Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1848

[p. 641]

Proeve over de beperkingen van den Eigendom door het Politieregt, door W.C.D. Olivier. Te Leyden, bij J.B. Gebhard en Comp. 1847. In gr. 8vo. X en 276 bl. f 2-70.

Het verheugt ons, dat de Heer olivier, overeenkomstig den raad van zijnen hooggeschatten leermeester Prof. thorbecke, dit, zoo men wil, Akademisch Proefschrift in onze moedertaal bewerkt en uitgegeven heeft; terwijl hij bovendien, door verdediging van Latijnsche theses, aan de wet voldaan heeft. Want, gelijk hij in zijne voorrede aanmerkt, men moet al dikwerf aan de Latijnsche (of ook wel kwaad-Latijnsche) woorden eene beteekenis geven, die zij oudtijds niet hadden; en zeker zouden vele hedendaagsche Dissertatiën, op een aantal punten en bij eene menigte uitdrukkingen, door de oude Romeinsche Regtsgeleerden, indien zij uit hun graf opstonden, volstrekt niet worden begrepen.

Ook heeft de Schrijver te regt de onteigening ten algemeenen nutte niet opgenomen onder de beperkingen van den eigendom, omdat de onteigening niet slechts de regten treft, die uit den eigendom der zaak onstaan, maar het bezit der zaak zelve aan den eigenaar ontneemt; terwijl, bij beperking van het regt, de zaak geheel aan den eigenaar wordt gelaten, maar zijne bevoegdheid, om er over te beschikken, alleenlijk naauwer wordt begrensd. Maar juist hieruit ziet men, hoe verkeerd Art. 564 van het Burg. Wetb. een aantal zakelijke regten tot onroerende zaken verklaart, ja zelfs de regtsvorderingen, om vaste goederen terug te eischen of te doen leveren, daaronder begrijpt. Want, als men uit dat artikel consequent redeneert, dan is elke afneming van een zakelijk regt, elke oplegging van erfdienstbaarheid, b.v. die der servitude défensive (gelijk de Fransche Schrijvers haar noemen) om binnen zekeren afstand van eenige vesting niet te mogen bouwen of planten, de ontneming van een zakelijk regt, derhalve van eene zaak, en dus eene ont eigening! - De Schrijver heeft dat onregtskundige wetsartikel dan ook maar onaangeroord gelaten, en alleen de

[p. 642]

beperkingen van den eigendom door het Politieregt onderzocht.

Zeer belangrijk is onder anderen § 1 der tweede Afdeeling, Jagt en Visscherij (bl. 24-57). Bij zoo veel onwettigs, als er te dezen bestaat, en bij de wezentlijke behoefte, dat echter het wild niet worde uitgeroeid noch de visscherij te gronde ga, is eene betere, met de Grondwet overeenkomstige regeling der zaak dringend noodig. Kluchtig is inderdaad Art. 44 der Wet van 11 Julij 1814 (S.B.N^o. 79) houdende bepalingen op het stuk der Jagt en Visscherij: ‘Al wie eene akte tot de jagt, of eene permissie, om in geregistreerde jagten te jagen, of eene extraordinaire permissie zal bekomen hebben, zal op zijnen eigenen of gehuurden grond vermogen te schieten en te dooden wilde zwijnen, wolven, vossen, dassen, otters, bunsings, wezels, wilde katten, konijnen, arenden, valken, gieren, sperwers en dergelijke schadelijke dieren en vogelen.’

Dat men de jagt op herten, hazen, konijnen en dergelijk aan regelen onderwerpt, laat zich begrijpen; maar dat men, op eigenen of gehuurden grond, geene wolven, bunzings, arenden, gieren en soortgelijke roofdieren mag schieten en dooden, tenzij na vooraf bekomen verlof, is toch waarlijk al te erg.

Wij wenschen den Heer olivier geluk met deze welgeslaagde Proeve.

a.f. sifflé.

Middelburg.