Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1842

[p. 611]

Een gevecht met alligators.

(Naar basil hall.)

Tijger- en leeuwenjagten zijn vaak genoeg geschilderd geworden. Laat ons nu eens, tot afwisseling, eene jagt op Alligators of Indische Kaimans beschrijven, gelijk zij niet zelden op Ceilon en op de groote Sunda-eilanden gehouden wordt. De Maleijers, een onversaagd geslacht, zijn in dit water-jagtwerk uitgeleerde meesters.

Op zekeren herfstdag had de Admiraal Sir samuel hood een talrijk, uit Engelsche officieren en Europesche dames bestaand gezelschap genoodigd, om in den omtrek van Trinconomale, op Ceilon, eene krokodillenjagt bij te wonen, welke een aantal der in dienst van de Oostindische Compagnie staande Maleische soldaten zou houden. Reeds met het aanbreken van den dag waren allen gereed; want in dit heete klimaat moet alles, wat ligchamelijke beweging vordert, laatst genomen, met zonsopgang begonnen worden.

Het schouwtooneel van deze zonderlinge jagt was een, verscheidene mijlen omvang hebbende moerassige grond, hier en daar bezaaid met kleine meer- of vijverachtige plassen van stilstaand water, die door slijkerige grachten met elkander gemeenschap hadden. Zoo wel deze kanalen als de meertjes waren met welig tierende waterplanten digt omzet, en ontelbare zwermen van muskieten gonsden in het rond. De lucht was nog koel, maar zoo dik en bedompt, dat ieder onwillekeurig aan de lastige en gevaarlijke moeraskoorts dier gewesten denken moest. De Maleijers ondertusschen, die het klimaat beter verdragen kunnen, hadden den geheelen nacht onder den blooten hemel geslapen, en stonden dus reeds vroeg in behoorlijke orde gereed, om den Admiraal te ontvangen. Voorwaar eene zonderling uitgeruste eerewacht! Het regement had de uniform uitgetrokken, en was met eene soort van korte broeken en met sandalen onder de voeten gekleed. Ook de geweren waren ter zijde gelegd; in plaats van dezelve diende tot wapen een ongeveer zes voet lange stok, waaraan eene bajonet gehecht was. Daarenboven droeg ieder de bekende Maleische kris.

Toen de Admiraal gekomen was, scheidde zich het regement in twee afdeelingen en eene achterhoede. De twee

[p. 612]

eerste trokken, de eene naar den regter, de andere naar den linker kant, en namen vervolgens post op verscheidene punten der modderige verbindingskanalen. Zij konden een klein half uurtje van elkander verwijderd zijn, en hadden nu eene ruimte ingesloten, waarin zich, gelijk de Maleijers, die van zulke dingen goed verstand hebben, wel wisten, veel Alligators moesten ophouden. De soldaten vormden aan het kanaal drie evenwijdige liniën, en wel in dier voege, dat tusschen elke derzelve omtrent eene ruimte van tien schreden overbleef; in deze liniën stonden echter man aan man zoo digt nevens elkander, dat zij slechts even plaats hadden tot het hanteren hunner bajonetstokken of lansen. Het kanaal was in het midden hoogstgenomen vier of vijf voet diep, en deszelfs water had eene middelkleur tusschen inkt en koffij, welke tint, wanneer het slijk bewogen werd, in bruingeel overging.

Nadat de vereischte toebereidselen gemaakt waren, velden de Maleijers hunne lansen naar de moddergracht, en verhieven, toen het bevel gegeven was om de jagt te beginnen, allen te gelijker tijd een vreeselijk geschreeuw. De twee afdeelingen van het jagtleger rukten in welgeslotene kolommen tegen elkander aan, schreeuwden uit vollen hals, en boorden met hunne lansen in het slijkerige water. Thans weken de opgejaagde gedrogten naar het nog onbestookte middengedeelte terug, en keerden aan de Maleijers de lange staarten toe. Slechts enkele dieren verlieten in hunnen angst en verwarring het kanaal, en braken dwars door de driedubbele rijen der bajonetten; en hierin lag nu voor de Maleijers het beste gedeelte van het jagtvermaak, hoeveel gevaar er ook mede verbonden mogt zijn. Rondom den Alligator vormde zich in zulk een geval een dubbele kring, overal met dreigende bajonetten bezet, die hem weder in de moddergracht poogden terug te drijven. Gelukte zulks, zoo werd hij deels gesmoord, deels gespiest, en kwam ellendig om het leven. De bewoners van den poel hadden slechts de keus tusschen Scylla en Charybdis. Het geschreeuw werd gedurig geweldiger, het gewoel gedurig digter; beide afdeelingen waren nu elkander op den afstand van misschien honderd schreden genaderd; de tusschenruimte wemelde van Alligators, die verward door elkander zwommen, nu eens naar beneden doken, dan weder den muil over den water- of liever slijkspiegel ophieven, of eenen aanval tegen hunne

[p. 613]

kwelgeesten beproefden. Velen dier laatsten geraakten daarbij onder den voet in het slijk, of wel hunne lansen braken; alles tot groote verlustiging hunner jagtmakkers, die elke leegte in de gelederen snel vervulden. Velen der jagers werden gekwetst, maar niet een eenige gedood. Voor allen scheen het echter een toppunt van genoegen, wanneer het gelukte, eenen Alligator van de overigen af te snijden, hem te omringen, half dood te steken, dan op te nemen en met eenen geweldigen zwaai op het land te slingeren.

Gelijk men weet, zijn de Alligators tweeslachtige dieren. Zij bleven dus slechts zoolang in het water, als zij begrepen, dat dit voordeelig voor hen was. Toen zij zich eindelijk te naauw ingesloten zagen, kropen zij overal naar den oever. Hier echter ontmoeteden zij de sedert het begin der jagt reeds op hen passende achterhoede, die juist daarom aldaar geposteerd stond, ten einde de vlugtenden op te keeren, welke nu, met slijk overtogen, in de verschrikkelijkste woede het kanaal verlieten, om in eenen met biezen en waterplanten bedekten plas eene wijkplaats te zoeken. Weinigen evenwel gelukte het, denzelven te bereiken. De Alligators waren door hunnen vruchteloozen wederstand afgemat; de een na den ander werd gedood, tot onbeschrijfelijke vreugd van den Admiraal, wien deze eigenaardige jagt het uiterste genoegen scheen te verschaffen. Hij kreeg zelfs lust, om, trots zijne stevels, sporen en hoed met pluimen, deel aan het gevecht te nemen, en wij hadden alle moeite ter wereld, om hem daarvan terug te houden. Wij zelven geraakten eenmaal in eenen bedenkelijken toestand, toen wij den Admiraal tot digt op den rand van het kanaal gevolgd en alzoo tusschen het reservekorps der Maleijers en de Alligators in geraakt waren. Allen met elkander werden wij met slijk overspat; sommigen geraakten onder den voet en hadden moeite nog in tijds overeind te springen.

Hoe veel Alligators dien dag bij Trinconomale op het slagveld bleven, weet ik niet naauwkeurig meer te zeggen; minder dan dertig of veertig was het zeker niet. De grootste zal ongeveer tien voet lang geweest zijn, waarvan er twee voor den kop gerekend kunnen worden. Veel klein, jong gebroedsel werd levend gevangen, en menig derzelve aan boord der schepen gebragt, waar zij door de matrozen,

[p. 614]

die niet zelden eenen vrij wonderlijken smaak hebben, als geliefkoosde hondjes of katjes gekweekt en gekoesterd werden.