Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1847

Lord Byron in de tobbe.

Ten tijde toen Lord byron zich te Venetië ophield, was het zijn gelief koosd tijdverdrijf, pleiziertogtjes op zee te doen, waarbij hij steeds door niet weinige personen verzeld werd. Ieder wedijverde naar de eer, om in zijne nabijheid te zijn, en er was in geheel Venetië geen gondelier, die den Britschen Lord niet, om zoo te spreken, als zijnen kameraad beschouwde, en zich niet, om hem van dienst te zijn, volgaarne tot eenig halsbrekend waagstuk zou hebben laten gebruiken. De matrozen noemden hem werkelijk, alschertsend, den Gondelier-Lord.

Byron schepte bijzonder behagen in het verblijf op het eiland Sabioncello, in de nabuurschap van Ragusa, en menigmaal voer hij in een vaartuigje van niet meer dan vier riemen, verzeld door de Gravin cuiccioli en twee of drie andere zijner vrienden, derwaarts. Hij was alsdan daarbij met alle mogelijke schrijfbehoeften voorzien, en de Gravin, die eene voortreffelijke landschapschilderes was, had dan insgelijks hare teekenportefeuille bij zich.

Aan de kust van Dalmatie ligt, onder de vele eilanden, die haar bezoomen, ook een, dat den naam van Grossa minore draagt, en slechts uit eene schaars met gras bedekte rots bestaat, die ongeveer eene halve mijl lang en bijna even zoo breed kan wezen.

Op zekeren morgen traden de vier bedoelde togtgenooten op dit kleine eiland aan wal, en begaven zich naar eene, midden in hetzelve opwellende, liefelijk gelegen bron, om bij dezelve hun middagmaal te houden. De schuitenvoerders kwamen mede derwaarts, om vuur aan te maken en visch daarop te koken, en geheel het reisgezelschap bragt er eenige uren in de vrolijkste luim door.

Eindelijk spoorde de Gravin hare vrienden aan, om te vertrekken, en men vervoegde zich weder naar den oever, ten einde aan boord te gaan; maar wie beschrijft den schrik

[p. 245]

der reizigers, toen zij hun vaartuig, dat zeker slecht vastgemaakt moet geweest zijn, omtrent twee mijlen van wal, als speelbal der golven zagen dobberen?

Men kan zich een denkbeeld van den toestand dezer onwillekeurige eilandbewoners vormen, wanneer men overweegt, dat Grossa minore 25 Italiaansche mijlen van Sabioncello verwijdert ligt en geen der kleine, naderbij gelegene eilanden bewoond is.

Lord byron lachte, toen hij de bleeke troniën zijner verschrikte reisgezellen zag; maar, waarlijk, er was meer reden om verschrikt te zijn dan om te lagchen, daar slechts zelden schepen deze eilandjes naderen. Nadat men eenigen tijd met besluiteloos over en weder spreken had doorgebragt, nam byron den shawl der Gravin en plantte dien, aan een' staak gehecht, als noodvlag in den grond; van tijd tot tijd ook losten zij hunne geweren. Maar geen levend wezen naderde het eenzame eiland, en reeds toonden de schuinsvallende stralen der zon, dat de avond nabij was. Zij spreidden nu hunne mantels over eenig nog gelukkig op het eiland groeijend struikgewas, en vormden op deze wijs eene soort van tent, waarin de Gravin zich haar nachtkwartier bereidde, terwijl de mans, als Arabische Bedouïnen, zich op den grond rondom haar nedersloegen.

Eenigen leeftogt hadden zij wel is waar nog bij zich, maar verreweg het grootste gedeelte was met de schuit verloren gegaan. Zoo lang er nog wijn, of zelfs slechts brandewijn voorhanden was, verliet hun moed hen niet; doch toen nu reeds twee nachten in dezen toestand voorbijgegaan waren, maakte zich angst van allen meester, en men begon er aan te denken om een vlot te vervaardigen.

Maar, helaas! op geheel het eiland was geen boomstammetje ook slechts van een duim dikte te vinden. Van het eene eiland naar het andere te zwemmen, was almede eene volslagene onmogelijkheid; en reeds begon byron, die steeds de minstbevreesde van geheel het gezelschap gebleven was, kleinmoedig te worden.

Plotseling echter sprong hij op: ‘Vrienden,’ riep hij, ‘ik heb een middel uitgedacht; ik zal er u mede redden, hoe zonderling het ook schijnen mag.’

De bronwel op het kleine eiland leverde een allervoortreffelijkst drinkwater, en daar Sabioncello slecht van water voorzien is, hadden de reizigers op hunne togten steeds een

[p. 246]

groot vat vol van dit heerlijke vocht met zich genomen. Ook ditmaal hadden zij, met hetzelfde oogmerk, tot hun geluk, een ledig vat aan wal gebragt. Men haalde het, en sneed zoo lang met messen er aan, tot dat men het midden door gescheiden en er eene tobbe van gemaakt had.

In dit wonderlijke vaartuig nam de stoutmoedige Lord nu plaats; een paar stokken dienden hem tot riemen, en voor proviand had hij een fleschje brandewijn. In zijne tobbe, die gelukkiglijk niet kantelde, gedurig voortwerkende, geraakte hij in eenen zeestroom, die hem pijlsnel uit de oogen zijner medgezellen voerde. De schippers zagen spoedig, dat de stroom hem gunstig was, vermits hij landinwaarts liep, en allen hoopten nu op eene spoedige redding uit hunne gevaarlijke verblijfplaats. Ook bedrogen zij zich niet.

Den volgenden morgen kwam Lord byron werkelijk met eene zesriems bark en een' rijken voorraad van mondkost, fruit en wijn terug. Met tranen van vreugde vielen allen hunnen wakkeren redder om den hals. Byron was in zijne tobbe ver voorbij Sabioncello gedreven, en had dus in deze zonderlinge schuit bij de honderd Italiaansche mijlen afgelegd. Toen hij te Venetië terugkwam, kocht hij eene fraaije gondel, welke hij aan zijne beide eerste schippers, als vergoeding voor hun verloren vaartuig, ten geschenke gaf, en die zij vervolgens, ter gedachtenis aan deze avontuurlijke reis, de tobbe (conca) noemden.