Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1849

De Heere Jezus Christus zij met uwen geest! De genade zij met ulieden! - Leerrede van G.H. van Senden, Theol. Doct. en Predikant te Zwolle, bij de inwijding en bevestiging van G.H. van Senden, jr., tot Predikant te Kruisland, den 18 Februarij 1849. Te Zwolle, bij J.J. Tijl. 1849. In gr. 8vo. 42 bl. f : - 30.

Deze leerrede onderscheidt zich al dadelijk door de zeldzame bijzonderheid op den titel vermeld, dat zij werd uitgesproken bij eene bevestiging en gelijktijdige inzegening, terwijl

[p. 385]

de ingezegende en bevestigde was des Sprekers eigen zoon. In het voorberigt wordt daar met reden op gedrukt. Maar zij onderscheidt zich nog véél meer door een gloed van welsprekendheid, die zelfs in de werken van den waardigen van senden niet altijd zóó gevonden wordt. De tekst- en titelwoorden zijn II timotheus IV:22. In zijne inleiding herinnert de Spreker, dat timotheus was een bedienaar des Evangelies, en voor paulus een kinderlijke vriend. Voorts doet hij opmerken, dat de tekst twee afzonderlijke wenschen bevat, bij den eersten van welken paulus alleen aan timotheus dacht; terwijl hij den tweeden over de gemeente, aan diens zorgen vertrouwd, uitstrekte. Stil staande bij den wensch van paulus aan den leeraar, stelt hij dien voor: als uitgestrekt over alle deelen der Evangelische bediening; als niet behoevende ijdel te zijn, gelijk hij niet ijdel geweest is; en als moetende, in zijne verwezenlijking, eene schoone verheffing zijn voor het leven des Christenleeraars. Het derde lid, voornamelijk aan het voortreffelijke en dierbare der Evangeliebediening gewijd, en hetwelk bladzijden bevat van 't diepst gevoel, en de verheffendste overtuiging, gaf den waardigen vader en leeraar aanleiding om tot de plegtigheid der inzegening over te gaan, aan welke de Gemeente deelnam door het zingen van den 134sten Psalm. Daarna stelde hij den tweeden wensch van paulus voor, als: gesproten uit een beginsel van teedere betrekking; als gepaard gaande met de heiligste verwachting; en als niet enkel wensch zijnde, maar ook bede - waarna de godsdienstoefening besloten werd met eene vurige dankzegging en gebed. - Al wat de herder en leeraar, doordrongen van het gewigt eener getrouwe ambtsbediening en van de verantwoordelijkheid daaraan verbonden, bij de inwijding eens jongen leeraars denken en gevoelen kan; wat bovendien het hart vervullen moest van zulk een' vader, die het geluk mag smaken een' beminden zoon zelf de handen op te leggen, is aldus den nieuwen leeraar ten rigtsnoer, zijner gemeente tot heil, en Gode ter eere behandeld en voorgesteld, op eene wijze den rijkbegaafden Spreker volkomen waardig. Wij gevoelden ons als bij de plegtigheid tegenwoordig, en waren niet zonder aandoening getuige van het verheven oogenblik der inzegening (bladz. 25 en 26). De waardige van senden heeft haar, zoo als wij reeds zeiden, doen plaats hebben, met afwijking van het gewoon gebruik, in het midden der godsdienstoefening. Nadat

[p. 386]

zij volbragt was, sprak hij het tweede gedeelte zijner leerrede uit, en bestuurde alzoo de heilige aandoening der vergadering. Wij wenschen, dat dit voorbeeld algemeen moge worden nagevolgd.

Tot proeve nemen wij eene enkele bladzijde over, en kiezen daartoe des Redenaars apostrophe aan zijne Ambtgenooten (bladz. 24), over de waarde der Evangeliebediening voor den leeraar-zelven:

‘Medebroeders’ - zegt hij - ‘ons is, in de Evangelische bediening, het lot van de schoonste verheffing des levens geworpen. Danken wij God er voor, die het zoo bestuurde; gedachten des vredes heeft Hij toen over ons gehad. Wie weet, in welk eene laagte van ontwikkeling onze geest, - in welk eene armoede ons hart, - in welk eene nietigheid onze inspanning anders zouden zijn verzonken? - Wie weet, waaraan wij anders zouden blootgesteld zijn geweest met goed en bloed, met ligchaam en ziel? Ja, er mogen oogenblikken zijn geweest, waarin wij ons min begunstigd achtten tegenover hoogheid van stand, of volheid van loon, - het waren die, waarin de schijn ons misleidde. Vraagt den Vorst, of hij niet dikwerf de woning des landpredikers heeft benijd; - doet onderzoek bij den hooggeplaatsten staatsman, of hij niet vaak reikhalsde naar den stillen en heerlijken werkkring, ons aangewezen. - En zien wij terug op den langeren of korteren weg onzer bediening, - welke verheffende herinneringen! Hechten zij zich aan het studeervertrek, - aan het predikgestoelte, - aan den kring der onderwijzelingen, - aan het huis, waarin wij kwamen als Engelen des vredes of der vertroosting? - Herinnert gij u nog die tranen van dank der geredden, die geenen helper hadden - die betooning van erkentenis der teregt gebragten - dien warmen handdruk der zieken - dien afscheidskus, welken stervenden drukten op onze handen, - ze brengende aan de bleeke lippen, nadat wij het laatste gebed met hen gedaan hadden? - Neen! Broeders! wij betreuren niet, dat wij deze taak des levens kozen. Wat wij betreuren is, dat wij niet altijd geheel aan den invloed van christus ons overgegeven, dat wij aldus van de ons toegedachte schoone verheffing des levens ons dikwerf beroofd hebben. - Maar konden wij weder terugtreden in de jaren des jongelings, - niet waar, wij zouden andermaal deze heilige bediening kiezen? En wilde men ons dan iets wenschen, dat alomvattend, we-

[p. 387]

zenlijk en heerlijk is, wij zouden zeggen: “dezen eenen wensch geef ons mede en hem uit het volle hart: de Heer jezus christus zij met uwen geest!”’

Leerredenen als deze bevelen zich-zelve aan; wij achten het onnoodig iets tot aanprijzing te zeggen, maar wenschen, dat de waardige en verdienstelijke man nog vele jaren lang moge zien, hoe de zoon en naamgenoot, aan wien hij zoo groote vreugde mogt beleven, ijverig en getrouw zijn voorbeeld en voetspoor blijft navolgen, en hoe de Heer der Kerke is met zijnen geest, en de genade met hem, en met zijne gemeente.