Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1845

Dichtlooveren. Door T. Raven, Hz. Te Groningen, bij M. Smit. 1844. Post 8vo. 224 bl. f 1-50.

Niemand verwachte bij het lezen van deze Dichtlooveren hooge poëtische vlugt of die trekken van onmiskenbaar genie, welke onwedersprekelijk tot den echten dichter stempelen. Het bundeltje wordt met bescheidenheid aangeboden, en maakt geene aanspraak op den hoogsten dichterlijken rang. De Heer raven bezit blijkbaar gevoel voor poëzij; hij heeft eene gemakkelijkheid, om zijne denkbeelden in maat en rijm uit te drukken, en doet dat doorgaans in goede taal en vloeijend. Die denkbeelden zelve verheffen zich niet boven het gewone, ja, wanneer hij zich aan eenigzins stou-

[p. 326]

tere onderwerpen waagt, voelt men, dat hij voor deze niet berekend is, en niet dan het alledaagsche kan geven. Men ziet dit b.v. aan het eerste stuk: Gods Albestuur, dat, hoe goed ook bedoeld, toch toont, dat de Dichter tot geene stoute grepen en krachtige toonen geschikt is. Het best zijn de losse en huiselijke stukjes, waar minder oorspronkelijkheid wordt gevorderd, en vloeijende taal en goed gevoel de groote verdienste uitmaken. Op menige bladzijde blijkt het, dat de Heer raven zich in zijnen trant dergelijke stukjes van tollens ten voorbeelde heeft gesteld, hetgeen hem zelfs, b.v. in de drie vaderlandsche stukken van bl. 195-215, tot al zeer trouwe en af te keuren navolging heeft gedreven. Over het geheel ademen deze Dichtlooveren eenen goeden geest, en verdienen als zoodanig eene vriendelijke ontvangst, al wijzen zij den Dichter ook geene zeer hooge plaats op onzen zangberg aan.