Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1840

De schudders (Shakers) in Noord-Amerika.

Ik ging (zoo verhaalt de bekende Kapitein marryat) de Schudders te Niskayuna bezoeken. Er is reeds te veel over de bijzonderheden van hunne Godsdienstleer geschreven, dan dat ik hier iets anders zou bijvoegen, dan de herinnering, dat zij alle goederen gemeen hebben, en dat de beide kunnen te zamen verkeeren, ofschoon zij de gelofte van kuischheid en het celibaat hebben afgelegd. Hunne landerijen zijn in de beste orde, en men zegt, dat zij zeer rijk zijn. Wij werden gebragt in een lang vertrek op de eerste verdieping, waar de Schudders op banken zaten, de mannen tegenover de vrouwen en van elkander afgezonderd. De mannen waren in hun hemdrok en draaiden met hunne duimen, terwijl zij er vreeselijk puriteinsch uitzagen. De vrouwen hadden kleedingstukken van zeer licht gestreept katoen, die haar zeer los om het lijf hingen, en de geheele gestalte en evenredigheid der ledematen onzigtbaar maakten. Een eenvoudig mutsje op het hoofd en een dikke doek, digt geplooid om den

[p. 28]

hals, voltooiden haren opschik. Zij hadden elk eenen zakdoek in de hand, zoo groot als eene dwijl en niet veel fijner. In het geheel zagen zij er treurig en onnatuurlijk uit; onnatuurlijk zeg ik, omdat er in haar voorkomen iets was, waarvoor men geen reden kon geven. Zij genieten al de voorregten van beweging en arbeid in de opene lucht, van goed voedsel en deksel; zij worden niet tot overmatigen arbeid gedrongen, want zij werken niet meer of langer, dan zij verkiezen. En toch was er iets zoo bleeks, zoo doodsch in haar voorkomen, dat men schier zou denken aan lijken, die eenige uren na den dood uit de kist waren genomen; geen blos van gezondheid, geen spoor van eenige kleur op eene enkele wang of lip; bij allen was eene gele lijkkleur. Er waren intusschen verscheidene, die, wat hare trekken betreft, schoon mogten worden genoemd; maar het waren trekken van eene schoonheid, die gestorven was. De mannen daarentegen waren sterk, krachtig en bloeijend van uitzigt. Vanwaar dan het onderscheid, terwijl allen dezelfde pligten volbrengen, niemand overwerkt wordt, en allen goed gekleed en gevoed zijn?

Na een stilzwijgen van tien minuten, stond een van de vergaderde mannen op, blijkbaar een ruw, onbeschaafd mensch, en rigtte eenige woorden tot de vreemde toeschouwers, hen verzoekende, niet te lagchen over hetgene zij zagen, maar zich betamelijk te gedragen, en ging toen weder zitten. Een van de voornaamsten brak toen los in eenen lofzang, op eene eentoonige wijs gezongen, waarmede de overigen in koor instemden. Na den lofzang stonden zij allen op, borgen de bankjes, waarop zij hadden gezeten, en verdeelden zich in verschillende rijen. Acht maakten zulk eene rij uit. Eene rij mannen plaatste zich tegenover eene rij vrouwen op eenen afstand van tien voet. Naast de rijen mannen stonden die der knapen, naast die der vrouwen de meisjes. Zij begonnen hunnen dans, door elkander te naderen, bijna even ver, als profane menschen doen in eene quadrille, als men l'été danst Vervolgens verwijderden zij zich weder op denzelfden afstand, terwijl allen geregeld maat hielden, en na iedere derde nadering elkander den rug toekeerden. De beweging was vrij snel, en zij dansten bij hun eigen gezang, waarvan dit de schoone en veelbeteekenende inhoud was:

‘Law, law, de lawdel law,

Law, law, de law,

Law, law, de lawdel law,

Lawdel, lawdel, law.’

[p. 29]

Zij sloegen de maat niet alleen met de voeten, maar ook met de handen, die tot op de borst waren opgetrokken en naar beneden hingen, gelijk de voorpooten van eenen dansenden beer. Na een kwartier uur gingen zij weder zitten, en de vrouwen gebruikten hare dwijl-zakdoeken, om zich het zweet af te droogen. Een tweede lofzang werd gezongen, en toen rigtte dezelfde persoon zich weder tot de aanschouwers met het verzoek, om niet te lagchen, en met de vraag, of een hunner ook wenschte behouden te worden, er bijvoegende: ‘Geen een van jelui, denk ik!’ Hij zag ons allen met de onuitsprekelijkste verachting aan en ging toen weder zitten; en zij zongen weder eenen lofzang, waarvan het referein was:

‘Gered is onze ziel, en wij zijn vrij
Van alle zonde en 's boozen heerschappij.’

Toen stonden zij weder op, borgen de banken, gelijk vroeger, en begonnen op eene andere manier te dansen. In plaats van l'été was het grande ronde. Ongeveer tien mannen en vrouwen plaatsten zich in twee rijen in het midden van de kamer als zangers, terwijl al de overigen, twee aan twee, eerst de vrouwen en dan de mannen, met een' korten snellen stap rondwandelden op de maat van het gezang. Terwijl zij dan al weder en weder rondliepen, hunne handen, als beerenpooten, voor hunne borst op en neder schuddende, werd het tooneel zoo bespottelijk, dat ik zou hebben moeten lagchen, indien ik niet verontwaardigd ware geweest over deze verlaging van redelijke en onsterfelijke wezens. Deze dans duurde geruimen tijd, tot dat de zang een gekrijsch werd en het zweet overvloedig uitbrak. Eindelijk hielden zij op, en kondigden aan, dat hunne godsdienstoefening geëindigd was.