Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1840

Uitheemsche Bloemen. Vertalingen en Navolgingen in poëzij door S.J. van den Bergh. Te Utrecht, bij C. van der Post, Jr. 1839. In gr. 8vo. 133 bl. f 1-50.

Eene verzameling van gedichten naar lamartine, hugo, byron, moore, seidl, tastu en anderen, door van den bergh vertaald. Wij kunnen dus vooraf reeds gissen, dat wij in dezen bundel veel goeds zullen aantreffen, zoowel wat den inhoud als de versificatie betreft. Veel hangt hier intusschen af van de keuze, die er uit den rijken voorraad van de stukken dezer Dichters is geschied. Wij vinden in de eerste plaats stukken uit lamartine, en daaronder van zijne beste, gelijk: Gewijde Poëzij, de stervende Dichter enz. Deze stukken zijn goed vertaald, en men zal ze hier, gelijk in het oorspronkelijke, met genoegen lezen. Maar Rec. kan toch niet ontkennen, dat lamartine, naar mate

[p. 522]

men meer met zijne stukken bekend wordt, hem voorkomt niet in waarde te winnen. Er is in zijne uitdrukkingen en gedachten te veel onbepaalds en overdrevens, dan dat zelfs zijne beste stukken overal den toets eener gestrenge kritiek zouden kunnen doorstaan. Zijne Meditations zijn daarvan nog het meeste vrij; maar met ieder volgend stuk heeft hij zich meer van het waarachtig, eenvoudig schoone verwijderd. Ook op de beide zoo even genoemde stukken is deze aanmerking niet geheel zonder toepassing. De Heer van den bergh heeft het oorspronkelijke in fiksche verzen wedergegeven.

Niet overal is de Vertaler, naar het oordeel van Rec., even gelukkig geweest in de keuze der stukken. Wat hij, bij voorbeeld, van victor hugo en seidl heeft overgenomen, is niet alles van die waarde, dat het de overbrenging verdiende. De Maagd van Otaheite maakt hierop eene uitzondering; noch de drie L., noch het Veemgericht van seidl, evenwel, schijnen zoo uitstekend, dat zij behoefden te worden vertaald. De liederen van thomas moore zijn liefelijk; maar zij verliezen toch veel, omdat de muzijk, waarvoor zij eigenlijk bestemd zijn, wordt gemist. Moeijelijk zijn deze liederen te vertalen. De zoetvloeijendheid, van moore's poëzij toont zich hier vooral. Is deze overal behouden in de vertaling? Rec. twijfelt er aan. Sommige zijn zeker gelukkig overgebragt; maar in andere mist men die gemakkelijkheid, welke moore's verzen bij uitstekendheid kenmerkt. Regels b.v. gelijk deze:

En vermeent, daar 'k in d' uchtend uws bloeis u ontmoet.

en:

Dat ik schaân kon, wat 'k min, als de straal die slechts lacht.

ontbreekt het daaraan geheel.

Over het algemeen vindt Rec. veel goeds in dezen bundel, maar toch weinige zoo uitstekende verzen, dat eene afzonderlijke uitgave daarvan bijzonder wenschelijk kan geacht worden. Waren de beste, onder oorspronkelijke dichtstukken vermengd, uitgegeven, wij zouden ze met genoegen ontvangen hebben. Nu echter heeft de verzameling te weinig piquants, om algemeenen bijval te vinden. De Heer van den bergh had ons liever produkten van zijnen eigen' geest moeten aanbieden, of het voorbeeld van zijnen vriend

[p. 523]

ten kate volgen, die in zijne Vertaalde Poëzij een paar uitvoerige stukken van moore en byron gaf, welke de belangstelling trokken, en onder wier bescherming de kleinere stukjes gereedelijk op eene gunstige ontvangst konden hopen.

De uitvoering is goed, maar niet sierlijk of bevallig, vooral ook niet, wat de randen betreft, waarin de namen der oorspronkelijke Dichters zijn vervat. Dat moge kunstig zijn, fraai is het niet.