Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1847

Bijbelsche Overdenkingen van C.J.P. Spitta. Naar het Hoogduitsch. Met eene Voorrede van C.H. van Herwerden, CHz., Theol. Doct. en Pred. te Groningen. Te Groningen, bij M. Smit. 1846. In gr. 8vo. 93 bl. f :-30.

Wij loopen hoog met dit eenvoudige boeksken. Reeds de naam van spitta, dien het aan het hoofd voert, beveelt het aan. Men weet, dat deze voortreffelijke man, predikant in de nabuurschap van Bremen, door zijne Psal-

[p. 250]

ter und Harfe onder de hedendaagsche gewijde zangers van Duitschland eene eerste plaats bekleedt. De titel noemt, nevens zijnen naam, dien van van herwerden; en ook dit achten wij eene aanbeveling voor het werkje. En als wij nu uit de korte voorrede vernemen, dat van herwerden, den Dichter bezoekende, van hem zelven een Exemplaar zijner Biblische Andachten ontving, en dat eene liefderijke, Christelijk-welwillende hand het werk der vertaling volbragt, en de geldelijke opbrengst der uitgave tot een weldadig doel bestemde, dan nemen wij deze bladen met gunstige vooringenomenheid in handen. En wat vinden wij bij de lezing? Niet minder dan zes en veertig korte overdenkingen, alle met eene korte Bijbelspreuk aan het hoofd, alle even kort en kernachtig, echt populair van toon, echt Evangelisch van inhoud en van hoogst ernstige strekking, zoodat wij, gereed, om iets daaruit mede te deelen, verlegen staan, wat te kiezen. Daar valt No. 8 open, getiteld: twee wegen. Dus luidt de aanhef: ‘Spreuk. 4 vs. 18 lezen wij: het pad des regtvaardigen is een schijnend licht, voortgaande en lichtende tot den vollen dag toe. Dat is een goede weg. Wel is waar, wandelen de regtvaardigen in geloof en niet in aanschouwen, door een donker dal, vol zijpaden en dwaalwegen, steile rotsen en diepe afgronden, waar de brieschende (l. brullende) leeuw omgaat, zoekende wien hij zal mogen verslinden, de giftige slang aan zijne voeten schuifelt en sist, moordenaren uit hunne sluiphoeken dreigen en dwaallichten zich rondom hem bewegen; - maar al omringt hen ook de donkerste nacht met al zijne gevaren en verschrikkingen, - desniettemin is het pad, dat zij in (het) geloof betreden, een goede weg. Gods woord is daarop hun licht, de lamp voor hunnen voet. Mogen dan stormen hen omloeijen (l. om hen loeijen), regenvlagen zich over hen uitstorten, het licht op hunnen weg wordt niet uitgedoofd, het blijft lichten, en schijnt tot aan den vollen dag. Zoo gaan zij op dit pad niet den avond, maar den morgen, niet den nacht, maar den dag te gemoet. Wel overvalt hun aan het einde eene kille huive-

[p. 251]

ring, maar dit is niet de koude van den naderenden nacht, neen, het is de adem van de frissche, koele morgenlucht, vóór het aanbreken van den vollen, heerlijken dag der eeuwigheid.’ En dan wordt, naar Spreuk. 4 vs. 19, de weg der goddeloozen, als een donkere en gevaarlijke weg daartegenover geplaatst.

Genoeg tot aanbeveling. Wij achten het hart wèlgestemd, waar deze Bijbelsche Overdenkingen weêrklank vinden, en prijzen het huisgezin gelukkig, waar het boeksken gebezigd wordt tot dagelijksch godsdienstig gebruik.