Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1840

Brief van prof. S. Muller aan de redactie der Vaderlandsche letteroefeningen.

Weledele Heeren!

Na het afdrukken en gereed maken mijner Levens- en Karakterschets van wijlen Prof. van kampen, heb ik aanleiding ontvangen, om eene kleine nalezing daarop te leveren. Dezelve betreft twee bijzonderheden uit het leven en werken van den waardigen man, die mij ontgaan zijn, en eene derde, die mij onbekend geweest is, omdat hij, voorzeker uit bescheidenheid, er mij nooit van gesproken heeft.

Hetgeen mij ontgaan is, bestaat in het berigt, dat de faculteit der bespiegelende wijsbegeerte en letteren aan de Leidsche Hoogeschool, reeds in het jaar 1820, op voordragt van borger, die de verdiensten van van kampen hoogschatte, aan dezen de waardigheid van Doctor, honoris causa, verleend heeft. Wijders diene tot eene kleine aanvulling van het medegedeelde verslag aangaande 's mans werkzaamheid, dat onderscheidene artikelen in de groote Duitsche Encyclopädie van ersch en gruber, alsmede in het bekende Conversations-Lexicon (bij brockhaus) uit zijne pen gevloeid zijn.

Van meer belang is de navolgende, mij tot hiertoe onbekend geblevene bijzonderheid. Toen wijlen de Heer ten broecke hoekstra zijnen post van Hoogleeraar in de Nederduitsche taal en Vaderlandsche geschiedenis aan de Akademie te Leuven nederlegde, ontving van kampen

[p. 70]

van daar de regtstreeksche aanvraag, of hij genegen zijn zou, eene beroeping tot opvolger van dien geleerde aan te nemen. Hierbij was de toezegging gevoegd, dat men, bij een toestemmend antwoord, hem bovenaan op de nominatie zou plaatsen, en als den gewenschten man voordragen. Van kampen was met dit aanbod verlegen, en zocht raad bij eenen man, dien hij even zeer vereerde, als hij diens hartelijke vriendschap, op ware hoogachting gegrond, dikwijls, en meer bepaald bij zijne benoeming tot Lector, had mogen ondervinden. Deze man was de edele kemper. Hij gaf van kampen tot antwoord: ‘Als gij broodgebrek hebt, ga dan naar Leuven; maar anders raad ik u, hier te blijven;’ een antwoord, dat genoegzaam bewees, dat hij den aard der Belgen kende. Dit gezegde was dan ook voor van kampen genoeg; het bragt hem dadelijk tot het besluit, om den nederigen stand van Lector en lesgever aan jongelieden in het oude Holland te verkiezen boven den meer schitterenden post van Hoogleeraar in het verfranschte België. Hij zond dus een weigerend antwoord naar Leuven; maar dit mogt evenwel niet beletten, dat Curatoren hem in den tweeden rang op de nominatie plaatsten. Gelukkig intusschen, dat zijne keus aldus uitviel! Hoe weinig toch zou de man, die met hoofd en hart zoo innig gehecht was aan de Protestantsche Kerk en zijn Vaderland, onder eene natie hebben gevoegd, zoo als de Belgen, bij en na hunne omwenteling, getoond hebben, en nog gedurig toonen te zijn! Wat zou het lot van den braven en goeden man geweest zijn, zoo hij de afzigtige tooneelen dier omwenteling van nabij had moeten aanschouwen, en in de jammeren, daardoor veroorzaakt, had moeten deelen! Ook hier heeft een hooger bestuur een beter lot voor hem bereid.

Het bovenstaande komt mij voor, geene overtollige bijdrage te zijn tot de kennis van den waardigen man, en het is hierom, dat ik u vriendelijk verzoek, hetzelve, in uw geacht Tijdschrift op te nemen.

Met alle hoogachting

UEd. Dw. Dienaar

s. muller.

Amsterdam, 2 Januarij 1840.