Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1843

Kin-Lwan.
Schets van een' Chineschen Roman.

Onder den titel: kin-lwan, een Chineesch Verhaal; uit het Chineesch in het Engelsch vertaald door r. thom, verscheen vóór eenigen tijd een werkje, dat als eene letterkundige bijzonderheid mag beschouwd worden. Door eenen koopman vertaald in de weinige vrije uren, die zijne bezigheden hem overlieten, gedrukt te Canton, en versierd met teekeningen van de hand eens Chineschen kunstenaars, zou dit boek in vroegere tijden van bibliomanie ongetwijfeld grooten opgang hebben gemaakt. In onze dagen verlangt men meer, en ook als verhaal, ook als schildering van Chinesche zeden en gebruiken moet het waarde hebben. De intrigue is zeer eenvoudig. Kin-lwan-wang heeft haar zestiende jaar bereikt en nog geenen man gevonden; zij wenscht hartelijk te kunnen trouwen. Terwijl zij op zekeren dag zich in den tuin van haren vader aan het genoegen van schommelen overgeeft, wordt zij van een' Chineschen student gezien, die, de gewone etiquette des lands schendende, eene geheime verstandhouding met haar aanknoopt. Nadat hij langen tijd om hare gunst heeft gedongen, waarbij hem een sluw kamermeisje en eene goedhartige tante behulpzaam zijn, wordt het jonge paar, hetwelk voor het

[p. 287]

oogenblik de toestemming van den vader van het meisje niet kan verkrijgen, heimelijk verloofd.

De bitterheid van teleurgestelde liefde in zijn hart gevoelende, beschuldigde hij eens zijne verloofde van wispelturigheid en koelheid, en rijkelijk vloeiden daarbij zijne tranen. Toen kin-lwan haren geliefde in dezen toestand zag, riep zij uit: ‘Ik ben een deugdzaam meisje, en gij, mijnheer, zijt ook geen losbol, zoo als ik geloof. Ach! Alleen omdat de jongeling kracht en talent, en het meisje schoonheid en deugd bezit, daarom acht en bemint men elkander. Daar ik u eenmaal heimelijk in mijne kamer liet komen, zoo beschouw ik mij levenslang als de uwe; en zoo gij, mijnheer, mij nu verlaten wildet, ware het een slechte dank voor het onbegrensde vertrouwen, dat ik in u gesteld heb. Neen, gij moet hier in tegenwoordigheid der alziende Goden zweren, dat wij te zamen zullen leven, als man en vrouw, totdat onze hoofden wit zijn geverwd door den ouderdom! Zoo gij eenig ander voornemen te mijnen aanzien koestert, zoo wil ik mij liever door u laten dooden, dan daarin bewilligen.’ Zij sprak deze woorden met mannelijken ernst, en naauwelijks had zij geëindigd, of tante tsaon trad binnen. Deze oude dame bedankte den student eerst voor de schoone geschenken, die hij haar den vorigen dag gezonden had, en vervolgens werd zij door ting-chang - zoo heette de student - verzocht, dat zij de taak van bemiddelaarster zou op zich nemen en hem met zijne verloofde zou verbinden. Hij zwoer een getrouwe, liefderijke echtgenoot te zullen zijn; in het tegenovergestelde geval riep hij de Goden op, om hem met hunnen toorn te vervolgen zoolang hij leefde.

Nu vatte tante het woord op. ‘Mijn lieve neef,’ zeide zij, ‘en mijne lieve nicht! Zoo gij er prijs op stelt, dat ik bemiddelaarster zijn zal, zoo moet gij vóór alle dingen vier afschriften van een huwelijkskontrakt maken. Het eerste afschrift zullen wij nemen en in het gezigt van hemel en aarde verbranden, opdat de goede en de booze geesten getuigen zijn van ons voornemen. Een tweede afschrift behoud ik als de middelares tot een te gebruiken bewijsstuk, als uwe liefde, hetgeen de Goden mogen verhoeden, mogt verkoelen. De twee overige afschriften behoudt gij zelve, als wederzijdsche onderpanden, dat gij, als de gelegenheid daartoe zal gekomen zijn, den huwelijksbeker vullen en de voor-

[p. 288]

geschrevene plegtigheden openlijk volbrengen zult. Indien de vrouw den man bedriegt, zoo moge de snelle bliksem haar op het hoofd treffen; bedriegt de man de vrouw, zoo mogen tallooze pijlen hem in het harte dringen, en de misdadige partij moge de straf der trouwloosheid in de stad der dooden lijden, en in de duistere helle nederzinken voor immer en eeuwig!’

Tante tsaon sprak deze woorden met eene statige, roerende stem, en het hart der minnenden werd met vrees en schrik vervuld. Zij begaven zich nu aan het opstellen en afschrijven van het huwelijkskontrakt, en nadat zij dit plegtig bezworen hadden, knielden zij in ootmoed neder en deden een gebed. Daarop dankten zij tante tsaon voor hare goedgunstige bemiddeling. Deze dame zette den jonggehuwden sappige vruchten en zoeten wijn voor, dronk op hun welzijn, en wenschte hun geluk en vreugde in hunnen echtenstaat.

Zij leefden gedurende het eerste jaar gelukkig; maar op het einde van hetzelve werd ting-chang onverwacht naar zijne geboortestad teruggeroepen. Na een lang en smartelijk afscheid brak het oogenblik der scheiding aan, en het paard, dat den student van zijne vrouw zoude wegvoeren, stond gezadeld en getoomd in de straat. Tante tsaon bereidde den wijn voor den stijgbeugel- of afscheidsdronk. Ting-chang beval zich in haar aandenken en gaf zijner vrouwe den afscheidskus. De ongelukkige, toen zij gevoelde, dat zij hare smart niet bedwingen en hare tranen niet langer inhouden kon, keerde zwijgend naar hare kamer terug, waar zij een stuk zwarte taf voor den dag haalde, gelijk men bij zulke gelegenheden pleegt te nemen, en daarop schreef zij eenige verzen. Zij gaf die aan haar kamermeisje ming-hi, en beval haar, ze heimelijk haren gemaal in de hand te stoppen. Toen de student reeds een kwartier uurs had voortgereden, haalde hij de taf te voorschijn en las het volgende:

'k Mogt, zittend aan uw zij, o liefste, uw hand vaak drukken;

Nu gij me ontvlugt, helaas, hoe strijd ik met de smart!

Eer nog uw klepper u mijne oogen zal ontrukken,

Volgt met der wolken vaart u straks mijn minnend hart.

Ting-chang, door rijkdom en schatten bekoord, vergeet zijne trouwe kin-lwan en huwt met eene andere. De ver-

[p. 289]

latene vrouw zoekt zijn hart door sentimentele brieven weder te winnen; maar de verrader blijft ongetroffen bij haar proza en hare poëzij, en zendt haar eindelijk de sjerp terug, die hij als een eerste liefdepand van haar heeft ontvangen. Kin-lwan verzamelt hierop al zijne brieven en zendt deze den regter, die in die streek rondtrok, om alle misbruiken te herstellen. Zij voegt er het berigt bij, dat zij van zins is, eenen zelfmoord te plegen. Daarop verhangt zij zich door middel van de bovengenoemde sjerp. De regter roept den student voor zijne regtbank; en uit de behandeling der zaak ziet men, dat het in China eene zeer ernstige zaak is, een meisje te misleiden. De regter werpt den beschuldigde in eenen kerker; terwijl hij onderzoekt of de dame den zelfmoord inderdaad gepleegd heeft.

Na verloop van weinige dagen kwam de tijding van het ontijdige uiteinde van de arme kin-lwan, waarop de regter den aangeklaagde uit zijnen kerker en ten tweedemale voor het gerigt liet brengen. De regter sprak met eene toornige stem hem aldus aan: ‘Met de dochter van eenen aanzienlijken Mandarijn in eene geheime verbindtenis te leven, is ééne misdaad. Een gegeven woord niet te houden, is eene tweede misdaad. Den dood van eenen mensch te veroorzaken, is een derde misdrijf. In uw huwelijksverdrag staat geschreven: “Bedriegt de man de vrouw, zoo mogen tallooze pijlen hem in het harte dringen.” Ik heb tot mijne spijt hier geene pijlen; maar gij zult, in plaats daarvan, met stokken worden doodgeslagen als een hond, zoodat gij in de toekomst tot eenen afschrikkenden spiegel zijn zult voor alle koelbloedige booswichten.’ Na deze woorden gaf hij aan de geregtsdienaars, die in het voorportaal de wacht hielden, een afgesproken teeken. Deze grepen hunne bamboesstokken, stoven in de regtszaal, vielen met een woest geschreeuw op den misdadiger aan, en weldra lag hij als een misvormde bloedige vleeschklomp ter aarde. Toen zijn vader, de Hoogleeraar chow, zijnen geweldigen dood vernam, stierf hij plotseling uit droefheid, en eenige dagen later gaf de dochter van wey, die ting-chang getrouwd had, hare hand aan een ander. - Lezer, waarom had hij zich door den rijkdom en de schoonheid eener vrouw laten verblinden, en waarom vergat hij om haar zijne eeden? De Romanschrijver zegt: ‘Zijt gij eenmaal man en vrouw geworden, zoo blijft man en vrouw voor eeuwig! Welk voor-

[p. 290]

deel kunt gij hopen, zoo gij het teedere hart van een u vertrouwend meisje bedriegt? Gelooft gij veelligt, dat de straf den valschen misleider niet bereikt, zoo leest met goedgunstigheid de geschiedenis van de jonkvrouw kin-lwan-wang, die vóór vele jaren is gebeurd.’