Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1847

Bedenkingen tegen art. 3 des vijfden titels van het bij de tweede Kamer der Staten Generaal aanhangig wetsontwerp, betrekkelijk het eerste boek van het Wetboek van Strafregt; door Dr. H.M. Duparc. Te Leeuwarden, bij J.J. van Gelder. 1846. In gr. 8vo. 27 bl. f :-30.
Behandeling van verschillende vraagstukken uit het Burgerlijk Wetboek. Te Sneek, bij van Druten en Bleeker. 1846. In gr. 8vo. 45 bl. f :-50.

Dr. duparc verzet zich met regt tegen het stelsel, om hem, die in staat van dronkenschap een misdrijf pleegt, te straffen alsof hij gehandeld had met volle bewustheid. Het palliatief van het voorgestelde wetsartikel: ‘Indien echter het misdrijf is gepleegd in dronkenschap, door dwang of misleiding, geheel buiten de schuld van den dader van het misdrijf veroorzaakt, is hetzelve niet toerekenbaar, indien deze daardoor geheel van het gebruik zijner verstandelijke vermogens is beroofd geweest,’ schijnt hem, even als Referent, ongenoegzaam. Maar, schoon wij overigens Dr. duparc gelijk geven, meenen wij echter in dat ééne geval iemand voor de misdaad, in dronkenschap gepleegd, strafbaar te moeten rekenen, alsof hij het volle gebruik zijner zinnen had gehad, indien hij nuchter de misdaad beraamd heeft, en zich door sterken drank of dergelijke tot de volvoering heeft opgewonden. Art. 23 van het Crimineel Wetboek voor het Koningrijk Holland komt ons derhalve alsnog verkieselijk voor. Verder vereenigen wij ons met den wensch des Schrijvers, dat de dronkenschap zelve, wanneer zij niet door eigenlijken dwang of wezentlijke misleiding nopens den aard van den aangeboden drank ontstaan is, onder de misdrijven worde opgenomen.

[p. 694]

Een ongenoemde geeft ons eene behandeling van verschillende, tot de uitoefening van het Notarisambt betrekkelijke, vraagstukken van het Burgerlijk Regt. In 't algemeen komen ons de adviezen gegrond voor. Alleen N^o. XI (bl. 31-33) is of door Referent verkeerd begrepen, of schijnt hem art. 892 in verband met art. 888 B.W. geenszins met juistheid toe te passen. Immers als A. sterft met nalating, tot wettige erfgenamen, van B., zoon van een' overledenen oom, en van C., zoon, benevens D., kleinzoon van een' anderen overledenen oom, dan blijft het voor B. volmaakt onverschillig, of C. alleen, dan wel C. en D. te zamen in de regten van dien anderen oom treden. C. komt daarin als de eene zoon van dien anderen oom, D. als nagelaten kind van den tweeden zoon van dien anderen oom; D. krijgt dus even veel als zijn vader zou hebben ontvangen, even veel als C. geniet; C. en D. te zamen, als descendenten van dien anderen oom, even veel als B., eenig nagelaten kind, zonder afstammelingen van vooroverleden broeders en zusters, van den eersten oom. Doch de Schrijver schijnt aan B., C. en D. elk een derde te willen toeleggen, naar Referents overtuiging geheel tegen den wil des wetgevers en den aard der plaatsvervulling, die C. en D. te zamen gelijk stelt met B.