhard.

Wilhelm verwonderde zich over deze vraag van den vader; gerhard was ook verwonderd, verheugde zich en ging voort, over Gods goede voorzienigheid te spreken.’

Wij wenschen dit boeksken een goed onthaal, dat het ruimschoots verdient.