Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1847

Amerikaansche spoorwegen.

Met den arbeid aan de spoorwegen ligt men in Noord-Amerika meestal op eene onverantwoordelijke wijs de hand. Prins karel van Solms-Braunfels verhaalt hieromtrent in zijn werkje Texas hetgeen volgt: ‘De spoorwegen zijn zonder eenige omtuining of afsluiting; vee en wild heeft er den vrijen toegang toe^(*); de bruggen over bergkloven, rivieren, poelen, meren, zelfs zeeärmen, bestaan uit houten onderlagen, waarop de ijzeren scheenen vastgehecht zijn. Over die leggers worden niet eens, gelijk bij eene gewone brug, balken of platen gelegd, maar men laat het geheele getimmerte eene soort van open raamwerk blijven. Veiligheid is zeker niet de hoofdeigenschap dezer inrigting, maar spoed; go a-head! (vooruit maar!) is het groote woord van den Amerikaan. In Europa zou elke regering zulke wijs

(*) Hierom dan ook dat op verscheidene der drukst gebruikte spoorwegen de locomotief van voren eene bijzondere inrigting heeft, eene soort van wijde schop, die os, paard of ander groot voorwerp, hetwelk zich op den weg bevinden mag, opschept en medevoert, ten einde het niet onder de wielen gerake en den trein uit het spoor werpe.

[p. 43]

van bouwen, waarbij menschenlevens gevaar loopen, beletten; in Amerika denkt niemand hieraan. Men rijdt er overheen - er gebeurt een ongeluk, eenige reizigers schieten er het leven bij in, zoo snel mogelijk wordt alles op den vorigen voet hersteld, en - go a - head! is weder de leus; onbekommerd om het gebeurde, gaat alles den ouden gang; de winst blijft immers toch even groot, of er ettelijke menschen bij omkomen, of niet.’