Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1845

Tegenstrijdigheden tusschen Europa en China.

Pater eustève, een zendeling van de orde der Jezuiten in China, vermeldt, dat de meestal regtstreeks tegen elkander aandruischende Europesche en Chinesche gewoonten, gebruiken en denkwijzen elken reiziger, die uit Europa in het Hemelsche Rijk komt, met de uiterste verbazing vervullen. Zie hier slechts eenige der door hem aangevoerde voorbeelden: In Europa schrijft men van de linker- naar de regterzijde; in China van de regter naar de linker. De Europeër is trotsch op eenen overvloed van hoofdhaar; de Chinees op zijnen kaalkop, aan welken echter de staart niet mag ontbreken. In het heete jaargetijde zijn wij op koele dranken, ja op ijs gesteld; daarentegen, hoe warmer het is, des te heeter drinkt de Chinees zijne thee. Terwijl de Europesche geneesheer den zieke het vele eten verbiedt, raadt de Chinesche hem aan, zoo veel te eten als hij kan. De Europeër geeft een bewijs van achting, door het afnemen van zijnen hoed; de Chinees, door zijn' hoed op het hoofd te houden. De plaats van eer is bij ons aan de regterhand; bij de Chinezen aan de linker. Zoo bemind als het dansen in Europa is, zoo zeer staat het bij de Chinezen in minachting; bij hen behoort het nog slechts tot de geschiedenis. Onze rouwkleederen zijn zwart, maar in China is de rouwkleur wit; zwarte kleeding past er slechts op feestdagen. Bij ons moeten de kinderen in de scholen stil zijn; bij de Chinezen moeten zij hunne lessen, allen te gelijk, overluid leeren; hoe harder zij zoo gezamentlijk schreeuwen, des te beter leeren zij, des te meer wordt hunne vlijt

[p. 656]

geprezen. De militaire stand wordt in Europa geacht; in China geniet hij geen' voorrang hoegenaamd. De gedachte aan den dood houdt de Europeër gaarne van zich verwijderd; in China doet het gezigt eener doodkist zelfs vermaak; vrienden en bloedverwanten zenden elkander doodkisten ten geschenke, en eene doodkist is er een voorwerp van weelde, dat men zoo lang aan een ieder vertoont, tot dat men er in begraven wordt. In Europa tracht men de dooden zoodra mogelijk onder de aarde te krijgen; in China bewaart men ze zoo lang immer mogelijk; de Keizer kan door de hardste straffen niet te weeg brengen, dat niet somwijlen de lijken jaren lang in de woonhuizen bewaard blijven; men stelt ze zoo veel mogelijk voor het oog van elken voorbijganger ten toon. Overigens denkt echter de Keizer van China even gaarne aan den dood als zijne onderdanen; zoodra een nieuwe opvolger den troon bestijgt, doet hij zich terstond onder zijn paleis eene grafplaats bouwen, en men zegt zelfs, dat hij zich, waar hij ook henen gaat, eene doodkist achterna doet dragen.