Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1843

[p. 103]

Aan mijne ontslapen vriendin Petronella Moens,
gestorven den 4 januarij 1843, in den ouderdom van ruim 80 jaren.

Het rustuur sloeg. Gij hebt den loop volbragt,

Uw' strijd voleind, volhard in 't vast gelooven;

Het donker graf biedt u geen doodschen nacht,

Neen, de ochtendgloor des levens zweeft er boven;

De morgenstond, zoo lang vergeefs gewacht,

Het licht, dat u noch tijd noch lot zal rooven,

En wat uw oog, sinds tachtig jaar, niet zag,

Aanschouwt gij thans - 't werd eindlijk voor u dag!

Geen taal kan uw verrukking woorden leenen:

De duisternis omhult uw pad niet meer;

De lange nacht is voor altijd verdwenen!

Wat voelt gij thans, bij zulk een' wisselkeer?

De dankbaarheid doet u van blijdschap weenen;

Met heldren blik staart gij op hooger spheer;

Gij ziet! - en hemelvreugd doorstroomt uw harte;

Hij is daarheen, de ontberingsnacht der smarte!

Thans ziet gij hen, die u zijn voorgegaan,

De vriendenschaar, die nooit uw oog mogt groeten,

De leidsliên voor uw' voet op 's levens baan;

't Is zaligheid, die braven weêr te ontmoeten

En met hen voor Gods vadertroon te staan;

Dat zien kan u de smart der aard' verzoeten.

Verloste! juich! 't gemis van tachtig jaar

Staat thans voor u, gelijk een nachtwaak, daar!

Het is verklaard, het raadsel van dit leven;

Maar, week uw nacht, uw werk blijft voortbestaan;

Het volgde u ginds, in 's Hemels schoone dreven;

Het uur der rust bragt u verkwikking aan;

Daarboven staan uw daden aangeschreven,

En 't zaligst loon toefde u aan 't eind der baan:

Gij zaaidet hier in ootmoed en vertrouwen;

Uw maaitijd kwam; thans moogt gij d' oogst aanschouwen!

[p. 104]

 

Wat God u schonk was u, voor hart en geest,

 

Ten spoorslag, om Zijn Rijk op aard' te stichten:

 

In woord en daad zijt gij getrouw geweest

 

Door weldoen en 't volbrengen van uw pligten;

 

Uw liefdrijk hart was dáár, waar gij het meest

 

Den wanklen voet op 't spoor der deugd kost rigten;

 

Rein was het licht, dat uwe hand ontstak.

 

En schooner, dan wat aan uw oog ontbrak.

 

 

 

De Grijsheid blijft uw' naam met eerbied noemen;

 

Zij dankt u voor de vruchten, haar geboôn;

 

De lieve Jeugd vermaakt zich met de bloemen,

 

Door u geplukt in 't Rijk van 't Goede en Schoon.

 

Het Vaderland zal zich op u beroemen;

 

De Kunstmin vlecht voor u een lauwerkroon;

 

Het Christendom erkent en schat de waarde

 

Van u, die 't beeld eens Christens toonde op aarde.

 

 

 

Zwijgt thans uw luit aan Rhijn- of IJsselboord,

 

En slaat uw hand niet meer de zilvren snaren,

 

Toch wordt uw lied in de echo's vaak gehoord,

 

Wanneer Natuur de beemden tooit met blâren.

 

Als 't: ‘God zij de eer!’ door lucht en wolken boort,

 

Weêrklinkt uw toon in 't lied der Christenscharen,

 

En 't heilig koor, vereend door broedermin,

 

Stemt met u in den lof des Heeren in.

 

 

 

't Geschapen licht zonk hier voor u in 't duister,

 

Maar hooger glans had u de ziel omstraald,

 

En voor uw' geest, gedrukt door de aardsche kluister,

 

Is nooit de zon des heils ter kimm' gedaald;

 

Zij blonk voor u met ongeschapen luister,

 

Dien ons geen Seraf schetst, geen Engel maalt;

 

En - blind voor de aarde en 't nietig stofgewemel,

 

Vondt gij den weg, die uitloopt op den Hemel.

 

 

 

Heil u! - Gij schudt uwe aardsche kluisters af,

 

Wier drukkend wigt den pelgrimstogt verzwaarde;

 

Volbragt is 't werk, dat u Gods liefde gaf;

 

Het voerde u op voor hooger stand en waarde.

 

Ik treur niet bij uw stil en vreedzaam graf;

 

Dáár rust uw stof - en dat behoort aan de aarde.

[p. 105]

 

Gij hebt geloofd, ook waar uw oog niet zag;

 

Thans ziet gij en - 't blijft eeuwig voor u dag!

7 Januarij, 1843.

w.h. warnsinck, bz.