Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1842

Redevoering, gehouden op den 21 October 1841, ter gelegenheid van het jaarlijksch verslag der Delftsche Afdeeling van het Nederlandsche Bijbelgenootschap, door W. Scholten, Predikant bij de Hervormde gemeente te Delft. Te Delft, bij H. Koster. 1841. In gr. 8vo. 26 bl. f : - 40.
Afscheidsrede te Sprang, en Intreerede te Aalten, door C.F.S. Pape, Predikant. Te Doesborgh, bij Kets en Lambrechts. 1841. In gr. 8vo. 41 bl. f : - 50.

Reeds zooveel is er in de laatste jaren, vooral bij het vijfentwintigjarig bestaan van het Nederlandsch Bijbelgenootschap, gesproken en in het licht gegeven tot aanprijzing der Bijbelverspreiding, dat het moeijelijk wordt, daar-

[p. 618]

over iets nieuws te zeggen. Intusschen dat behoeft bij de jaarlijksche verslagen aan de Afdeelingen minder; herinnering van het bekende, en aanmoediging tot onverflaauwden ijver in dit werk des Heeren, zal ligt eene goede plaats vinden, zonder dat men verrassende of schitterende welsprekendheid vordere. Zoo schijnt er ook de Eerw. scholten over gedacht te hebben. Hij beschouwt de zaak der Bijbelgenootschappen als een Goddelijk werk, als een werk der Christelijke liefde, en daarom door God gezegend, en door geene aardsche magt weder (?) te vernietigen. Eenheid, men ziet het, is hier juist niet in het oog gehouden. Ook zou buitendien op het stuk, als stuk, meer dan eene aanmerking te maken zijn. Liever echter prijzen wij het aan als welmeenende aanbeveling van een der meest aanbevelingwaardige Genootschappen.

Het is ons, om dit, schoon niet regtstreeks tot de Redevoering van den Heer scholten in betrekking staande, hier te zeggen, wel eens voorgekomen, dat de jaarlijksche Verslagen en opwekkende Redevoeringen in de Afdeelingen van het Bijbelgenootschap op den duur niet die belangstelling wekken, welke de aard der zaak, waarover daar gesproken wordt, toch altijd verdient. Is dit ook toe te schrijven aan de eenzelvigheid, die het onderwerp der rede uit den aard der zaak wel hebben moet? Of wekt het eigenlijke verslag minder de aandacht, omdat er over een enkel jaar van eene enkele Afdeeling niet veel verslag te geven valt, en hetgeen het Genootschap in het algemeen betreft, toch in druk gelezen wordt? Of gaat het aandachtwekkende door het jaarlijksche verloren? Wij meenen, het eene en het andere; en houden het er daarom voor, dat het en voor de Sprekers, en voor de hoorders, en, wat nog het zwaarste weegt, voor de zaak van het Genootschap zelf, verkieslijker ware, die verslagen en opwekkingsredenen b.v. om de vijf jaren te houden. Men zou dan meerdere stof hebben tot een verslag, dat de belangstelling wekte, en de aanprijzing van de zaak der Bijbelverspreiding zou door niet zoo velen afgezaagd genoemd worden. Dat zal wel niemand doen, die alleen op de

[p. 619]

kern der zaak ziet; maar hoe weinige menschen doen dat! En belangstelling in de zaak des Bijbelgenootschaps levendig te houden, of ook wel op te wekken bij hen, welke niet enkel op de kern letten, is juist in den geest van hetzelve, niet alleen omdat de stoffelijke belangen van het Genootschap er door worden bevorderd, maar ook omdat de ondervinding, ons althans, meermalen heeft geleerd, dat opgewekte belangstelling in het Bijbelgenootschap, gelijk zij doorgaans een gevolg van, zoo ook nu en dan eene aanleiding is tot verlevendigde belangstelling in den Bijbel zelven.

De beide Gelegenheidsleerredenen van den Eerw. pape hebben, zoover wij zien, niets bijzonders, waarom ze eene bepaalde afkeuring zouden verdienen, maar ook niets bijzonders, waardoor de uitgave gewettigd of verdedigd wordt. De Tekst der eerste is: Pred. XII:13, 14; der laatste: 1 Cor. IV:1-4 (er staat bij vergissing 5). Het doel der uitgaaf was, een aandenken van liefde en achting te Sprang achter te laten, en aan de gemeente van Aalten te doen lezen, wat de Leeraar bij zijne intrede gezegd had. Alzoo bekomen dan nu deze beide gemeenten hetgeen voor haar zelve, en over en weder voor de andere bestemd is. Het stichte nut!