Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1845

Verstrooilingen. Poëzij van A.L. Lesturgeon. Te Deventer, bij M. Ballot. 1844. In gr. 8vo. 142 bl. f 1-70.

Rec. is verre van te beweren, dat alles, wat hier onder den eenigzins vreemden naam van Verstrooilingen wordt aangeboden, evenzeer den toets eener strenge kritiek zou kunnen doorstaan. Integendeel, hij stootte op menig stukje, waarin op de redenering wel wat zou aan te merken vallen, of liever waarin alle redenering ontbreekt. Men zie bijv. het stukje aan Dr. w. hecker. Daar vindt men in vier coupletten de grootste tegenstrijdigheden. In het eerste wordt Dr. hecker aangemaand, om niet te klagen,

dat david's heilge harp

Vermolmd, ontsnaard, vaneengereten,
In 't wuft geschreeuw des tijds vergeten,

Hangt op zijn koninklijke terp,

[p. 516]

en dat

Geen echte telg der zanggodessen

Haar gouden snaren meer bespeelt.

Het tegendeel is waar; want couplet 2 zegt ons:

Nog werkt, nog schept de Poëzij

Heur warelden van liefde en leven,

en:

Kweek' al het weeldrig Oost niet langer

Profeet of priester van den Heer;

Het West wijst u op menig zanger,

En brengt u david's heileeuw weêr.

Een aangename troost voor Dr. hecker! Ongelukkig wordt hem die in de volgende regels terstond weder afgenomen. Het zijn leugens, die de Dichter hem verteld heeft; want

Verdwaasden wij,

Die olie uit de steenrots wachten
En zongloed van de winternachten

En dichters uit dees woestenij!

Sints bilderdijk

Zijn zielsnik heeft aan de aard vermaakt,

is het uit met de poëzij... Maar neen, alweêr heeft de Dichter het mis. Als men

bij het wiekgerucht

Der ongeordende orgelkelen
Om 't zoete lied der filomelen,

Om hooger melodijen zucht,

Dan vindt men in Germanjes zangen

Den vlammengloed van de oostersfeer.

En zoo is in één vers david's heileeuw er wel, er niet, en er toch wel.

Doch van den anderen kant is er iets in deze poëzij van den Heer lesturgeon, dat Rec. te zeer heeft behaagd, om haar niet met zekere ingenomenheid te begroeten. Het is eene eigenschap, die bij de nieuwere school onzer dichters hoe lange zoo meer verdwijnt - zangerigheid en zoetvloei-

[p. 517]

jendheid. Men vindt hier niets van dat harde en stootende, van dat onbehagelijk gedurige overspringen van den zin van den eenen in den anderen versregel, hetgeen bij zoo vele anderen zoo zeer in de mode is. Lesturgeon is zanger; er is eene zoetheid, eene welluidendheid in zijne verzen, waardoor zij bij het luide lezen het gehoor aangenaam streelen. Rec. leest dan ook liefst van hem zoodanige stukken, waar die zangerigheid geheel op hare plaats, en de Dichter alzoo geheel in zijn element is. Het verheugt hem, dat ook deze eigenschap onzer schoone moedertaal nog niet overal verwaarloosd wordt. Het moge zoo zijn, dat dat hortende en stootende, wat het onmogelijk maakt het vers in de verzen meer te doen hooren, en dwingt, om ze geheel als proza te lezen, op eene enkele plaats en bij uitzondering eene bijzondere kracht moge geven, een doorgaand en opzettelijk gebruikmaken daarvan beneemt stellig aau de poëzij een harer eerste kenmerken. Bij die zoetvloeijendheid blijve de Heer lesturgeon ook der eenvoudigheid getrouw! Zij behooren bij elkander. Geene vreemdgevormde of ongewone woorden, zoo als verweduwde, begevelen, en welke er meer hier en daar mogen zijn, late hij in zijne gedichten toe. Hij moge dan niet onder onze stoutste zangers behooren, hij zal eene eervolle plaats onder onze liefelijke dichters bekleeden. Vele stukjes ook in deze Verstrooilingen geven hem daar aanspraak op, en gaarne bevelen wij daarom dit bundeltje den beminnaren der vaderlandsche poëzij aan.