Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1843

Geluk geen tijdverdrijf.

Een man, die tien jaren lang genegenheid voor eene dame gekoesterd had, was gewoon zich dagelijks ten vijf ure in haar gezelschap te vervoegen. Alle overige bronnen van vermaak of tijdverdrijf, de schouwburg, het kaartspel, de omgang met gemeenzame vrienden, of wat dies meer mogt zijn, was hem onverschillig; zijne hartvriendin maakte geheel zijn geluk uit. Eindelijk veroorloofden de omstandigheden aan de beide minnenden, zich onder Hymen's bescherming te begeven. Op den dag der vereeniging weêrgalmde

[p. 620]

het huis van blij geschal; maar, toen men, tegen vijf ure des namiddags, van tafel opstond, werd de nieuwe gemaal blijkbaar peinzend en verlegen. ‘Hoe kijkt gij toch zoo mijmerend voor u heen?’ vroeg hem een vriend; ‘is niet uw eenige, uw vurigste wensch thans vervuld?’ - ‘O ja,’ hernam de filozoferende man, ‘ontegenzeggelijk zal ik gelukkig zijn; mijne vrouw en ik, wij zullen als één hart en ééne ziel met elkander leven. Doch, ééne zorg kwelt mij.’ - ‘En welke dan toch?’ vroeg hem zijn vriend. - ‘Wel, waar ik voortaan mijne avonden zal gaan doorbrengen.’