Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1843

Heimwee.

Den 28sten Maart van dit jaar stond te Liverpool zekere george robinson voor het geregt, als beschuldigd van banbreuk; dat is te zeggen, aangeklaagd, dat hij, ondanks een vonnis, hetwelk hem tot ballingschap voor zijn leven veroordeeld had, naar Engeland teruggekeerd was. Hij ontkende de beschuldiging niet, maar gaf het volgende aandoenlijke relaas van zijne lotgevallen:

In het jaar 1820, het achttiende van mijn leven, werd ik wegens struikrooverij ter dood veroordeeld; dit vonnis werd in levenslange deportatie veranderd. Naar Sidney in Nieuw-Holland gebragt, voelde ik mij aldaar weldra door het onlijdelijkste heimwee gefolterd, en vlugtte al zwemmende aan boord van eene onder zeil gaande brik, waar ik mij in het onderste ruim verborgen hield, tot dat het schip in volle zee was; doch een storm dwong hetzelve, naar Sidney terug te keeren. Hier leverde men mij aan de regering uit; ik kreeg honderd zweepslagen, en werd naar de strafkolonie Port-Macquarrie gezonden. Daar bleef ik een

[p. 500]

jaar lang, met de ijzers aan de beenen. De zucht, om naar huis te keeren, dreef mij andermaal tot eene poging om te ontvlugten. Ditmaal gelukte mij zulks, in vereeniging met verscheidene mijner ongeluksgenooten. Daar echter de vlugt te land ondernomen geworden was, zagen wij ons, op den derden dag van onze reis, door de inboorlingen overvallen, die ons van onze levensmiddelen en kleederen beroofden. Hoezeer wij nu wel inzagen, dat wij onzen ondergang te gemoet gingen, besloten wij niettemin, uit vrees voor de zweep en de boeijen, onzen weg voort te zetten. Naakt, tot levensonderhoud niets dan boombladeren en eenige weinige mosselen hebbende, zwierven wij door de Blaauwe Bergen, en bereikten eindelijk, na zestig dagen ronddolens, den omtrek van Port-Philip, aan den zuidelijken uithoek van Nieuw-Holland. Door inboorlingen gevangen, werden wij naar de stad gebragt, aldaar, zoo naakt als wij waren, aan het bestuur der bergwerken bij de Kolenrivier geleverd, en door hetzelve, in het hol van een kolenschip, naar Sidney teruggezonden. Hier erlangden wij van mededoogende zielen eenige kleedingstukken. De over ons uitgesproken geeselstraf werd ons, op verklaring der geneeskundigen, dat zij, in onzen toenmaligen toestand, ons leven in gevaar zou brengen, kwijtgescholden; maar naar Port-Macquarrie moesten wij terug. Door het gedurig mislukken mijner ondernemingen niet afgeschrikt, en door mijn toenemend heimwee, als ook door het verschrikkelijke van mijnen toestand gedreven, beproefde ik ten derden male, wederom met eenige anderen, te ontsnappen; wij hadden ons daartoe van eene kleine boot meester gemaakt. Zonder levensmiddelen, gedwongen onze hemden tot zeilen te gebruiken, dobberden wij negen dagen lang op genade van wind en water rond, tot dat honger ons dwong te Hobarttown, op van Diemensland, binnen te loopen. Natuurlijk werden wij hier gevat, en al wederom naar Macquarrie gezonden. Uit deze kolonie werden wij, als verzwaring onzer straf, naar Big-Island, de plaats, waar men de gevaarlijkste booswichten bewaart, henengevoerd. Het verblijf op dit eiland is zoo verschrikkelijk, dat de daartoe veroordeelden niet zelden moorden begaan, eeniglijk om van daar weg, voor de criminele regtbank te Sidney te geraken, en ten minste, gedurende de overvaart, nog eenige dagen op eene dragelijke wijs te leven. In weerwil der moeijelijkheid om van

[p. 501]

hier te ontsnappen, worden ook daartoe menigmaal pogingen gedaan, maar met welk gevolg heb ik aan zekeren pearce gezien, die, met drie medgezellen zijner vlugt, zich weldra aan zulk een gebrek ter prooije zag, dat zij onderling het lot wierpen, wie van hen sterven zou, om aan de anderen tot voedsel te dienen. Dus aten zij elkander op, tot dat er nog slechts twee, pearce en een ander, over waren, en naauwelijks had pearce ook dezen gedood, of hij werd door de inboorlingen gegrepen en uitgeleverd. Eene nieuwe vlugt, in gezelschap van eenen eenigen, dien hij ook na korten tijd om hals bragt, leidde tot de ontdekking van zijn menscheneten en vervolgens tot zijne doodstraf. Wat mij betreft, op Big-Island zag ik van alle vlugtöntwerpen af. Door goed gedrag verwierf ik, na verloop van zeven jaren, mijne verplaatsing naar Hobart-town; doch ook daar liet mij het heimwee geene rust. Ik sloop in het kielruim van een vertrekkend schip, hield er mij eenentwintig dagen verborgen, en kwam op deze wijs tot naar St. Helena. Hier echter werd ik door den scheepskapitein uitgeleverd, en de Gouverneur van St. Helena zond mij weder terug, in de eerste plaats naar Kaap de Goede Hoop. De overheid aan de Kaap zond mij vooreerst naar het Robben-eiland, waar ik, in afwachting eener gelegenheid om mij verder te zenden, zeven maanden lang, aan eene vijfentwintig pond zware keten gesmeed, heb moeten arbeiden. Van het Robben-eiland ging het met mij weder terug naar de strafkolonie Macquarrie. Derhalve had mijn derde zeetogt mij nogmaals op hetzelfde punt gebragt als de eerste. Het eenig onderscheid was, dat mij een bewijs van moed, hetwelk ik bij eenen storm op de vaart van het Robben-eiland naar Nieuw-Holland gegeven had, ten goede werd aangerekend, en ik daardoor, na drie jaren tijds, op nieuw naar Hobart-town kwam, alwaar ik eene wijl daarna in den stand der vrije planters verheven werd - evenwel met de beperking, dat ik het eiland niet zou mogen verlaten. Het heimwee verlokte mij, ook dezen thans verdragelijken toestand op het spel te zetten. Ik sloop aan boord van eenen Amerikaanschen walvischvanger, en zeilde met dezen verscheidene maanden lang in de Zuidzee rond. Argwaan, dat de kapitein het oogmerk had, mij in handen van eenig Engelsch beambte te leveren, bewoog mij, bij eene landing op Nieuw-Zeeland, onder de inboorlingen aldaar te blijven, tot dat

[p. 502]

ik vervolgens gelegenheid vond, om, met verberging van mijne hoedanigheid als balling, op een ander Amerikaansch schip in dienst genomen te worden. Aldus kwam ik van Nieuw-Zeeland naar Boston, en van daar naar Quebek, van Quebek naar Greenock, naar Liverpool en naar Manchester. Hier heb ik eerlijk van mijner handen arbeid geleefd, tot dat ik ontdekt geworden ben. Sedert mijne eerste vonnissing heb ik geen verder vergrijp begaan, dan mijne pogingen tot vlugt. Ik hoop, het geregt zal dit wel willen in aanmerking nemen.

De opregtheid, die op 's mans gelaat te lezen was, de sporen van veeljarige ellende, welke zijne trekken nog altijd vertoonden, deden ieder wenschen, dat hij mogt vrijgesproken worden. Doch de stellige bepaling der wet was tegen hem. Met eene aandoening, die in zijne stem hoorbaar was, verklaarde de Regter parke, dat het hem onmogelijk was, eene andere uitspraak te doen, dan de eenvoudige bevestiging van het vóór drieëntwintig jaren geslagen vonnis. Dienvolgens moet nu robinson als balling naar Nieuw-Holland worden teruggebragt.