De barmeciden-stokjes.
La harpe's treurspel de Barmeciden was op het Théâtre Français niet wel opgenomen. Kort na dit hem overkomen ongeluk ging de hierover natuurlijk niet zeer gestichte dichter met zijne vrouw op de kermis wandelen. Uit eene markt-kraam riep hun de koopman toe: ‘Barmeciden-stokjes, Heeren en Dames! schande-koop! de nieuwste mode!’ Toen Mevrouw la harpe dit hoorde, dacht zij, dat de openbare meening haren echtgenoot eene ruime vergoeding verschafte voor de onbillijkheid der kritiek. ‘De kooplieden,’ sprak zij tot hem, ‘nemen den titel van uw treurspel te hulp, om onder deszelfs bescherming hunne nieuwigheden aan den man te brengen.’ Het gelukkige paar trad aan de kraam, en de vrouw vroeg, wat een Barmeciden-stokje kostte; te dien tijde namelijk droegen de dames wandelstokjes. ‘Twaalf sous,’ was het antwoord. - ‘En van waar hebben zij dan toch hunnen naam?’ - ‘O, druk maar eens op den knop, Madame, en gij zult het terstond begrijpen.’ Madame drukte, en oogenblikkelijk liet zich een schel gefluit hooren.
Auteursrechtvrij