Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1847

Een avond bij den heer Guizot.

Op vrij verren afstand van de bijna verlaten Faubourg St. Germain, waar de glans der oude aristocratie zich verdoofd heeft, sedert den bourbons de kroon van het hoofd gevallen en hunne vaan in het stof vertreden is, nabij de Chaussée d'Antin, waar heden, gekoesterd door de zon van

[p. 226]

het Julij-koningschap, pracht en rijkdom zich ten toon spreiden, vindt men, in eene zelden genoemde wijk der stad Parijs, eene straat, die den naam van Ville l'Evêque draagt. Deze straat behoort geenszins onder de voornaamste noch luidruchtigste, en slechts zelden doorkruisen haar de prachtige staatsiekoetsen der aanzienlijken. De voetganger vindt er geen gemakkelijk trottoir; daarentegen kan hij menigmaal het genoegen hebben, door de logge en zware melkkarren met den modder uit het ruisseau, of de straatgoot, die er in de lengte midden doorloopt, overspat te worden. De bedoelde straat ligt in het Faubourg St. Honoré, en er valt van haar niet veel meer te zeggen, dan dat zij de straten de la Madelaine en de la Pépinière aan elkander verbindt.

Hier, in dit bescheiden en weinig bezocht oord, heeft guizot sedert vele jaren zijne woonplaats gevestigd. In de straat Ville l'Evêque verloor hij de beste en rijkst begaafde der vrouwen en, kort na deze voor hem zoo treffende gebeurtenis, zag dezelfde straat hem ten tweeden male, bleek, in zichzelven gekeerd, voor allen indruk van buiten onvatbaar, als het koude marmeren beeld des rouws, naast de doodkist van zijnen zoon, een tweeëntwintigjarig jongeling van de heerlijkste verwachting. Met die kist zonk de blijde toekomst des vaders, de hoop der geheele familie in het graf. Te Parijs willen het de gebruiken, dat men den vader van de toebereidselen tot de begrafenis van zijn kind verwijderd houde, dat hij zijnen zoon niet tot deszelfs laatste rustplaats verzelle; de Heer guizot echter regelde die aanstalten zelf, volgde aan het hoofd der lange lijkstaatsie onmiddellijk achter de kist, en nam eerst aan het graf van het stoffelijk overschot zijns geliefden afscheid.

Die zich het huis van den beroemden minister als prachtig, of slechts als fraai en behagelijk voorstelt, vergist zich ten hoogste. Naar kostbare gewrochten van kunst, naar gedenkstukken van den glans en de weelde van vroegere dagen zou men hier vruchteloos omzien. De ingang, eene soort van koetspoort, in vrij treurigen toestand, bestaat uit twee slagdeuren, voorzien van een' geweldig grooten klopper; van de verw, waarmede zij vroeger beschilderd waren, zijn ter naauwernood nog hier en daar verbleekte sporen zigtbaar. De voorzijde van het ministerieel hotel schijnt tot een huis van den tweeden rang uit het Faubourg du Marais te behooren. De poort binnengetreden, bevindt men zich

[p. 227]

op een smal voorplein, dat men, welk weder het ook zijn mag, te voet moet overgaan, om de woning van den Heer guizot, die aan de andere zijde dier open ruimte ligt, te bereiken. Ongeveer ter halve lengte van het plein, aan de linkerzijde, ziet men een klein naar eene barak gelijkend getimmerte. In hetzelve zijn de kamers der dienstboden en de loge van den portier, die de gewone aanvrage: is Mijnheer guizot te huis, beantwoorden moet.

Eenige bloempotten en een weinig groen vormen al het sieraad van dit enge voorplein: men zou er veilig zijn leven onder kunnen verwedden, dat niemand, die, zonder het te weten, in dezen onaanzienlijken hoek gebragt werd, vermoeden zou, dat hier de gewezen eerste minister en ambassadeur aan het Britsche hof, de tegenwoordige minister der buitenlandsche zaken van Frankrijk woont en er zijn leven doorbrengt, wanneer hij zijne portefeuille heeft afgelegd.

De trap, die naar de vertrekken voert, is laag, smal en leelijk; hij heeft ter naauwernood vier voet breedte, en die hem opstijgt, moet, zoo hoed en hoofd hem lief zijn, wel toezien, dat hij zich niet stoote. Een in het zwart gekleede bediende vraagt u naar uwen naam, geleidt u door eene zes voet lange voorzaal, en meldt u aan.

Aan salons bezit de Heer guizot er drie: zij zijn zoo klein, dat zij alle met elkander er slechts een van middelmatige grootte zouden uitmaken. Het eerste is ongeveer twaalf voet lang en even zoo breed. In een' der hoeken staat eene ronde tafel, waar de zuster van den Heer guizot de honneurs van het huis waarneemt, en, op bevallige en gulle wijs, de talrijke gasten, die echter meestal staan, met thee en gebak bedient. Suiker, water, glazen en eene geweldig groote soort van koek of tulband vullen overigens de tafel; een lekkerbek kan er zich in de grondstelling oefenen, dat de natuur met weinig tevreden is.

De Heer guizot (dit zij in het voorbijgaan en tot zijne eer gezegd) is arm. De minister is, wat hemzelven betreft, niet rijker, dan de professor der geschiedenis het was.

Het tweede salon, waarin de gasten treden, wanneer het eerste te vol wordt, bevat eenige boekenkassen met eene keur van niet zeer talrijke boekwerken. Het is nog kleiner dan het vorige. Voor dertig tot veertig personen, die het bevatten kan, staan er niet meer dan twee of drie stoelen, en daar hier geene dames komen, heeft het gesprek zeker niet

[p. 228]

zulk eene aangename levendigheid als in het eerste vertrek, maar loopt ook des te meer over ernstige onderwerpen.

De lengte van het derde salon is grooter, maar de breedte minder, dan die der beide andere. Men ziet er een paar schilderijen en eenige boeken. Dit vertrek komt uit op den trap en leidt naar den tuin. Gewoonlijk vindt men hier de gasten, die op het punt staan om het gezelschap te verlaten, maar nog door belangstelling in hetgeen in N^o. 2, waar men gewoonlijk de nieuwste gebeurtenissen en de gewigtigste vragen van den dag behandelt, gesproken wordt, terug worden gehouden.

Op de wekelijksche avondgezelschappen van den Heer guizot is noch muzijk noch dans noch spel, geen ijs, geen punch, geen sorbet: verstand en geest alleen voeren hier eene onbeperkte heerschappij.