Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1847

De drie Zustersteden. Vaderlandsche Trilogie door C. Ledeganck. Gent, bij den uitgever H. Hoste. Rotter[Amster]-dam, bij Sijbrandi. 1846. In gr. 8vo. 38 bl. f :-60.

Op den 19 Maart dezes jaars leed de Vlaamsche letterkunde een groot verlies in den dood van den dichter dezer Vaderlandsche Trilogie, die te regt eene eerste plaats onder hare beoefenaars bekleedde. De drie dichtstukken alleen, die hier worden gevonden, zouden voldoende zijn om zijn regt op zulk eene eervolle plaats te bewijzen. Het zijn drie zangen, gewijd aan Gent, Brugge en Antwerpen, waarin de hartelijkste liefde voor zijn vaderland, de droefheid over verval, de hoop op betere dagen in schoone verzen zijn uitgedrukt. Ofschoon het hier drie Belgische steden geldt, wij hopen, dat de beminnaars der Nederduitsche poëzij, waaronder de Vlaamsche toch mede behoort, billijk genoeg zullen zijn, om aan deze drie lierzangen hunne belangstelling niet te weigeren. Wil men een paar coupletten ter proeve, wij nemen ze slechts uit den aanvang:

[p. 729]

 

Gy zyt niet meer,

 

Gelyk weleer,

 

De trotsche wereldstad, die Koningen deed beven;

 

Gy zyt niet meer dat leeuwennest,

 

Dat wydgeducht gemeenebest,

 

Dat tot de volkren sprak, het hoofd fier opgeheven;

 

Niet meer de bakermat van Vlaendrens heldenmoed,

 

Niet meer de zetelplaets van weelde en overvloed.

 

 

 

De tyden vloôn,

 

Sints u een zoon,

 

De glorie zijner eeuw, een Keizer, werd geboren;

 

De tyden vloôn, sints hier ter steé,

 

Na lang en snerpend oorlogswee,

 

Het heilig vreêverbond van Neêrland werd bezworen.

 

O, wie geeft u terug uw telgen van weleer!

 

Of ziet het vaderland ooit zulke helden weer?

 

 

 

O neen, de roem

 

Is als een bloem,

 

Die nimmer weder bloeit, wanneer zy eens ontblaêrde;

 

En in zoo menig staetsorkaen,

 

Als over u is opgegaen,

 

Is de uwe neêrgestormd, en ligt verwelkt ter aerde.

 

Al wat gy nog behoudt van uwe aloude faem

 

En ongeschonden draegt, is uw aloude naem.

Wij willen niet meer uitschrijven, maar noodigen den beminnaars onzer poëzij uit, om zich dit kleine boeksken aan te schaffen. Zij zullen het zich niet beklagen.