Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1843

Biljart-speculatie.

Ten tijde toen Koning murat te Napels regeerde, werd eene bekoorlijke zangeres aan zijn hof voorgesteld. Derzelver gemaal nogtans, een cavalier van een goed uiterlijk voorkomen, doch wiens geheele rijkdom in zijn kruis van St. Louis en in eene ongemeene behendigheid bij het biljartspelen bestond, had er niet toe kunnen geraken, het getal der hovelingen te vergrooten, die de prachtige salons des nieuwen Konings vulden. Op zekeren dag echter, dat Z.M. bijzonder wèl geluimd was en met Madame de n. lang en breed over hare aangelegenheden gepraat had, waagde deze het, met het aanzoek voor den dag te komen, dat ook aan haren echtgenoot toegang ten hove verleend mogt worden; eene bede, die verhooring vond, zoodra de Koning vernam, dat de Heer de n. in vroeger tijd tot de hofhouding des Konings van Frankrijk behoord had en met het Lodewijks-kruis gedecoreerd was.

Toen echter nu Koning joachim de kolossale gestalte, het bedaarde gelaat, waarop het bewustzijn eener onbetwistbare meerderheid te lezen was, toen hij het geheele ensemble zag, hetwelk Monsieur de n. tot een' der schoonste manspersonen van zijnen tijd maakte, wierp hij onwillekeurig in den spiegel eenen blik, die hem niet volkomen tevreden stelde, ofschoon ook hij, gelijk men weet, een man van ongemeene grootte en sterkte was.

De eerste indruk, welken onze held op den Koning gemaakt had, was dus niet van de gunstigste; doch weldra

[p. 251]

gewende deze laatste zich aan zijne nabijheid, daar hij zich met veel bescheidenheid en terughouding gedroeg. Inzonderheid poogde Mijnheer de n. alsdan tegenwoordig te zijn, wanneer de Koning biljart speelde, en scheen den loop der partijen met ongemeene belangstelling te volgen. Op zekeren dag nam de Koning zijne queue ter hand, eer nog een van zijne gewone medespelers gekomen was, en probeerde eenige stooten. Monsieur de n., die met zijne gewone bedaardheid naar den Koning stond te kijken, verried in een antwoord, hetwelk hij op een gezegde van zijne Majesteit gaf, dat dit spel hem niet vreemd was. De Koning vroeg hem alzoo: ‘Gij speelt dus ook biljart?

Ja, Sire, doch zelden, ofschoon ik misschien eenigen aanleg voor dit schoone spel mag hebben.’

‘Nu, Mijnheer, wij willen het eens proberen; neem eene queue.’

‘Sire, ik zal mij echter bezwaarlijk de eere waardig toonen van mij met uwe Majesteit gemeten te hebben.’

Intusschen, de partij begon, en, dank zij de uitnemende bekwaamheid van Monsieur de n., de Koning had er nooit eene aangenamer gespeeld. De points werden op eene zoo schitterende wijze gemaakt, dat geheel het hof zich van een bewonderend gemompel niet onthouden kon. Toen eindelijk de tijd, welken de Koning gewoon was aan het spel te wijden, voorbij was, zeide hij tot zijnen nieuwen medespeler: ‘Wij willen meermalen eene partij maken; uw spel is solide, en gij verstaat het, u te verdedigen; wij kunnen dus ook gevoegelijk om een' kleinen inleg spelen.’

Weldra was Monsieur de n. 's Konings meest geliefde biljartspeler geworden, vermits hij hem steeds gelegenheid tot glansrijke coups verschafte, terwijl hij zelf in de partijen, welke hij won, zoo 't scheen, met de uiterste moeite de zege bevocht. Koning murat was onbetwistbaar de beste biljartspeler, die eene kroon droeg. Zijne hovelingen, welken hij gewoon was veel voor te geven, behoefden zelden tegenover hem eene partij uit inschikkelijkheid te verliezen. Dus was dan ook al het talent van den Heer de n. vereischt geworden, om de rol, welke hij op zich genomen had, goed ten uitvoer te brengen. Dit gelukte hem echter volkomen, zoodat de Koning, zonder eene beslissende meerderheid te hebben, zich toch voor den sterkeren houden kon.

Op zekeren dag, eindelijk, bevond men zich op een be-

[p. 252]

koorlijk landgoed, drie uren van de hoofdstad. De Koning, die in eene zeer vrolijke luim was, verklaarde, ditmaal wilde en moest hij overwinnaar blijven. Nu scheen dan ook den Heere de n. het regte oogenblik daar te zijn, om de vrucht zijner langdurige veinzerij te plukken. Hij wierp allengskens het masker af, en begon zich aan zijne verbaasde tegenpartij in zijne ware gedaante te vertoonen.

‘Gij zijt heden regt op uw' stoot, Heer de n.,’ zei de Koning tot hem.

‘Ja, dat is waar; het spel van uwe Majesteit heeft mij geëlectriseerd.’

De Vorst verliest de eene partij na de andere; dit maakt hem driftig, en, tevens met zijne koelbloedigheid, verliest hij ook een deel zijner middelen van wederstand. Hij verliest en verliest al gedurig voort, terwijl hij in zijne spijt telkens den inzet verdubbelt. Mijnheer de n. toonde zich een geheel ander speler, dan hij te voren geschenen had: hij was een vreeselijke kampvechter geworden, die telkens zijne tegenpartij ter aarde velde en wiens slagen bijna alle doodelijk waren. Eindelijk bekwam de Koning uit den staat van verbijstering, waarin het veranderde spel zijner tegenpartij hem gestort had: hij legde de queue neder, sloeg de armen over elkander, en zag den ander' strak in het oog. Met dezen blik bemerkte hij, hoe de zaak met hem gesteld was, en zeide: ‘Het is wèl, Mijnheer; wat gij gewonnen hebt, zal u uitbetaald worden.’

Dit bedroeg niet minder dan 80,000 francs. De Heer de n., die zijne maatregelen reeds lang vooruit genomen had, was weinige uren daarna, met zijne vrouw, aan boord van een schip, en ging naar Frankrijk, om aldaar de vruchten zijner behendigheid in rust te genieten.