Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1847

Geschiedenis van den Mexikaanschen stier en den Franschen tijger.

Tijdens den jongsten oorlog tusschen het Mexikaansch gemeenebest en Frankrijk had er in de hoofdstad Mexiko een dierengevecht plaats, dat, door eene eigenaardige staatkundige wending, merkwaardig en voor het Mexikaansche volkskarakter kenmerkend werd. Den 29sten April 1838 drong het volk in menigte naar het plein der stierengevechten, om eenen kamp tusschen een' Mexikaanschen stier en een' Bengaalschen tijger, die tot de menagerie van twee Amerikanen behoorde, bij te wonen. Het amphitheater was tot stikkens

[p. 242]

vol en de logen met kostbaar en sierlijk gekleede vrouwen bezet. De President verscheen zonder het minste opzien te verwekken, en alleen het salueren der troepen en de feestmarsch, welken de muzijk aanhief, verkondigden de aanwezigheid van het hoofd der republiek. De gewone inrigting der vertoonplaats was dien dag veranderd. Er was op dezelve eene geweldig groote kooi van balken, omtrent 60 voeten in den omtrek, opgerigt. Tot eene soort van voorspel martelde men drie arme stieren en ettelijke paarden dood; daarna verschenen de eigenlijke helden van den dag. De tijger, een der grootsten, welke men ooit gezien had, betrad het eerst het strijdperk, en strekte trotschelijk zich in zijne volle lengte uit. De stier, die na hem binnendraafde, maakte, toen hij hem gewaar werd, eene niets minder dan krijgshaftige beweging. De strijd, die vervolgens begon, werd door de toeschouwers met de gespannenste oplettendheid gadegeslagen, daar zij in denzelven eene soort van Godsgerigt meenden te zien. Zij beschouwden, namelijk, den inlandschen stier als den kampvechter van het Mexikaansche volk, en den uit de verte gekomen tijger als den vertegenwoordiger der overzeesche Franschen.

De uitzigten waren voor den strijder der republiek niets minder dan schitterend. Reeds vroeger had men hem, als naar gewoonte, de punten der horens afgezaagd. In het gevoel zijner zwakheid poogde hij zijne geduchte tegenpartij door een' snellen terugtogt te vermijden; doch deze verijdelde door een' geweldigen sprong dit voorzigtige besluit, en dwong zijnen vijand tot vechten, door hem de tanden in het vleesch te slaan. Tweemaal gelukte het den stier, zich uit de klaauwen van den tijger les te rukken; doch deze keerde telkens weder ten strijd. Pijn ontwrong den vreedzamen bewoner der weiden, dien zijn vijand eindelijk in den nek gegrepen had en op den grond geveld hield, een vreeselijk gebrul. Stroomsgewijs drong het bloed uit zijne wonden; steeds zwakker werd zijn angstig gesteun; hij scheen te bezwijken. Algemeene schrik en treurig zwijgen der vergadering verzelde de snelle en weinig roemrijke nederlaag van den strijder voor het vaderland. Reeds een half uur lang had deze marteling geduurd, en alles scheen verloren, toen de stier woedende van pijn overeind sprong. Eene schemering van hoop doet de aanschouwers herleven; alles klimt op de banken en leunt voorwaarts over den rand der logen.

[p. 243]

De stier is nu wel weder op de beenen; maar het gelukt hem ditmaal niet, den tijger, die met zijne geheele zwaarte over hem henen hing, van zich af te schudden. Eensklaps stort de stier met een' geweldigen sprong naar den wand der kooi, en drukt met kop en horens den tijger tegen de balken. Het wilde dier, door deze plotselijke wending verrast en deerlijk gekneusd, laat nu zijne prooi los en valt als dood ter aarde. Een vreugdekreet gaat onder de toekijkers op, zakdoeken waaijen en de muzijk begint eenen triumfmarsch. ‘Leve de stier! leven de Mexikanen! dood aan de Franschen!’ klinkt het aan alle kanten.

De stier middelerwijl, als een ervaren veldheer, vervolgt zijne zege, en laat, in vergelding, den vijand, die voor zijne voeten uitgestrekt ligt, het gewigt zijner horens en zijner pooten gevoelen. Eindelijk, nadat zijne woede bekoeld is, laat hij, zelf met vreeselijke wonden doorkorven, den tijger aan zijn noodlot over en keert in zijn hok terug, ondanks het geschreeuw, waardoor men hem aansporen wil, zijnen vijand de rest te geven. ‘Stier uit!’ weêrgalmt het nu aan alle zijden, en, even als men eenen bedeesden tooneelspeler dwingt weder te voorschijn te komen, wordt de onwillige overwinnaar met touwen naar buiten getrokken, om het onstuimig bijvalsgeroep der dankbare aanschouwers te ontvangen. De Pieadores en Matadores, die hem op hun gebied zien verschijnen, achten, dat voor hen het oogenblik gekomen is, om te voltooijen, wat de tijger zoo schoon begonnen had; maar een tot nog toe onbekend gevoel van grootmoedigheid, sterker werkende dan medelijden, maakt zich van de toekijkers meester. Een nationaal gevoel hecht zich aan het leven van den stier. ‘De stier moet leven! Hij mag niet gedood worden! Weg met de stiervechters!’ hoort men allerwegen roepen, en de eerste van zijn geslacht vindt hij in dezen omkring genade. De dankbaarheid der Mexikanen, dat hij hun een heilbode geweest was, vergenoegde zich niet met het doen sparen van zijn leven en het heelen zijner wonden; men teekende in tot zamenbrenging van een losgeld, om hem van den slagter, aan wien hij behoorde, vrij te koopen, en hem als een nationaal geschenk aan de regering aan te bieden.

Maar, helaas, welk eene bittere teleurstelling! Op het punt om den loop van een gerust en gemakkelijk leven in te treden, kwam de Mexikaansche held te sterven, en

[p. 244]

het vreemde roofdier, dank zijne taaije kattennatuur, herstelde ten volle. - Vier weken later was St. Jan de Ulloa vermeesterd en het Fransche ultimatum aangenomen. Zoo eindigde de geschiedenis van den Mexikaanschen stier en den Franschen tijger.