Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1842

Een Engelsche matroos.

Het hier volgende verhoor van eenen Engelschen matroos voor den Lord Mayor van Londen is misschien eene der grappigste genre-schilderingen, zoo als zij slechts uit de pen van den vernuftigen zedenschetser marryat konden voortkomen.

Een matroos, met name john campbell, het treffendste beeld van eenen echten Britschen zeeman, trad het Mansion-house binnen, waar zich de bureaux van den Lord Mayor of

[p. 657]

Burgemeester van Londen bevinden. Eenige dagen te voren was hij, in eene der afgelegenste en armoedigste wijken dier hoofdstad, in een wijnhuis van verdachten aard geweest, gelijk dan ook lieden van zijn slag, zoo lang zij geld hebben, op dergelijke plaatsen het liefst verkeeren. In gemelde kroeg liet hij zich zijn geld op allerlei wijzen onttroggelen, en nadat hij er zich een tijdlang, volgens zijne verzekering, heerlijk vermaakt had, ging hij heen, doch niet eer vóór dat hij een' duchtigen roes gedronken had. Terwijl hij naar huis ging, voegde zich een man bij hem, die toen, of misschien wel reeds vroeger, zijnen toestand bemerkt hebbende, zeer vriendschappelijk aanbood, hem naar zijnent te verzellen en zijnen min of meer waggelenden gang te ondersteunen, om hem voor vallen te behoeden. Hij bragt hem ook behouden te huis; doch natuurlijk niet dan na zich tamelijk ruim, hoezeer buiten weten van den matroos, betaling voor zijne moeite verschaft te hebben.

Daags daarna werd campbell, die wederom beschonken was, uit dien hoofde door de wacht aangehouden, en men nam hem verscheidene papieren af, welke men bij hem vond. Het bleek, dat het adsignatiën voor aanmerkelijke sommen waren, op zijnen naam afgegeven. Natuurlijk wilde men nu papieren van zoo veel waarde in bewaring houden, tot campbell zijnen roes zou hebben uitgeslapen. Maar dit duurde onzen campbell te lang; derhalve ging hij naar den Lord Mayor, en had met hem de volgende zamenspraak:

De Lord Mayor: Dat is nu wèl, campbell; maar zeg mij eens, wat denkt gij dan eigenlijk te beginnen?

Campbell: Wel, wat anders dan weêr naar zee te gaan, zoodra ik slechts al mijn geld kwijt ben; en ik verzeker u, lang zal het niet duren.

De Lord Mayor: Hoeveel geld hadt gij wel bij u, toen gij in de bewuste herberg gingt, en men u bij het naar huis gaan bestal?

Campbell: Ik had tien souvereins in mijn' zak en al mijne brieven en papiertjes, voor welke mij een Jood tachtig pond heeft willen geven; zij zullen dus waarschijnlijk wel ruim zoo veel waard zijn. Maar à-propos, uwe Edelheid heeft ze nog in bewaring.

De Lord Mayor: Ja zeker heb ik ze, en dit is regt goed voor u, want bij mij zijn zij in veiligheid.

Campbell: Ik dank uwe Edelheid wel zeer voor zoo

[p. 658]

veel moeite, als ik u met mijne papiertjes maak; maar toch zou ik blij zijn, als ik ze weer in mijn' zak had.

De Lord Mayor: Om dan al dat geld met handen vol weg te kunnen werpen, niet waar?

Campbell: Ja, uwe Lordschap. Vóór dat ik dit gedaan heb, heb ik toch geen rust; ik kan niet slapen vóór dat de laatste penning mij uit den zak gedanst is.

De Lord Mayor: Maar ik verzeker u, dat gij te eeniger tijd even zoo ligt vermoord als bestolen kunt worden, wanneer gij met zulke groote sommen in den zak rondzwerft.

Campbell: Ja zeker, zeker - en had ik in het geheel geen geld, zoo zou het niemand in het hoofd krijgen, mij te vermoorden of te bestelen. Dus ziet uwe Edelheid zelf wel, dat ik gelijk heb, als ik mij zoo spoedig mogelijk van mijn geld wil ontdoen.

De Lord Mayor: Zeg mij eens, vriend, is het waar, wat men mij verklaard heeft, dat gij, wanneer gij in eene kroeg gaat om een glaasje grog te drinken en bij het betalen geld terug moet hebben, gewoon zijt te zeggen, dat gij uwe vingers met geene koperen munt wilt vuil maken; voorts, dat het u onmogelijk is, te voet te gaan, maar dat gij altijd in een kabriolet moet rijden, en dat de voerman van u niet alleen dubbel loon, maar ook nog daarenboven zoo veel grog krijgt, als hij verdragen kan?

Campbell: Ja, zoo heb ik gezegd; die u dat verteld heeft, moet goede ooren gehad hebben. Ik begrijp niet, hoe de lieden op de straat gaan kunnen. Die hobbelige straatsteenen zijn voor paarden gemaakt en niet voor menschen.

De Lord Mayor: Gij zoudt verder gezegd hebben, campbell, dat die man, welke u op den bewusten avond naar huis gebragt heeft, een eerlijk man is, die u niet bestolen kan hebben. Is dat waar?

Campbell: Dat is zoo waar als het boek van Koning arthur en de Tafelronde - ik zeg nooit een woord, dat niet zoo zuiver is als een pas geboend verdek.

De Lord Mayor: Hoe zijt gij aan deze papieren, deze adsignatiën gekomen?

Campbell: Wel, die heb ik verdiend. Alles is eerlijk gewonnen. Gij moet namelijk weten, Heeren, dat ik op zee een heele karel ben, en dat ik mij tegen de slavenhalers goed geweerd heb. Ja, laat ik mijn handjevol geld maar kwijt wezen,

[p. 659]

 

Dan ga ik terstond, als een wakker gezel,

 

Naar 't land van de Zwarten, zoo heet als de hel.

De Lord Mayor: Gij hebt uwen roes nog niet geheel uitgeslapen, zie ik. Men kan u dus uwe papieren nog niet weder in handen geven.

Campbell: Ook al goed - ik zie, uwe Lordschap meent het wél met mij; ik zal dan maar den wil voor de daad nemen. Maar om eene kleinigheid moet ik verzoeken. Al wat ik voor heden noodig heb, is zoo omtrent tien pond - want gij moet weten, dat ik dezen avond eene partij goede vrienden tracteren moet. Als dit gebeurd is, zal ik weder naar zee gaan, zoo waar als uwe Edelheid Lord Mayor is.

De Lord Mayor: Het is toch zonderling en jammer, dat een man van uwe opleiding en bekwaamheid zich aan dronkenschap overgeeft en met liederlijke personen in gemeene kroegen rondzwerft.

Campbell: Ik heb u reeds gezegd, ik doe het alleen om van mijn geld af te komen. Ik alleen, wanneer niemand mij hielp, zou dit in geene maand lang gedaan krijgen, en veel tijd heb ik niet te verliezen, want uwe Lordschap moet weten, dat ik toekomende week reeds weder naar zee wil.

De Lord Mayor: En moet gij daarom al uw geld uitgeven?

Campbell: Moeten wel niet; maar een gek was ik, als ik het niet deed. Geld hebben is de grootste plaag, die ik ken, en ik kan niet rustig zijn, vóór dat ik geen stukje van dat ellendige metaal meer bezit.

De Lord Mayor zeide nu, dat hij overtuigd was, dat, zoo men den ouden zeerob al zijn geld in handen gaf, hij het met volle handen zou wegwerpen, en mogelijk daardoor zichzelven en anderen in het ongeluk storten; nimmer nog was hem een mensch voorgekomen, die zooveel minachting toonde voor hetgeen de afgod der geheele wereld was; derhalve kon hij niet over zich verkrijgen, aan zoo zonderling eenen man, als campbell bleek te zijn, al dat geld op eenmaal te geven. Hij zou het dus bewaren en beleggen, en hem, zoo dikwijls hij naar Londen kwam, er tien pond van uitbetalen.

Campbell: Goed, goed! Ik zal er genoegen mede nemen, omdat ik zie, dat de Heeren het goed met mij mee-

[p. 660]

nen - zoo als zij het verstaan - en de Lord Mayor, kijk, dat 's ook een hupsche vent.