Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1847

Een opmerkelijk voorval uit het strafregt.

Er was te Edemburg een logement, onder den naam van de gouden Vos bekend. Veel vreemdelingen bezochten het, omdat zij er goede bediening tegen matige prijzen genoten. Den 15 Januarij 1.1. nam in deze herberg zekere Mistriss donald, de weduwe van een' rijken bankier uit Glasgow,

[p. 40]

haren intrek, en verlangde voor haar en hare kamenier eene kamer, zeggende den volgenden morgen vroeg hare reis te willen voortzetten. De kasteleines gaf ten antwoord, dat zij haar nog slechts een vertrekje op de derde verdieping kon aanbieden, vermits al de overige huisruimte reeds daags te voren door twee Fransche familiën besproken was. Mistriss donald moest van den nood eene deugd maken, en begaf zich omstreeks tien ure naar de haar aangewezen slaapkamer. In deze kamer stond slechts één bed, een ledekant met stijlen en verhemelte, maar in de diepte van een venster plaatste men er in haast een tweede, waarin julie mowbray, het kamermeisje der dame, zich ter rust begaf. Tegen middernacht gevoelde dit meisje, misschien als gevolg der vermoeijenis, welke de reis haar veroorzaakt had, eenen brandenden dorst, en stond op, om dien te voldoen. Zij dronk uit eene op de tafel staande kruik, en wilde zich toen weder te bed begeven. Dat van hare vastslapende meesteres voorbijgaande, zag zij een' prachtigen mantel, welks sierlijkheid zij menigmaal bewonderd had, uitgespreid over een' stoel hangen. Het licht, dat zij aangestoken had, brandde nog; zij kon den op hare jaren, zij was eerst negentien, zoo natuurlijken wensch, om te zien, hoe die mantel haar staan zou, niet bedwingen. Zij sloeg hem om, en paradeerde er langen tijd mede voor den spiegel; eindelijk echter moest zij toch wel besluiten hem af te leggen; zij deed dit al zuchtende, terwijl zij half overluid bij zichzelve sprak: ‘Ik zie er toch zoo kwaad niet uit; lieve hemel, hoe mag het komen, dat zich nog geen vrijer bij mij aangemeld heeft?’ Onder deze half aangename, half smartelijke gedachte sliep zij in; en toen zij weder ontwaakte, was de dag reeds lang aangebroken. In allerijl stond zij op, en wierp onder het aankleeden een' blik op den stoel, waarop zij den mantel gehangen had: met verbazing zag zij, dat de mantel verdwenen was. Zij vermoedde, dat hare meesteres hem, om warmer gedekt te zijn, over haar bed gespreid had. Toen zij met haar aankleeden volkomen gereed was, trad zij naar het bed der weduwe, die zich nog niet verroerd had. Om te zien, of zij nog sliep, schoof zij zachtkens de gordijnen ter zijde, en ontwaarde toen met schrik, dat er op het bed bloedvlekken waren. Naauwelijks bleef haar krachts genoeg over, zich naar de deur te slepen en om hulp te roepen. Toen de lieden van het huis toegesneld waren,

[p. 41]

vonden zij haar in flaauwte op den grond liggen en hare meesteres met een' messteek in het hart vermoord. De kasteleines, bezorgd voor de gevolgen, welke dit ontzettend voorval voor haar huis en nering hebben kon, haastte zich te beweren, dat niemand anders dan julie de misdaad kon begaan hebben. Vergeefs betuigde het ongelukkige meisje hare onschuld; zij werd gevat en voor de regtbank gevoerd. Hier ontsloeg men haar wel, bij gebrek aan bewijs en om haren vroegeren goeden naam; maar op dien naam bleef nu echter eene smet kleven, en hare voormalige bekenden en beschermers trokken zich van haar terug. Een jaar lang liep voor haar in den diepsten kommer voorbij. Eindelijk gebeurde het eens, dat zij iemand bezoeken wilde, die twee Engelsche mijlen van Edemburg woonde. Met dit oogmerk vervoegde zij zich naar Sperry-lane, waar gewoonlijk verscheidene kleine rijtuigjes stonden, welker dienstweg niet ver van de plaats, waarheen zij wilde, voorbijliep. Een dier rijtuigjes verkoos zij; maar deze voorkeur wekte den nijd van twee andere voerlieden, die gehoopt hadden, dat zij zich tot hen zou wenden. ‘William,’ riep de een den ander toe, ‘naar 't schijnt zijt gij de juffer niet elegant genoeg, dat zij u met haar gezelschap zou willen vereeren.’ - ‘Wat wilt gij?’ was het antwoord; ‘het dametje is er te voornaam toe.’ - ‘Misschien,’ begon de eerste weder, ‘zou zij u toch genomen hebben, als gij, smeerpoes, het stof en stroo van uw' hoed geschuijerd en hem wat netter op uw' knikker gezet had; doe het nog, en dan verwaardigt zij zich mogelijk, bij hare terugkomst het oog op u te laten dalen.’ - ‘Dat wil ik; maar mij dunkt ik was toch ook zóó voor een kamerkatje nog goed genoeg.’ - ‘Weet gij dan niet, dat kameniertjes menigmaal nog keuriger zijn dan hare jufvrouwen, al zijn zij ook juist zoo vies van een' vrijer niet? Herinnert gij u nog, wat ons juffertje zeide: Ik zie er toch zoo kwaad niet uit; lieve hemel, hoe mag het komen, dat zich nog geen vrijer bij mij aangemeld heeft?’ Dit zeggende, schaterden de twee voerlieden het uit van lagchen, en julie, die gehoord had, wat zij zeiden, stond roerloos van verbazing. Zij herinnerde zich zeer wel, dat zij die zelfde woorden gesproken had, toen zij, met den mantel harer vermoorde meesteres om de schouders, zichzelve in den spiegel bewonderd had, maar kon zich niet te binnen brengen, dat zij dien onwillekeurig door

[p. 42]

haar gedanen uitroep aan iemand, wie het ook zij, had medegedeeld. Plotseling trof een denkbeeld haren geest. Als beschaamd verliet zij Sperry-lane; maar, in plaats van naar huis terug te keeren, begaf zij zich ijlings naar den Lord-mayor, verhaalde hem wat haar overkomen was, deelde hem haar vermoeden mede, en verlangde van hem, dat hij de twee voerlieden terstond in hechtenis zou doen nemen. Toen dezen jufvrouw mowbray verzeld door zes dienaren der policie zagen naderen, verloren zij van schrik alle tegenwoordigheid van geest, leverden in hunne verwarring zelven de tegen hen nog ontbrekende bewijzen, en erkenden weldra voor den regter, dat zij het waren, die den moord begaan hadden.

Misschien zullen onze lezers zich herinneren, dat er ook in Holland een soortgelijk geval verhaald wordt, met bijomstandigheden, die het nog treffender en niet minder geloofwaardig maken.