Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1847

[p. 187]

Zonderlinge Lotgevallen en Ontmoetingen van Charles O'Malley, den Ierschen Dragonder. Naar het Engelsch van Charles Lever. III Deelen. Te Amsterdam, bij H. Frijlink. 1846. In gr. 8vo. 683 bl. f 7-20.
O'Donohu. Een Iersch Volksverhaal uit den tijd der Fransche landing in 1797. Door Charles Lever. Uit het Engelsch. II Deelen. Te Nieuwediep, bij C. Bakker, Bz. 1846. In gr. 8vo. 668 bl. f 6-70.

Wij voegen deze beide werken, als van denzelfden Schrijver, in onze aankondiging bijeen. Bij eene vroegere gelegenheid, over des Schrijvers Jack Hinton sprekende, hebben wij onze lezers eenigzins met hem bekend gemaakt. De Iersche Dragonder is in vele opzigten een tegenhanger van het zoo even genoemde verhaal, en verplaatst ons ten deele zelfs op dezelfde tooneelen. Doch, zoo het begin des verhaals in Jack Hinton ons in Dublin bragt en het leven in Ierlands hoofdstad schilderde, hier vinden wij den Ierschen landjonker met al zijne eigenaardigheden. Verreweg het grootste gedeelte intusschen is toegewijd aan de avonturen van den jongen dragonderofficier, gedurende den oorlog op het schiereiland, eene onuitputtelijke bron van herinneringen voor den Engelschen krijgsman, zoowel om het belangrijke van den strijd, als om de velerlei eigenaardigheden, die hij als van zelven aanbood. Het is een verhaal vol leven en beweging, vol afwisseling, gevaren en avonturen, doormengd met allerlei tusschenverhalen uit den mond der optredende personaadjen, een boek van vrolijken inhoud, los en aangenaam geschreven, zoo het ons voorkomt goed vertaald, behalve dat wij vermoeden, dat ons van tijd tot tijd de liedjes zijn onthouden, waarvan gesproken wordt, maar wier vertaling waarschijnlijk achterwege is gebleven. Men moet natuurlijk in zulk een verhaal geene eigenlijke ontwikkeling van een bepaald plan verwachten; het is eene reeks van ontmoetingen, die aan elkander geknoopt worden, en waarachter ten slotte een huwelijk een punt zet. Wij twijfelen intusschen niet, of het boek zal met graagte gelezen worden, althans zoo het anderen gaat gelijk ons. De Uit-

[p. 188]

gever heeft door een aantal niet onaardige platen zijn boek nog uitlokkender zoeken te maken.

Het tweede werk van denzelfden Schrijver, O'Donohu, is van eenigzins anderen aard. Het maakt meer een bepaald en gesloten geheel uit; het hangt geregeld te zamen en loopt op één punt uit. In dat opzigt zouden wij het hooger stellen, dan de Iersche Dragonder, omdat het als kunstwerk meer eenheid bezit en alzoo eene geregelde bewerking heeft gevorderd. Het is al weder eene natuurlijke schildering van Iersche toestanden, vooral van dien van een vervallen Iersch geslacht, met al het eigenaardige, wat het Iersche karakter daaraan geeft. Het kenmerkende van des Schrijvers manier verloochent zich ook hier niet, noch ten goede noch ten kwade; het laatste omdat het veel meer schets is gebleven dan uitgewerkt, en personen ten tooneele worden gebragt, die eene groote rol schijnen te zullen spelen, en die eensklaps weder als geheel verdwijnen; het eerste openbaart zich in natuurlijke schildering, in levendigheid en onderhoudendheid. Het boek zal ongetwijfeld zijne lezers vinden.

De Uitgever heeft voor eenen netten druk gezorgd; maar de Vertaler en Corrector - wij zijn niet gewoon op enkele drukfouten te zien, maar eene slordigheid, als hier is, en in vertaling en in correctie, is verregaande. Zij is dikwijls hinderlijk in het lezen, omdat de drukfouten den zin onverstaanbaar maken, of de vertaling zelve eenen weinig duidelijken zin oplevert; dat laatste is vooral het geval daar, waar de Schrijver redeneert; een enkel staaltje (I. bl. 314): ‘De regtvaardigheid moet inderdaad wel eene groote deugd zijn, wanneer slechts hare schaduw de natuur van den mensch kan veredelen (!) Dan zoodanig waren hier de beweegredenen niet Kitty's bewondering voor de ongeveinsde opregtheid van sybella's inborst was evenmin zoo schuldeloos, als die van het Iersche meisje voor die van sybella.’ Behalve dat het weglaten van een punt na niet de zinnen verwart, hoe onverstaanbaar en slecht vertaald is het geheel! En zoo vindt men maar al te veel in dit boek. De Uitgever (getuige andere bij hem uitgekomene vertalingen) heeft wel bekwamere menschen tot dien arbeid. Hij make dan van deze liever gebruik!