Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1840

De galopade.

De te Wezel bij vogel uitgekomene Nederrijnsche Volksalmanak voor 1840 behelst, onder het hierboven geplaatste opschrift, de volgende vermaning, die bij de weder begonnene wintervermaken wel eenige overweging verdient:

Gij lacht misschien, wanneer gij het hierbij (in gezegden Volksalmanak) geplaatste prentje ziet, en meent, dat het eene carricatuur is, en dat de figuren onnatuurlijk verwrongene beelden zijn. Maar hierin hebt gij mis. Gaat eens met onbevooroordeeld gemoed in eene danszaal, en ziet er de dames, met vliegende haren, hoogkloppenden boezem, dikke zweetdroppels op het voorhoofd, ademloos hijgend u voorbijjagen, en gij zult bevinden, dat het plaatje maar al te getrouw is. Maar gij zult dan ook bevroeden, waarom onze vrouwen zwakkelijk en zenuwziek zijn, waarom zij hare natuurlijke pligten niet zonder gevaar voor haar leven vervullen kunnen, en waarom zoo vele daarbij de prooi van

[p. 49]

den dood worden. Want moet deze razernij niet noodwendig de gezondheid ondermijnen? Eene vrouw, die den geheelen nacht door danst, heeft, volgens eene matige berekening, eenen regtstreekschen weg van vier à vijf uren gaans afgelegd; en dien afstand legt zij, digt geregen, in vollen ren af. Geen ruiter zou van zijn paard durven vergen, zoo lang eenen weg in galop af te rijden - geen paard zou het uithouden - en onze zwakkelijke, zenuwzieke dames houden het uit! De alles te boven gaande onzinnigheid van zulk eene danswoede valt ieder in het oog - wij behoeven er niets meer bij te voegen. Daarom, gij vrouwen, hoedt u! gij vaders, mans, broeders, hoedt uwe dochters, vrouwen en zusters! Strijdt met allen ijver, met alle krachten tegen het snel-walsen, het galopperen! Elke zoo razend doorgedanste nacht kost haar een jaar van haar leven, en schokt hare gezondheid tot in derzelver innigste grondvesten. Dansen mogen zij, maar niet galopperen - dat moeten zij aan de paarden overlaten.