Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1850

[p. 221]

Het sprookje van het goede Chrisje.

(Vertaald.)

Eens op een zondag namiddag, in het midden van den zomer, gingen eenige dorpskinderen naar de kerk, om hunne Catechismus-vragen op te zeggen. Ook chrisje, het stiefdochtertje van den schaapherder ging mede, en toen de leeraar tegen de kinderen zeide, dat ieder mensch, hoe gering ook zijne vermogens waren, zich moest bevlijtigen om goed te doen - toen begon het lieve kind te weenen. Chrisje was zoo arm, en in hare onschuld schreide zij op de gedachte, dat zij niemand een liefdedienst kon bewijzen, ja zelfs niet eens een duifje of een schaapje wegschenken; dewijl zij-zelve geen van beiden ooit bezeten had.

Zij kwam zeer neerslagtig uit de kerk terug, want zij dacht, dat de goede God geen welgevallen in haar had; omdat zij in hare meening nog nooit iets goeds had verrigt, en daar zij niet met rood bekreten oogen te huis wilde komen, ging zij het veld in, waar zij zich onder een wilden rozenstruik nederleidde. En zie, daar bemerkte zij, dat zijne bladeren verwelkt en dor langs de takken hingen, en dat de roode roosjes er verflenst en kwijnend uitzagen; want het had sinds lang niet geregend. Zij ijlde daarop naar een beekje, dat niet verre van daar zachtkens voortkabbelde, en schepte met hare beide handjes - want zij had niets bij zich - telkens een weinig water, dat zij met moeite en geduld op den bijna verdorden rozenstruik uitgoot, zoodat hij nog dienzelfden dag frisscher en krachtiger werd en de roosjes geuriger en schooner opbloeiden. - Toen ging het goede chrisje weder naar het beekje in de weide en benijdde den zilverklaren stroom, het vermogen om goed te kunnen doen; want zij dacht er niet aan, dat zij-zelve zoo vol goedheid was.

Zij ging een weinig verder voort, langs den vliet, en zag een grooten steen in de bedding van den zachtvloei-

[p. 222]

jenden stroom liggen. Het water kabbelde langzaam en moeijelijk onder den steen voort, zoodat het niet meer lustig plaste en klaterde. Dat smartte het goede chrisje; zij sprong met hare bloote voetjes in de beek en trachtte den zwaren steen te verwrikken. Eer er nog een half uur verloopen was, had zij hem met kinderlijke inspanning er uitgewenteld en het water vloeide weêr kabbeland voort en scheen het goede kind met zijn gemurmel te danken.

En het goede chrisje ging nog verder voort; want niemand te huis verlangde naar haar; haar stiefvader was norsch tegen haar en hare moeder hield meer van hare jongere zusjes, en dat deed het lieve meisje dikwerf in stilte weenen. Na een verren omweg kwam zij eindedelijk in het dorp terug en zij was ontevreden over zichzelve, omdat zij nog aan niemand een liefdedienst had kunnen bewijzen. Daar lag in een tuintje, achter de eerste hut van het dorp, een ziek kind alleen; want de moeder was op het veld gegaan om korenaren te lezen. Maar eer de moeder vertrokken was, had zij voor haar kind een klein molentje gemaakt van berkentakjes en verguld papier, opdat het kind niet ongeduldig worden en naar haar verlangen zou. Maar het zieke kind lag op de groene graszoden, onder de geele goudsbloemen en schreide; want de blinkende vleugeltjes van het molentje bewogen zich niet meer, daar er niet het minste koeltje onder de bladeren suisde.

IJlings klom het goede chrisje over de lage heining van het tuintje, hoewel zij daarbij hare voeten bezeerde en haar zondagsrokje scheurde. Zij knielde nu voor het kleine molentje neder en blies, uit al hare magt, tegen de kleine wiekjes, zoodat het nu vrolijk begon te draaijen en niet meer stil bleef staan.

Toen begon het zieke kindje te lagchen en klapte in de handjes, en chrisje werd niet moede om het molentje door haren adem te bewegen. Eindelijk viel het kind, van genot vermoeid, in slaap, en daar het avond werd, ging chrisje huiswaarts; de honger deed haar voortspoeden, want sedert het middaguur had zij nog niets gegeten.

[p. 223]

Toen zij weder in het hutje harer ouders kwam, hoorde zij haren stiefvader razen en schelden. Hij was juist uit de herberg teruggekeerd, alwaar hij zich een roes had gedronken, en toen zij het kleine woonvertrekje binnentrad en hij het gescheurde rokje van het meisje zag, waggelde hij naar chrisje toe en sloeg met zijne ruwe vuist tegen de slapen van het zwakke kind.

Daar boog chrisje het hoofd neder, even als de verwelkte rozen op het veld; want de slag had haar doen duizelen. Toen zij daar nu zoo bleek en stervend op den grond nederzeeg, sprong de moeder haar jammerend ter hulpe en ook de norsche en oploopende man werd eensklaps nuchteren van schrik. Zij weenden en weeklaagden beiden om het goede kind, en leiden het in het kamertje te bed, en bestrooiden het met allerlei bloemen, rozen, anjelieren, duizendschoonen en palmtakjes; maar het arme meisje was gestorven. Terwijl nu de beide ouderen elkander hevige verwijtingen toevoegden, over hunne hardvochtigheid jegens het zoo aandoenlijk en jong ontslapen kind, en toen vooral het geweten van den boozen stiefvader begon te kloppen, toen ontzwol het beekje aan zijne bedding en ruischte de kamer binnen en kustte de oogen en den mond van het gestorven chrisje. Zij sloeg de gebroken oogen weder op, de koele droppelen vloeiden in hare aderen, en bragten het stilstaand bloed weder in beweging: ‘Zie,’ ruischten de stroomen haar tegen, ‘dit doen wij uit erkentenis voor de goedheid, die gij aan ons hebt bewezen.’

Niet lang daarna kwam ook de lucht, kustte het voorhoofd en de wangen van het bleeke kind en ademde het een nieuw leven in de borst. Toen begon haar hartje weder te kloppen en zij greep naar de bonte bloemen en verblijdde zich weder. En de lucht sprak: ‘Ik breng u den adem terug, dien gij ten beste had om het zieke kind te vervrolijken.’

Toen speelde er een hemelsche glimlach om chrisjes trekken. - Niet lang daarna kwam er een engel door de lage deur van het kamertje zweven met een ruiker frissche geurige rozen in de hand. Hij leide die op de

[p. 224]

doodsbleeke wangen van het kind, en de rozen gaven haar den blos weder en spraken: ‘dat doen wij uit erkentenis voor het goede, dat gij aan ons gedaan hebt.’ - Nu kuste haar ook de engel op voorhoofd, oogen en mond en hare jeugdige levenskracht keerde weder, en de engel sprak tot haar: ‘Gij hebt het goede verrigt naar uw vermogen; daarom wordt gij ook dubbeld gezegend!’

En van dat eigen oogenblik af aan werd chrisje gezond, en op hare wangen verscheen zulk een schoone blos, dat men haar voortaan het lieve blozende meisje noemde. De moeder werd nu liefderijker jegens haar gezind en ook de hardvochtige, norsche stiefvader kwam tot inkeer en hij werd vriendelijk en zacht tegen het goede kind, dat opwies tot blijdschap van hare ouderen en van alle goede menschen.