Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1845

Matje en haer poes.

Siet onse Mat, dat lieve kint,
Die heeft een poesje dat sij mint.
En onse poes, die loose kat,
Toont op haer beurt aen onse Mat
Haer vrientschap, soo als oyt een man
Die aen een vrient betoonen kan.
't Is of er tusschen beyder hert
Een trou verbont gesloten wert.
Ons Matje koost, de poes die vleyt,
En volght gestaegh de kleyne meyt.
Ons Matje laet de slimme poes
De mellick slabben uyt haer kroes;
Sij houdt dien soo wat over sij,
Soo kan de poes haer snoetje er bij.
Sij streelt, wijl 't poesje drayt en keert,
En ayt haer rugh tot aen de steert.
Het katje, vriendlijck van haer kant,
Leckt spinnent onse Mat haer hant,
En schuyft haer kopje langhs haer been,
En loopt al strijkent langhs haer heen.
In 't kort de kleyne lieve Mat
Leeft staegh in vrientschap met de kat.
Is Matje eens uyt, de poes die treurt;
Komt Matje t'huys, sij soeckt en beurt
Haer poesje met haer hantjes op,
En kust het somtijts op den kop.
Sit buyrmans hont de kat eens na,
Ons Matje loopt en roept papa,
En drijft en treckt hem bij de hant,
En schreeuwt als stont het huys in brant. -
En efter des al niettemin
Sij soecken beyde haer gewin.

[p. 764]

 

Brenght soms de gaauwe kat een muys

 

Oft' oock een snoode rat in huys,

 

Dan loopt se niet naer 't lieve kint,

 

Maer berght sich daer haer nyemant vint.

 

En loopt ons Mat dan hier en daer,

 

Soo wort sij soms de poes gewaer,

 

En hoort, soodra se ontrent haer komt,

 

Als dat haer poesje grimmig gromt;

 

De kat die vierooght op de muys,

 

En Matje houdt haer hantjes t'huys;

 

De poes, dat weet het lieve kint,

 

Is dan tot streelen niet gesint;

 

Sij weet daerbij, dat, tast se er naer,

 

Soo wort sij nogh yet meer gewaer;

 

Dan wort ons poesje gantsch verwoet,

 

En spout en krabt haer, dat sij bloedt.

 

Of heeft de poes het eens verbruyt,

 

Als Matjes kast niet wel en sluyt;

 

Of deert de kat haer prente-boeck;

 

Of snoept sij van haer krente-koeck;

 

Of legt ons poesje soms haer kop

 

Op Matjes alderbeste pop,

 

Soodat sij 't strickjen op den hoet

 

Verscheurt, oft' oock maer kreucklen doet;

 

Dan maeckt ons Matje groot misbaer;

 

Dan is sij met haer keeltje klaer;

 

Dan is de soete lieve poes

 

Soo leelijck als de swarte droes;

 

Dan knort en schreeuwt ons kleyne Mat

 

En schopt somwijlen naer de kat.

 

- Wel, lieve leser! gij hebt vast

 

Het stuck alrede toegepast.

 

Ick vraegh slechts of 't in hooger staet

 

Niet als met Mat en 't poesje gaet? -

 

- Lest doe mijn vader 't veersjen sagh,

 

Doe sey hij, dat mijn grootvaer plagh

 

Te segghen, dat hij wel verdient

 

Den naem te dragen van een vrient,

 

Met wien men niet maer wel eens speelt,

 

Maer oock in rust een erfnis deelt.

 

 

 

A.
v.I.