Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1846

Eigenaardige correspondentie.

Sedert geruimen tijd had men te Parijs aan het postkantoor opgemerkt, dat regelmatig alle drie maanden van de Siberische grenzen een aan zeker Poolsch Edelman gerigte, maar met het woord poste restante voorziene brief aankwam. Het postgeld voor een schrijven, van zulk een' ontzettend verren afstand komende, was natuurlijk niet gering. Gewoonlijk nu bleef de brief ettelijke dagen liggen, zonder dat iemand hem opvorderde; eindelijk echter verscheen er dan een rijzig man van militaire houding met zware knevels en bakkenbaard, en onderzocht, of er ook een brief aan zijn adres was ingekomen. De postbeambte, na zich van de identiteit des persoons vergewist te hebben, stelde hem dien natuurlijkerwijs ter hand, en verlangde vervolgens het port. De Pool trok langzaam zijne beurs uit, bezag nog eenmaal oplettend het adres van den brief, stak dan zijn geld weder bij zich, en gaf den brief terug, met de verklaring, dat het opschrift wel aan hem luidde, maar dat het schrijven niet aan hem gerigt kon zijn. Met blijken van aandoening verliet de Pool vervolgens het postkantoor. Daar nu ditzelfde geval, met ongeveer dezelfde omstandigheden, verscheidene jaren achter elkander zich voordeed, moest het noodwendig de aandacht tot zich trekken. Derhalve werd dan een dier niet opgeëischte brieven, na verloop van den bij de postverordeningen voorgeschreven tijd, geopend; maar in den omslag vond men niets dan een blad wit papier. Nu was men met de oplossing van het raadsel even weinig gevorderd als te voren. Men maakte ontelbare gissingen, maar geene scheen voldoende om het uit te leggen, tot dat eindelijk hij zelf, daartoe gedrongen, den slentel er van gaf. De Pool,

[p. 357]

die zijne regelmatige, driemaandelijksche bezoeken aan het postkantoor aflegde, en, na bezigtiging van het opschrift der brieven, steeds van zijn regt gebruik maakte, om ze, als niet voor hem bestemd, terug te geven, behoort tot eene familie, van welke al de leden het ijverigste deel aan den Poolschen revolutiekrijg genomen hebben. Na de inneming van Warschau werd de geheele familie van den Edelman, zijn vader, twee ooms en drie broeders, naar Siberië gevoerd; hij alleen ontkwam, en vond eene wijkplaats in Frankrijk. Om nu in correspondentiebetrekking met zijne beminde verwanten te blijven, zonder in zijne bekrompene geldmiddelen het zoo zware briefport te moeten betalen, had hij met hen de afspraak gemaakt, dat elk lid der verbannen familie op het adres van hetgeen men als brief deed voorkomen eigenhandig een woord zou schrijven, zoodat de arme voortvlugtige daaruit met eenen enkelen opslag zou kunnen zien, of de ballingen nog allen in het leven waren. Ook de wijze, waarop het cachet op den brief gedrukt was, moest hem nog eenige verdere opheldering omtrent hunnen toestand verschaffen. Het aandoenlijke dezer manier van corresponderen, en de bedenking, door welke omstandigheden de familie er toe gebragt was, om van zulk een middel gebruik te maken, boezemden het bestuur deernis en toegeeflijkheid in, ofschoon eene staatsinrigting door den niet geheel te regtvaardigen vond benadeeld geworden was. Ondertusschen blijft in het geval nog altijd iets duisters; te weten, hoe de verbannenen, al bewoonden zij in Siberië dezelfde plaats, de vrijheid of de gelegenheid erlangd hadden, om op de verhaalde wijs naar buitenslands te corresponderen.