Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1847

Losse Gedichtjes, door eenen Israëliet, tot Christus bekeerd. Te Amsterdam, bij G. van Peursem. 1846. In gr. 8vo. 32 bl. f :-50.

Wat zullen wij van deze losse Gedichtjes zeggen? De, tot het Christendom overgegane, Israëliet staat, uit den inhoud te oordeelen, zoo men op gemoedelijke klanken en uitdrukkingen mag afgaan, wel vast in het geloof aan de leer der Gereformeerde kerk, en men zal hem van geene onregtzinnigheid beschuldigen. Hoezeer wij niet worden geroepen om hierover bepaald onze meening verder uit te spreken, zoo willen wij het toch niet bij zeggen laten, maar het door citatiën uit 's Mans gedichtjes bewijzen, die dan tevens ter proeve zullen kunnen verstrekken van zijne dichterlijke (!) gaven.

[p. 466]

Ook hem nam de Heer aan:

Verlaat uw maagschap en uw woning,
Zoo sprak mijn God en Vredekoning,

Gaf licht en vreugd, en steun en kracht;

'k Geloofde in Hem. - Het is volbragt!!

Hij geloofde, en daarom

Triomph! triomph! den Ongezienen,
In 't vleesch gekomen om te dienen.

Hem zingt ons hart een melodij,

Wien toebehoort en roem en glorie,
Als sterke God behaalt viktorie,

Wien toekomt Zang en Poëzij.

Met dat geloof zegt hij nu verder (bl. 11) tot zijne ziele:

Mijn ziel! ga met Jezus uw weg op en neêr
Geloof en houdt vast enz.

Wiens lijden en sterven u 't leven verwekt.

Die waarheid, in den laatsten regel voorkomende, vinden wij vervolgens, bl. 12:

God! Verzoen- en Heilbewerker,
Voert gevank'lijk weg én kerker

Én gevank'nis naar omhoog!

En heeft hij, bij zijnen overgang, belijdenis afgelegd van die waarheden, hij houdt het aan anderen ook ten pligt voor; o.a. op bl. 13:

Ofschoon God, wien Hij wil, genâ
In Jezus bloed, op Golgotha,
Verleent, hem redt, behoudt, - gewis!
De Heere vraagt: Belijdenis.

Dan vloeit ons ook in alle wederwaardigheden des levens troost toe; en daarom zegt hij aan eene moeder, bij het afsterven van haar kind: (bl. 21)

Maar de Heer, met u bewogen,
Zag uw tranen uit den hoogen,

[p. 467]

 

Redde 't wichtje uit den nood.

 

't Leeft bij Hem! zeg niet: 't is dood. -

 

't Is bij Vader, Zoon, en Geest

 

Op een hemelsch kinderfeest.

Welk eene gedachte rijst u, Lezer! hier wel voor den geest?....

Doch genoeg! wij schrijven niet meer af. Alleen willen wij nog zeggen, dat het zoo maar geene gewone onderwerpen zijn, die de Dichter bezingt; neen! wij vinden hier ook drie coupletten op de Drieëenheid, getiteld: Deze drie zijn een. Maar het leerstuk is ons niet duidelijker geworden, al lezen wij, dat het eenigst goed, hem door Gods verkiezing weggelegd, Jehova zelf is: de Heer,

In wiens Godheid drie personen
Onderscheiden zich vertoonen,

In hun naam en werkzaamheên;

Vader, Zoon, en Geest zijn Één.

Wij besluiten met den wensch, dat de man moge volharden in zijne bede en voornemen:

Den weg des levens, eng en teêr (?)
Die tot u leidt, o God en Heer!

Wil mijne ziel betreden.

Ziedaar nu eenige proeven van 's Mans geloof en dichttrant. De Lezer oordeele zelf. Zoo zijn overgang tot het Christendom der Kerke van onzen Heer eene aanwinst moge zijn, voor het rijk der Dichtkunst zijn het zijne losse Gedichtjes niet. Hij make verder zijne roeping en verkiezing vast; doch rukke zich daarbij niet minder los van eene ingebeelde roeping, om de verhevenste waarheden in de taal der Poëzij te verkondigen: voor Godsdienst en Dichtkunst beide achten wij het niet wenschelijk. Het stukje: des Christens uitzigt, in den trant van lodensteyn, is nog al dragelijk. Overigens zij den Man; waar zijne Muze hem schijnt verlaten te hebben, de grepen vergeven, die hij nu en dan uit de Evangelische Gezangen, bij de Hervormden in gebruik, heeft gedaan.