Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1844

Aan J.W. Pieneman, Nederlands Eersten Portretschilder.

Gij, glorie van een Vaderland,

Dat nog de Kunsten schraagt,

Zorg dat ge u eer aan 't verste strand

Dan ooit in Duitschland waagt!

Door heel Euroop toch draagt de Faam

Als Toovenaar u rond:

Ligt, dat, bij 't hooren van uw' naam,

Men u naar 't leven stond.

Of ducht ge 't volksgevoelen niet,

Verkondigd wijd en zijd,

Dat wie zichzelven dubbel ziet

Den dood is toegewijd?^(*)

Tot Dubbelziener maakt ge hem,

Wiens beeldtenis ge maalt:

Het leven niet, alleen de stem

Is 't, wat aan 't leven faalt.

Waar dus 't aloude volksgeloof

Nog voedsel vindt en kracht,

Hield men u ligt, voor Rede doof,

Van Koningsmoord verdacht.

(*) Bekend is de overlevering (legende) in Duitschland van de Doppelgänger, dat is zulken, die, het zij wakend of wel in den droom, zichzelv' aanschouwen of zichzelv' dubbel zien, en wier spoedige dood alsdan onvermijdelijk geacht wordt.

[p. 256]

 

Of wrocht gij niet het ander Ik

 

Van hem, die ons gebiedt?

 

Ja! 't is zijn leest, zijn geest, zijn blik,

 

Hemzelven, wien men ziet.

 

 

 

Maar dood niet - leven spelt uw hand

 

Hun, wie uw schepping beidt;

 

'k Zeg meer, (uw kunst is 't onderpand)

 

Hun wacht onsterflijkheid!

 

 

 

Onsterflijkheid zelfs hem, wiens naam

 

Gewis met hem verstierf,

 

Zoo hij, tot daden onbekwaam,

 

Haar niet door u verwierf.

 

 

 

Ook u, u wacht zij. Maar uw glans

 

Is niet ontleend; ge omstraalt

 

Met uw' onwelkb'ren gloriekrans

 

Elk voorwerp, dat ge maalt.

 

 

 

Zoo zendt de Zon, van 's Hemels boog,

 

Haar stralen; en het licht

 

Der Maan, zoo lieflijk voor ons oog,

 

Aan haar is zij 't verpligt.

 

 

 

Streef opwaarts, o Genie zoo rijk,

 

Door elk gevierd, geroemd!

 

Dat Rembrand-zelf, thans uws gelijk',

 

Ééns ná u zij genoemd!

Febr. 1844.
j.w. ijntema.