Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1842

De nagedachtenis van S. Stratingh, Ez. gevierd in het Genootschap: ter bevordering der natuurkundige wetenschappen te Groningen. Te Groningen, bij J. Oomkens. 1841. In gr. 8vo. 131 bl. f 2 - :

De Hoogleeraar s. stratingh, ez., overleden te Groningen, den 15 Februarij 1841, was een man, die het in het vak zijner studie, de scheikunde, tot eene buitengewone hoogte gebragt had, die bij alle gelegenheden zijne groote kundigheden ten algemeenen nutte aanwendde, en wiens verlies door allen, die in en buiten ons vaderland, want ook daar kende men 's mans verdiensten, in de wetenschap belang stellen, diep betreurd is. Hij genoot en verdiende de achting, het vertrouwen, de liefde van zijne stadgenooten; de Groninger Hoogeschool verloor in hem een van hare voornaamste sieraden. Geen wonder, dat algemeene droefheid het afsterven van dien uitmuntenden man volgde, welke in Groningen zoo algemeen was, dat zelfs een wekelijksch concert om zijnen dood werd afgezegd. Geen wonder, dat het Genootschap: ter bevordering der natuurkundige wetenschappen, in zijne woonstad, van hetwelk hij een der eerste oprigters en ijverigste leden was, verlangde, de nagedachtenis van dien voortreffelijken geleerde en uitmuntenden mensch opzettelijk en plegtig te vereeren. Aan des overledenen ambtgenoot en veeljarigen vriend th. van swinderen werd de taak opgedragen, daarbij als Redenaar op te treden. Den inhoud van dit stuk, het uitvoerigste van dit boekdeeltje, kunnen wij niet beter opgeven, dan gedaan is door de Provinciale Groninger Courant van 5 Maart 1841, welk berigt hier ook is overgenomen: ‘Eerst schetste hij, met eenige trekken, het leven van stratingh, zich voornamelijk bepalende bij die punten van hetzelve, welke gestrekt heb-

[p. 463]

ben, om dezen tot zulk een groot geleerde en edel mensch te vormen en te leiden; daarna ging de spreker over tot de beschouwing van stratingh, als beroemd geleerde, door wiens dood de wetenschappen in het algemeen en het thans in rouw gedompeld genootschap in het bijzonder een bijna onherstelbaar verlies hebben geleden, en vervolgens als mensch, burger, bloedverwant en vriend; terwijl de Redenaar eindelijk, op eene eenvoudige en toch roerende wijze, de bloedverwanten, ambtgenooten, vrienden en leerlingen van den diep betreurden aansprak, en met veel aandoening gewaagde van hetgeen hij vooral verloren had door den dood van stratingh.’ Op deze Redevoering volgen eenige aanteekeningen; daarna bijlagen, bestaande in courantberigten, aanspraken bij de begrafenis, enz. waaronder het belangrijkste is eene lijst van boekwerken en losse stukken, berigten, enz. door stratingh uitgegeven. Zij telt niet minder dan 94 nommers, waaronder dit Tijdschrift met weemoedige belangstelling ook het een en ander opmerkte, van 'smans hand in ons Mengelwerk geplaatst, en evenzeer getuigende van het heldere hoofd als van het edele hart des opstellers. Wat ons bij het inzien van deze lijst het eerst en meest in het oog viel, is dit, dat stratingh niet alleen ten volle op de hoogte zijner wetenschap was en bleef, maar dat hij haar ook verrijkte en uitbreidde, en vooral even vlijtig als scherpzinnig hare nuttige zijde in het oog hield; niet zoozeer wat schitterde, maar veel meer wat bruikbaar was en dadelijk nut aanbragt, werd door hem in het licht gesteld; en wij ontmoeten hier meer dan één geschrift, waarvan wij ons de juistheid, de scherpzinnigheid en groote duidelijkheid met genoegen herinnerden. Steller dezes, die stratingh niet anders dan uit zijne schriften kende, en daarom ook niet kan oordeelen over het vooraangeplaatste portret, vereerde hem sedert lang als een glansrijk licht aan den wetenschappelijken hemel van ons vaderland, en leerde hem door dit boekje ook als mensch, burger en Christen achten en beminnen; en hij kan zich niet onthouden op te merken, dat het altijd eenen hoogst weldadigen indruk op hem maakt, wanneer hij den roem der wetenschap omstraald vindt met den zachten glans, die van den mensch uitgaat. Daarom worde dan ook deze hulde aan de nagedachtenis van eenen uitmuntenden Nederlander aanbevolen aan alle jeugdige beoefenaars der wetenschap; zij kunnen er veel uit leeren.

[p. 464]

Drie rouwverzen, van de Heeren Mr. a. modderman, Prof. b.h. lulofs en Prof. h.c. van hall, het eerste na de Redevoering voorgedragen, besluiten dit bundeltje.

Op eenige uitdrukkingen, hier en daar voorkomende en die ons minder bevielen, maken wij geene aanmerking. Het geheel is eene waardige hulde aan eenen waardigen man, door wiens dood dat Genootschap, Groningen, het Vaderland, de Wetenschap een zwaar verlies geleden hebben. Slechts 56 jaren mogt hij bereiken. Hoeveel had hij nog kunnen doen! Maar hij heeft veel, zeer veel verrigt, en dat zal zijne waarde behouden. Hij heeft alzoo niet vergeefs geleefd.