Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1849

Uit den vreemde.

Toen 'k nog mijn zwarten baard zou krijgen
Moest ik, als de ouden spraken, zwijgen;

Zoo had mijn vader 't mij geleerd.

Maar nu mijn baard en haar verbleeken
Moet 'k zwijgen als de jongen spreken:

Zoo is de wereld omgekeerd.

Ik ben in jaren toegenomen,
Maar tot het spreken niet gekomen.

Zij werden schraal en schraler

En bleeker steeds van kleur;

Sleep was een slecht betaler,

En slap een slecht acteur.

Zij stierven beî geduldig

En wachten 's Heeren gunst;

Maar bleven beide ons schuldig:

De een geld, en de ander kunst.

Wat zijn zij eensgezind!
Vraag man, en vrouw, en kind!...
Ik weet hun antwoord wel....
Vraag man, en vrouw, en kind,
Hoe elk het huuwlijk vindt? -
Het antwoord is: een hel.

Max riep: ‘o Vrouwen! wat gelaat!

Wat bruin en blond, om blanke slapen!
De vrouw is 't schoonst van al 't geschapen!’ -

‘“Gij meent,”’ hernam zijn kameraad:

‘“Het schoonst, voor u en andre knapen,

Van al wat in haar soort bestaat.”’

W.