Schrijvers-laatdunkendheid.
Deze is, gelijk men weet, een overoud gebrek. Zoo leefde, in het begin der vorige eeuw, in Engeland een in dien tijd beroemde criticus, john dennis geheeten. Behalve dit zijn vak, was het opstellen van stukken voor den schouwburg zijne liefhebberij; onder anderen schreef hij een tooneelspel: Liberty asserted, (de gehandhaafde Vrijheid) dat in 1704 op den schouwburg van Lincolns-inn met schitterenden bijval gegeven werd. Op dit stuk beeldde hij zich ongeloofelijk veel in, en met name geloofde hij, dat de daarin voorkomende uitvallen tegen de Franschen geheel Frankrijk tegen hem in woede hadden moeten ontsteken, en dat de Koning niet zou durven wagen met Engeland vrede te sluiten, zonder het uitleveren van den schrijver dier tragedie tot hoofdvoorwaarde van het verdrag te maken. Toen derhalve het congres te Utrecht geopend werd om tot den vrede te geraken, begaf dennis zich in allerijl naar die stad, vroeg gehoor bij den Hertog van marlborough, en bezwoer hem bij alles wat hem heilig was, toch niet in zijne uitlevering te bewilligen. De Hertog verzocht hem, daaromtrent volkomen gerust te willen zijn, want dat hij niet eens voor zichzelven onschendbaarheid bedongen had, hoezeer hij den Franschen bijna zoo veel leed en kwelling had toegevoegd als de Heer dennis! - Later vond deze eene nieuwe manier uit, om op het tooneel den donder na te bootsen. Deze wijs van donderen werd in een ander zijner treurspelen, Appius en Virginia, op het Drurylane theater in 1707 aangewend en daverend geapplaudisseerd, terwijl het stuk zelf uitgefloten werd. Kort daarna zat hij bij de voorstelling van Macbeth in het parterre, en zoo als hij den donder hoorde, sprong hij op en riep: ‘Bij den Hemel, dat is mijn
donder! Hoe gaan die schurken met mij te werk! Mijn stuk doen zij vallen, maar mijnen donder stelen zij mij af en pronken er mede!’ - Een jaar daarna had hij weder een treurspel gereed, dat Coriolanus heette, tot zijn benefiet gegeven werd en almede verongelukte. Nu beklaagde hij zich bij den opperkamerheer, den Hertog van newcastle, over de directie, omdat zij tot de opvoering eenen vrijdag gekozen had. ‘De mislukking,’ schreef hij, ‘was vooruit te zien; want niet genoeg dat vrijdag de slechtste avond van geheel de week is, was deze vrijdag in het bijzonder de slechtste vrijdag van al de vrijdagen in het jaar.’ - Dennis stierf in 1734, in den ouderdom van 77 jaren.
Auteursrechtvrij