Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1841

[p. 99]

Napier.

Napier is een buitengewoon man. Vroeger, toen hij nog slechts over een fregat bevel voerde, beschouwde men hem steeds als eene soort van dolgeworden Lord cochrane; maar er is methode in zijne dolheid, want hij is, te midden derzelve, behendig en berekenend. Dol is hij in den lust, waarmede hij zich bij elke gelegenheid den geopenden muil van het geschut te gemoet werpt; nergens is het hem zoo wèl als in het gewoel en gevaar van het hittigste vechten, man tegen man. Aan eene hoogst-excentrieke persoonlijkheid paart hij eene rustelooze, ontembare ondernemingszucht. In den jongsten Amerikaanschen oorlog voerden hij en Kapitein gordon hunne fregatten, dwars door duizend hinderpalen, de rivier Potamac opwaarts tot aan de stad Alexandria, alwaar zij de magazijnen vernielden en den vijand op duizenderlei wijzen afbreuk deden. Bij hunne terugvaart moesten zij digt voorbij eene ver in den stroom uitstekende hooge landspits. Hier hadden, door kreupelbosch gedekt, vier- à vijfduizend Amerikanen post gevat, die door één eenig pelotonsvuur al de manschap van het dek der beide fregatten hoopten weg te blazen; maar gordon en napier gingen niet zoo gemakkelijk in den hun gelegden valstrik. Toen zij het gevaarlijke punt nabij kwamen, legden zich hunne schepen over stuurboordszij, hetwelk de uitwerking had, de monden der stukken aan bakboordszij zoo veel meer in de hoogte te heffen. Daarenboven werd de manschap, behalve door de gewone verschansing, door ondoordringbare muren van op elkander gehoopte hangmatten, zeilen enz. tegen het snaphaanvuur gedekt. De stukken kregen eene driedubbele lading van kartetsen, druiventrossen, gehakt ijzer, spijkers enz. Hiermede doorveegde men, aanhoudend vurende, al het struikwerk aan den oever, en de Amerikanen stoven zonder hunnen gehoopten buit uit elkander. Napier zelf kwam er echter niet geheel tolvrij van af. Alle angstige verschuiling versmadende, sprong hij op een verheven punt der kampanje, om des te beter met eigene oogen de grap te kunnen aanzien, en ontving daarbij een' snaphaanskogel in den nek. Een gevolg dezer gevaarlijke wond is de gebogen rigting, waarin hij sedert genoodzaakt is het hoofd te houden; iets, hetwelk het persoonlijk

[p. 100]

voorkomen van den heldhaftigen Kapitein nog slechts des te eigenaardiger maakt. Zijne latere daden zijn bekend genoeg, en met name, hoe hij, in den tijd van twaalf minuten, geheel de vloot van Don miguel genomen heeft. Met denzelfden geest bezield, heeft hij zijnen tegenwoordigen krijgstogt begonnen. Hij was een der eersten, die voet aan wal hadden, en hielp in zijne hemdsmouwen het volk aan het schansgraven en het belegeringsgeschut planten. Men vermeldt, dat hij de inneming van Sidon aan Admiraal stopford met de volgende lakonieke woorden berigt heeft: ‘Sidon is ons. Ik ben vol stof en heb geweldigen honger. Napier.’ - Zulk eenen man, wanneer hij aan het hoofd van Britsche matrozen en mariniers staat, moet alles gelukken, wat voor een mensch slechts immer uitvoerbaar is.