Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1849

Eene gelijkenis van Simon van Nantua.

Een zeker man was eens op het platte dak van zijn huis geklommen, dat zeer hoog was, en van daar blikte hij naar beneden.

En hij zag een ander man, die op den grond beneden hem stond, aan den ingang van eene steengroeve.

En terwijl hij op dien man staarde, blies de wind om hem heen, en het geruisch daarvan in zijne ooren verdoofde zijne zinnen en maakte hem ligt van hoofd.

En hij sprak bij zich-zelven: ‘Ik, die hier sta, ben grooter, dan dat schepsel daar beneden; hetwelk er zoo nietig uitziet.’

En hij sprak dus, gelijk alle menschen spreken, die, met hunne verheven standplaats ingenomen, altoos vergeten, om die dank te weten aan het voetstuk, waarop zij zijn geplaatst.

Terwijl hij nu alzoo met minachting op den man, beneden hem, nederzag, voelde hij eensklaps iets op zijn hoofd vallen; hij hief zijne oogen op en zag ter zijde van zijn huis een toren, die nog veel hooger was. En zie, daar stond ook een, op den toren!

En dezen man, die den anderen, welke op het dak beneden hem stond, een geruimen tijd had beschouwd, was

[p. 610]

het in den zin gekomen, om hem op eene verachtelijke wijze te behandelen, en daarom had hij hem een steentje op zijn hoofd geworpen.

Maar de man op het dak werd gramstorig en sprak: ‘o, Kon ik dien toren eens bereiken!’ - En hij bedreigde den man, die boven hem stond. Maar zijne bedreigingen waren magteloos, en de man op den toren belachte en bespotte zijne pogingen.

Terwijl deze zich alzoo vermaakte, voelde hij zelf iets op zijn hoofd vallen, en toen hij zijne oogen ophief, zag hij boven hem een luchtbal statig voortdrijven, en er bevond zich een man in het bootje van dien luchtbal.

En deze man, die den anderen op den toren beneden hem had opgemerkt, meende, dat hij dien met minachting moest behandelen, en hij vermaakte zich met zakken vol zand en gruis op zijn hoofd uit te storten.

Maar de man op den toren werd op zijne beurt ook gramstorig en sprak: ‘o, Kon ik eens dat bootje bereiken!’ - En hij bedreigde, met woedende gebaren, den man uit den luchtbal; maar ook zijne bedreigingen waren magteloos.

Intusschen had de man, die bij de steengroeve stond, zijne oogen ook naar boven geslagen, en den man op het dak, en dien op den toren, en in het bootje opgemerkt!

En hij sprak: ‘o, Wat is het toch gelukkig zoo hoog verheven te zijn! Wat moet men niet kunnen zien in de verte, en ruim en vrij adem halen! Indien ik ten minste maar op het dak ware, zou ik de vrije lucht kunnen genieten en de warmte zou mij niet zoo benaauwen, als hier beneden.

Terwijl hij deze woorden sprak, hoorde hij eene stem uit de steengroeve opkomen; het was de stem van een mijngraver.

‘Ach,’ sprak deze man, ‘welk een ongelukkig lot is het toch, zijn leven onder de aarde door te brengen, en daar zijn zweet te plengen, te midden van eene bedorven en vochtige lucht, bij het droevig schijnsel eener walmende lamp, terwijl anderen zich daarboven bevinden, op bloemen en kruiden wandelen, en ademen in het zonnelicht.

En deze woorden vervulden den man, die op de aarde, boven hem stond, met innig medelijden en hij dacht: ‘Deze man is nog lager en nog beklagenswaardiger dan ik!’

Terwijl dit alles gebeurde, hadden de wolken zich opgehoopt aan het zwerk, en er barstte een hevig onweder uit.

[p. 611]

De donder rolde vreeselijk langs de hemelen en de bliksemstralen doorkliefden de wolken.

De luchtbal werd ontzettend heen en weder geslingerd in de lucht, en de man in het bootje wierp geen zand meer uit, en vermaakte zich ook niet meer met den man beneden hem; want hij wenschte wel, dat hij zich niet zoo hoog bevond, en hij had gaarne zijne plaats tegen eene lagere willen verwisselen.

Maar terwijl hij nuttelooze verzuchtingen slaakte en zijn angst lucht gaf in ijdele kreten, sloeg de bliksem in den luchtbal; weldra stond hij in volle vlam, en de man in het bootje viel naar beneden, en zijn ligchaam werd verpletterd.

Eenige oogenblikken daarna sloeg ook het onweder in den toren en de man, die zich daarop bevond, werd door den bliksem doodgeslagen.

Ook had de bliksem eenige steen en van den toren losgerukt, en een derzelve viel op het dak, en de man, die daarop was, werd zoodanig getroffen, dat zijn arm brak.

De man, die op de aarde stond, had alleen het vocht te verduren van de regenstroomen, die de wolken uitstortten.

En de man, in de steengroeve, had niet eens bemerkt, dat er boven hem een onweder had gewoed, en toen het oogenblik was gekomen, waarop hij mogt rusten van zijn werk, beklaagde hij zich niet meer; maar zong een vrolijk lied.

Toen de man op de aarde dit hoorde, boog hij zich over de diepte heen, en riep den mijnwerker toe en verhaalde hem, wat er geschied was.

En hij voegde er bij: ‘Beklaag u toch niet, dat ge zoo laag zijt geplaatst; want hij, die het hoogste was verheven, bevond zich ook het digtst bij het onweder; hij werd het eerst en het hevigst getroffen. De slag was nog doodelijk op den toren, en hij was ook nog hevig genoeg om den man op het dak te kwetsen. Ik-zelf heb er ook mijn klein deel van gehad, omdat ik mij een weinig hooger dan gij bevond. Gij beklaagdet u, terwijl de anderen zich overmoedig beroemden; thans hebt gij redenen om te zingen, daar het onweêr, dat hen heeft getroffen, noch uw werk noch uwe rust heeft afgebroken. Ik zal voortaan óók zingen en mij niet meer beklagen, daar slechts de regen mij getroffen heeft, die ik in de zon kan doen opdroogen.’

Deze toespraak bragt den man in de groeve tot nadenken en hij sprak bij zich-zelven: ‘Laat ik mij toch met mijn

[p. 612]

nederig lot vergenoegen; want de grootheid dezer wereld wordt tot een duren prijs verkregen, en zorg, gevaar en tegenspoed is de munt, waarmede men haar betaalt. En toch zou men zelfs nog niet eens, tot dien prijs, hoog genoeg kunnen stijgen, om niet een wezen te ontmoeten, dat zich nog hooger verheft. God alleen geniet ongedeerd zijne grootheid en Hij ziet niemand boven zich verheven en zal ook nimmer nederstorten uit de hemelen.