Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1845

De twee Admiraals. Een Zeeroman, tijdens den inval van den Pretendent in Schotland. Door James Fenimore Cooper. Uit het Engelsch. II Deelen. Te Gorinchem, bij A. van der Mast. 1844. In gr. 8vo. 738 bl. f 7-25.

Rec. begint met het groote gebrek in dezen roman te noemen, ten einde later het vele goede te kunnen zeggen; dat gebrek is op vele plaatsen eene groote langdradigheid. Cooper is daar zelden geheel van vrij te pleiten, en maakt dikwijls misbruik van het regt, om zijne personen sprekende in te voeren. Hij laat ze dan meermalen zoo lang redeneren, dat den lezer het geduld vergaat. Tot deze fout vervalt hij in den roman, die voor ons ligt, ook niet zelden. De lezers van zijne werken intusschen zijn daaraan gewoon, en weten, dat men dit den vruchtbaren Schrijver moet ten goede houden, die doorgaans andere voortreffelijke eigenschappen heeft, waardoor men genoopt wordt, het gerekte voor lief te nemen. De gewone romanlezer weet meestal daarmede ook raad, en springt met het oog vlug henen over alles, wat hem minder bevalt of hem te lang ophoudt.

Heeft men zich eenmaal over dit punt heengezet, dan hebben wij grooten lof aan dezen roman toe te zwaaijen. Hij behoort onder diegenen, welke hunne waarde niet van het vreemde of avontuurlijke der ontmoetingen ontleenen, maar van de teekening der personen en hunner karakters. De

[p. 604]

Schrijver heeft zich blijkbaar een bepaald denkbeeld ter uitwerking voorgesteld. De vriendschap tusschen de beide Admiraals is in de daad het hoofdonderwerp des geheelen boeks, waaraan al het overige slechts ondergeschikt is. Deze vriendschap, bij verschillende staatkundige inzigten trouw en onwankelbaar, is in vollen nadruk aandoenlijk. Zij wordt op eene zware proef gesteld. De Pretendent doet eenen inval in Schotland op het oogenblik, waarop de beide Admiraals te zamen het bevel voeren over eene vloot, wier werkeloosheid of medewerking niet weinig kan afdoen tot beslissing der groote zaak. De innerlijke tweestrijd, waarin Admiraal bluewater, de geheime voorstander der stuarts, daardoor geraakt, wordt treffend beschreven, gelijk niet minder het vertrouwen op zijnen vriend bij Admiraal oakes, en de wijze, waarop deze dit regtvaardigt. De zeeslag is derwijze voorgesteld, dat men er als bij tegenwoordig is, en de laatste tooneelen tusschen de beide vrienden zijn treffend. Rondom hen zijn eenige belangwekkende personen gegroepeerd, en het geheele stuk behoort, naar Rec^s. oordeel, onder de zeer goede romans van cooper.

Rec. waagt het niet, een stellig oordeel over de vertaling van de zeetermen in dit boek te vellen, ofschoon het hem voorkwam, dat deze in goede handen was gevallen. Ook overigens is de vertaling vrij goed, ofschoon men nog wel eens stuit op fouten, als deze: I. bl. 9, st. jakob de minste, waar de woordspeling geheel verloren is gegaan en onverstaanbaar geworden, of II. bl. 270, waar het Engelsche drum, eene soort van danspartij, door de trom vertaald is.

Wij wenschen het boek vele lezers toe. Het is netjes uitgevoerd, met een vignet, dat een' zeeslag voorstelt; moeijelijk ligt aan te wijzen, op welke bladzijde van het boek deze beschreven wordt.