Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1845

De Sipahi.

De Sipahi, of inlandsche soldaat in Indië, is de ware personifiéring der blinde gehoorzaamheid; hij vormt, als ware het, een bestanddeel van zijnen officier, wiens wil hem eene wet is en wiens minsten wenk hij met voorbeeldige trouw en zelfopoffering vervult. Zoo lang zijn aanvoerder het gevaar met hem deelt, deinst hij voor geene overmagt terug; weifelt of wijkt de Europesche officier, dan, zeker, doet de Sipahi hetzelfde; maar, door dezen geleid, dringt hij voorwaarts tot zelfs voor de trompen van het vijandelijk geschut. Hoe ook het ontvangen bevel mag Iniden, hij voert het met letterlijke stiptheid uit.

‘Toen ik te Delhi in kwartier lag,’ verhaalt een Britsch militair, ‘werden wij door eene reeks van kleine diefstallen verontrust, die in de woningen der officieren begaan werden, en van welke de dader steeds wist te ontslippen. Oogschijnlijk waren zij het werk van eenen vreemde, die met de bijzondere behendigheid, aan de Indische dieven eigen, middel moest vinden, om na het vallen van den avond in de kantonnementen te sluipen. Derhalve deden wij alle naar onze liniën voerende toegangen door schildwachten bezetten, aan welke het strengst bevel gegeven werd, om op ieder, die bij het aanroepen niet met het wachtwoord antwoordde,

[p. 798]

te schieten. Dit bevel werd in den bazar (de markt) en in geheel de nabuurschap bekend gemaakt, ten einde alle ongelnkken, die uit onwetendheid ontstaan mogten, te voorkomen.

Op zekeren avond had ik mij naar het kwartier van Majoor macpherson begeven, om met dezen voortreffelijken officier, onder het rooken van een pijp, een uurtje door te brengen, toen wij plotseling door den scherpklinkenden slag van een gelost snaphaanschot verschrikt werden. Wij snelden naar buiten, om te vernemen wat er gaande was, vermits het afschieten van een geweer in eene van garnizoen voorziene stad slechts door eene reden van groot gewigt geregtvaardigd kan worden; en bevindende, dat het geluid van den kant van een fort was gekomen, hetwelk midden tusschen de overige vestingwerken en slechts ongeveer 600 voet van ons verwijderd lag, begaven wij ons onverwijld derwaarts, om onderzoek naar de zaak te doen. In het fort gekomen, vonden wij er reeds een aantal lieden, die, even als wij door het schot ontrust, met brandende flambonwen toegesneld waren. Bij derzelver licht zagen wij op den grond een lijk liggen, en over hetzelve uitgestrekt, zoo het scheen almede zonder leven of bewustheid, de daar geplaatste schildwacht. Nog stroomde het bloed uit de wond van den doodgeschoten man en kleurde den witten pantalon van den Sipahi. Ik beval terstond, dezen laatsten overeind te tillen, om zekerheid te bekomen, of hij werkelijk dood was, of slechts in zwijm lag; maar toen hij mij zijn aangezigt toekeerde, beefde ik van ijzing terug. Van zijne wijdopgesperde oogen was bijna alleen het wit te zien, en het geheel zijner trekken deed mij het bloed in de aderen verstijven. Zijne lippen waren krampachtig weggetrokken; de open mond liet de sneeuwwitte tanden zien, tusschen welke een krankzinnig bnlken uitgestooten werd, en terwijl hij zich uit de handen der genen, die hem ophieven, poogde los te wringen, om zich wederom op het lijk te werpen, zag ik met ontzetting, voor de eerste maal in mijn leven, den zoogenaamden risus sardonicus, die hem het benedenste gedeelte van het aangezigt schrikbarend verwrong, terwijl razende waanzin uit de strakstaande oogen staarde.

De wilde gebaren, het zielverscheurend geschreeuw, het met verwenschingen afwisselende wanhopig steunen van den ongelukkige, dien ik zeer goed kende en dien ik weinige

[p. 799]

uren geleden in het vol genot eener bloeijende gezondheid verlaten had, deden mij zoo geweldig aan, dat ik ter naauwernood tegenwoordigheid van geest genoeg behield, om naar de oorzaak van dit vreeselijke tooneel te vernemen. Nadat men den beklagenswaardigen jongman had weggebragt, gelukte het mij evenwel de volgende omstandigheden te weten te krijgen.

Dschesserih - zoo heette de soldaat - was een uur vóór middernacht op den post gebragt, en wel, gelijk wij reeds gezegd hebben, met het striktste bevel, om op ieder, die, zonder parool te geven, hem zou willen naderen, te vuren. Nog waren ter naauwernood twee derde deelen van den tijd, dien hij op zijnen post moest doorbrengen, verloopen, toen hij voetstappen hoorde, die hem zachtelijk naderden. Overeenkomstig zijnen pligt riep hij den naderende aan; doch, in plaats van te antwoorden, scheen de indringer zich nog slechts sneller naar zijnen kant te begeven; aan een tweede aanroep stoort deze zich even min, en toen een derde even weinig beantwoordt wordt, legt dschesserih op den onbekende, dien hij in den meer dan gewoonlijk donkeren nacht, bij het flaauwe schemerlicht der sterren, geen twintig pas meer van hem afziet, zijn geweer aan en schiet. Zoo als het schot valt, hoort hij een' pijnlijken kreet, en eene welbekende stem roept zijnen naam; die stem was de stem van zijn' vader! Buiten zichzelven van angst, werpt hij zijn geweer verre van zich, en ijlt half bewusteloos naar zijn slagtoffer - doch het was te laat; maar al te wis had de onwillekeurige vadermoorder gemikt, en met den kreet, die zijnen zoon te hulp riep en waarin deze de stem zijns vaders herkend had, was het leven uit de borst van den ouden Hindou ontvloden. Te voet was hij, die ver van daar woonde, over berg en dal, door digte wouden en snelvlietende stroomen gedrongen; meer dan honderd mijlen had hij afgelegd, ontelbare hindernissen overkomen, om nog eenmaal zijn eenig kind, den troost van zijnen ouden dag, te omhelzen. Ook hij had de geliefde stem herkend, die hem (gelijk bij de Oostindische armee gebruikelijk is) in het Engelsch aanriep, en daar hij de vreemde taal niet verstond, was hij zijnen zoon te gemoet gesneld, om hem aan zijn hart te drukken, toen het door dezen geloste doodelijke schot hem nedervelde, en hij met den naam van zijnen moorder op de lippen den geest gaf.

[p. 800]

Den volgenden morgen vernam ik met eene soort van genoegen, dat ook de ongelukkige Sipahi niet meer leefde. De dood had aan zijn lijden een eind gemaakt.’